[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap5}

itle :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI




-chapter 5-



กูอยากให้มึงปล่อยซึงฮยอนไป !!!
มือบางดันประตูให้ปิดลงอย่างตกใจทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นหลุดออกจากปากพี่เทมโป้ของเค้า ทำไมอยู่ๆ พี่เทมโป้ถึงมาพูดอย่างนี้กับหมอนั่น ....หมายความว่ายังไง พี่เทมโป้รู้เรื่องจูอึนกับซึงฮยอน ...หรือว่าพี่เทมโป้จำเราได้

ร่างบางกัดปากอย่างใช้ความคิด คิ้วบางขมวดกันมุ่น .........พี่เทมโป้คนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยซึงริได้ ได้โปรดเถอะฮะ ช่วยให้ซึงริหลุดพ้นจากควอนจียงด้วย ซึงริไม่อยากให้ทุกอย่างไปไกลมากกว่านี้ .....ซึงริกลัวว่าซึงริจะหวั่นไหวกับเค้า พี่เทมโป้ ช่วยถึงริด้วยเถอะฮะ.....

มือบางแง้มประตูออกอีกครั้งเพื่อฟังคนข้างนอกต่อ ถ้าเกิดออกไปบอกความจริงทั้งหมดกับพี่เทมโป้ได้ตอนนี้ก็คงจะดี


.
.
.
.


จียงบี้บุหรี่ที่ยังสูบไม่ถึงครึ่งลงกับที่เขี่ยบุหรี่กลางโต๊ะทันที ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทอีกคนของเค้าอย่างเย็นชา

“ มึงหมายความว่ายังไง ” เสียงจากจียงที่พยายามระงับอารมณ์เอ่ยออกไป

“ แค่ปล่อยเด็กมันไป กูรู้นะเว้ย ว่ามึงเสียใจ แต่เด็กมันก็ไม่ได้รักมึง ”

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง ”

“ เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง จียง ” ท้อปพูดพลางมองหน้าเพื่อนด้วยแววตาจริงจัง เค้ารู้ว่าเค้าเองพูดไป ยังไงเพื่อนหัวรั้นของเค้าก็ไม่มีวันเชื่อเค้าง่ายๆ แต่เพราะเค้าเป็นเพื่อนนี่แหละ ถึงต้องพูดออกไป ใจลึกๆ เค้าแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนต้องเสียใจอีกซ้ำสอง

“ มึงเป็นเพื่อนกู แต่มึงมาสั่งให้กูปล่อยเค้าไป ทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่ากูรักเค้าแค่ไหน ท้อป กูไม่เข้าใจมึงว่ะ ” จียงยืนขึ้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงขึ้นๆ ลงๆ

“ กูไม่อยากให้มึงเสียใจ มึงก็รู้ว่าซึงฮยอนมันหลอกมึง แล้วมึงจะรู้มั้ยว่าเค้าจะหลอกมึงอีก แล้วอีกอย่าง จูอึนเค้าไม่รักซึงฮยอนรึไง มึงไม่รู้สึกผิดบ้างรึไงที่เอาซึงฮยอนมาแบบนี้”

“ กูไม่สนไรทั้งนั้นอ่ะ ซึงฮยอนเห็นแก่ตัวกับกูก่อน แล้วกูผิดรึไงวะ ที่จะเห็นแก่ตัวบ้าง อีกอย่างซึงฮยอนก็เริ่ม.. ” จียงบอกท้อปไป พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ......ซึงฮยอนจูบตอบกู ซึงฮยอนเริ่มใจอ่อนกับกูบ้างแล้ว.....

“ เริ่มอะไร.. ”

“ ช่างมันเถอะ กูพูดไป มึงก็คงไม่เชื่อกู กูไม่สนไรทั้งนั้นอ่ะ ถ้ามึงเป็นเพื่อนกู มึงต้องช่วยกูดิ กูรักซึงฮยอนนะเว้ย กูอยากอยู่กับเค้า อยากปกป้อง อยากดูแล มึงเองก็เคยมีคนรัก มึงไม่เข้าใจความรู้สึกกูรึไง ”

“ กูเข้าใจนะว้อย แต่มึง น้องมันไม่ได้ชอบผู้ชาย.. ”

“ ........ ” แล้วน้องเค้าจะจูบกูทำไมล่ะ ......

“ กูแค่อยากเตือนมึงก็แค่นั้น กูรู้ว่ากูห้ามมึงไม่ได้ มึงอยากจะทำอะไรมึงก็ทำ ”

“ กูอาจจะ....อาจจะปล่อยเค้าไปทันทีที่จูอึนกลับเกาหลี ” จียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่น แล้วจะให้เค้าทำยังไงอีก เค้าผิดมากรึไงที่ให้เป็นฝ่ายให้ความรักมาตลอด กับแค่การที่เค้าต้องการได้ความรักกลับมาบ้าง มันผิดมากนักรึไง

“มึงก็ต้องเสียใจอยู่ดี แล้วทำไมมึงไม่ปล่อยเค้าไปเลย คนที่เค้ารักนอนรอเข้าห้องผ่าตัด มึงไม่คิดว่าเค้าต้องการกำลังใจบ้างรึไง”

“ กูไม่รู้ กูไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นอ่ะแม่ง เลิกพูดเถอะ กูไม่อยากทะเลาะกับมึง ”

“ เชี่ย มึงก็เป็นซะอย่างนี้ สุดท้ายแม่งก้ต้องเสียใจอยู่ดี แล้วนี่น้องมันคืนเงินมึงรึยัง แล้วเรื่องทางจูอึนล่ะ มึงเอาซึงฮยอนมา แล้วเค้ามีเงินค่ารักษารึไง ”

“ กูใช้ชื่ออากูอาสาเป็นเจ้าของไข้จูอึนแล้ว ค่ารักษาทุกอย่าง กูออกให้หมด คงไม่มีอะไรต้องห่วงอ่ะ ”

“ เห้อ เพื่อนกู มึงเป็นเอามากเลยนะ ”

“ แล้วมึงไม่เคยรักใครมากมาก่อนรึไง เออ แล้วที่ผับอ่ะเป็นไงมั้ง ยองเบ แดซอง..... ”


.
.
.
.

ซึงริหยุดฟังการสนทนาเพียงเท่านั้น มือบางค่อยๆ ปิดประตูลง แล้วหย่อนตัวลงนั่งกับพื้น ขาทั้งสองข้างยกขันขึ้นกอดเข่า
นิ้วเรียวบางเลื่อนไปแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเค้าก่อนหน้านี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมา


... หมอนั่นออกค่ารักษาพยาบาลให้จูอึน ... ที่พี่เทมโป้พูดแบบนี้แสดงว่าเข้าใจว่าซึงริคือซึงฮยอนจริงๆ ใช่มั้ย .... เห้อ นี่ฉันจะสงสารนายหรือว่าจะสงสารตัวเองดี ....นายรักซึงฮยอนมากมายจริงๆ .. ฉันคงต้องหาทางบอกความจริงกับพี่เทมโป้ให้ได้ ก่อนที่ฉันจะใจอ่อนยอมให้ความรักกับนาย .....ควอนจียง




#
#
#
#


ก้อก ก้อก ก้อก!!!!!!

“ ซึงฮยอนอ่า ย้า เปิดประตูเซ้ ...... นี่นายเอาอะไรมาบังประตูไว้ ทำไมมันเปิดไม่ออกเนี่ย ซึงฮยอนอ่า”

ปัง ปัง ปัง !!!!

“ ซึงฮยอน !! ”

จียงที่ตั้งใจจะเข้าไปหาซึงริในห้องหลังจากที่ท้อปกลับไป เวลาผ่านมาหลายชั่วโมง ตั้งแต่ที่ท้อปมาหาเค้า แต่พอเค้าจะเข้าไปในห้อง ประตูกลับเปิดไม่ได้ เหมือนว่ามีของหนักๆ มาวางขวางประตูไว้อยู่

ร่างสูงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูด้วยความกังวล นี่เค้าเคาะห้องมาร่วมห้านาทีเข้าไปแล้ว

.....เกิดอะไรขึ้นข้างในนะ ให้ตายสิ หงุดหงิดเพราะไอ้ท้อปไม่พอ ซึงฮยอน นายยังจะมา....เห้อ เปิดประตูสักทีสิ อีกอย่างในห้องนอน ไม่มีทางหรืออะไรจะหนีไปไหนได้เลยด้วย นี่นายเป็นอะไรไปรึป่าวอ่ะ ....

จียงสบถกับตัวเองเบาๆ ร่างสูงยืนมองประตูห้องนอนอย่างหัวเสีย ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกแล้ววิ่งเข้าพังประตูทันที

.
.

“ โอ้ยย !!! ”
ซึงริที่นอนหลับพิงประตูอยู่ร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บ ร่างเล็กหน้าคว่ำลงกับพื้น พร้อมๆ กับการเข้ามาในห้องของจียง ซึงริลุกขึ้นนั่งกับพื้นพลางเอามือลูบหลัง ทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาออกสีหน้าตกใจทันที


....นี่ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย แล้วพี่เทมโป้กลับไปแล้วหรอ....... ร่างบางคิดในใจ

“ นะ..นี่ซึงฮยอน นายนั่งหลับพิงประตูอย่างนั้นหรอ ” ร่างสูงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบนั่งลงไปสำรวจอาการของคนที่นั่งอยู่ก่อนอย่างรวดเร็ว

“ โอ้ย เจ็บอ่ะ ” ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อทำท่าจะลุกขึ้นยืน

“ เจ็บหรอ งั้นอยู่เฉยๆ นะ เดี๋ยวพี่เอายามาให้ ”

“ ไม่.... ไม่ต้องหรอก ”
จียงที่เห็นสีหน้าไม่ดีของซึงริทำท่ารีบกุลีกุจอจะลุกขึ้นไปเอายามาให้ แต่ร่างเล็กก็ดันขัดไว้ก่อน

“ ทำไมล่ะ ก็นายเจ็บนี่ ไหนหันหลังให้พี่ดูซิ ช้ำตรงไหนรึป่าว ” สีหน้ารู้สึกผิดของจียงถูกส่งให้ซึงริพร้อมๆ กับน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่พอเท่านั้น จียงยังถลกเสื้อข้างหลังของน้องขึ้นอีกด้วย ทำเอาร่างบางทำอะไรไม่ถูก

“ ก็ฉันบอกว่าไม่ต้องไงเล่า ” เสียงเล็กตวาดออกมาเสียงดัง ทำให้คนข้างหลังหยุดการกระทำนั้นทันที จียงจ้องน้องจากข้างหลังด้วยแววตาเศร้า

.........ฉันลืมไป นายไม่ได้ต้องการให้ฉันดูแลนายนี่นา.......



ซึงริเอามือดึงเสื้อที่ยังคงอยู่ในมือจียงลง แล้วค่อยๆ ยืนขึ้น อีกมือทาบทับหัวใจของตัวเอง
........ไม่ใช่ว่าฉันไม่เจ็บนะ แต่ว่าความอ่อนโยนของนายมันทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองต่างหาก....

“ ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บ นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า ” ซึงริหันมาพูดกับจียง

“ พี่ขอโทษ ” คนตรงหน้าก้มหน้า แล้วเอ่ยเสียงเบา คิ้วบางยกขึ้นอย่างเอ๊ะใจในคำพูดที่เพิ่งได้ยิน.......ทำไมไม่ตวาดเราที่เราตวาดใส่นะ ตวาดใส่ฉันสิ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น ฉัน...ไม่อยากสงสารนาย

“ เป็นเพราะพี่ที่พังประตูเข้ามา..... ” ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง ก่อนจะค่อยๆ รวบร่างบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ ซึงริเบิกตากว้างทันที

“ นะ...นี่... ”

“ เป็นเพราะพี่เป็นห่วงนาย..... ”

“ เป็นเพราะพี่ปล่อยนายไปไม่ได้..... ”

“ ควอน...จะ..จี..ยง ”

“ เป็นเพราะพี่รักนายมากเกินไป..... ”

“ ทั้งหมดเป็นความผิดพี่..... ”

“ พี่ขอโทษ...... ”

“.........”

ร่างบางยืนเงียบอยู่ในอ้อมกอดจียง มีแต่เพียงเสียงหัวใจของเค้าเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ ซึงริหายใจหอบเพราะจังหวะหัวใจที่เต้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ปากบางกัดปากตัวเองเพื่อระงับสติอารมณ์สงสารคนตรงหน้าจับใจ .......แค่ความรักใช่มั้ยที่นายต้องการ นายแค่ต้องการความรักตอบกลับบ้างแค่นั้นใช่มั้ย นายบอกว่า จะปล่อยฉันไปหลังจากที่จูอึนกลับมา ถ้านายทำอย่างนั้นจริง ฉันก็จะให้ความรักกับนาย.....


“ หืมมม?? ”

.........ซึงฮยอน . . . กำลังจูบพี่ งั้น หรอ ... ??




#
#
#
#


.........ซึงฮยอน . . . กำลังจูบพี่ งั้น หรอ ... ??

ถูกต้องแล้ว ซึงริกำลังมอบความรักให้จียง ร่างเล็กดันตัวจียงออก ก่อนจะประทับริมฝีปากตัวเองเข้าหาคนตรงหน้า

.........ฉัน แค่สงสารนายเท่านั้นใช่มั้ย ฉันสงสารนาย ฉันแค่สงสารนายเฉยๆ ..... ซึงริคิดในใจ ย้ำกับตัวเองในใจ ในขณะที่เป็นฝ่ายเริ่มจูบจียงก่อน ความตกใจที่จียงมีเลยทำให้เค้ายืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ซึงริขยับริมฝีปากจูบริมฝีปากล่างของคนตรงหน้าอีกครั้ง

.......รับมันไปสิฮะ พี่จียง.........

จียงเริ่มตอบรับจูบอ่อนโยนที่ซึงริกำลังมอบให้ เค้ารู้สึกเหมือนมีเสียงระฆังมาตีดังๆ อยู่ข้างๆ หู .......เหมือนกำลังอยู่ในฝัน ไม่รู้ว่าจะดีใจยังไงดี ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ เค้าแค่รู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะเป็นจริง ....เหมือนว่าความพยายามของเค้าจะสำเร็จ

จูบอีกครั้งของทั้งสองคนที่แตกต่างจากครั้งอื่นๆ เพราะความรู้สึกของซึงริ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว การจูบดำเนินไปจนพาสติของทั้งคู่เลยไปไกล จียงพาตัวซึงรินอนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสอดมือเข้าไปในใต้เสื้อยืดตัวบางที่ซึงริใส่อยู่ สัมผัสเย็นๆ จากมือของจียงทำให้ร่างบางแอ่นตัวขึ้นทันที

จียงถอนริมฝีปากออกก่อนจะย้ายไปลิ้มรสที่ติ่งหูบาง ซึงริลืมตามองเพดานอย่างไร้ความรู้สึก ตอนนี้ เค้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น นอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดของตัวเอง

ริมฝีปากหนาจูบไล่ทั่วซอกคอขาวเนียน มือหนาค่อยๆ ถอดเสื้อของซึงริออก จียงเลื่อนหน้าขึ้นมามองน้อง

........ซึงฮยอน นี่นายไม่ได้กำลังล้อพี่เล่นใช่มั้ย นายรู้รึเปล่า ถ้านายเป็นของพี่ พี่อาจจะไม่มีวันปล่อยนายไปอย่างที่พี่พูดกับไอ้ท้อปก็ได้ พี่จะรักนายมากขึ้นแค่ไหน นายจะรู้รึเปล่า.....

จียงคิดในใจก่อนประทับจูบบางเบาอีกครั้งที่หน้าผากของซึงริ

ซึงริที่ตกอยู่ในภวังค์ของอารมณ์ หลับตารับจูบนั้น ร่างบางถูกถอดเสื้อออกอย่างง่ายดาย ริมฝีปากหนาไล้ลงผ่านจมูก ริมฝีปาก ซอกคอขาวเนียน และจุดอ่อนไหวของยอดอก จียงเงยหน้ามองซึงริอีกครั้ง ใบหน้าที่ให้สีแดงระเรื่อ ทำให้อารมณ์ของเค้ายิ่งมีมากขึ้นทุกที จียงเม้มยอดอกร่างบางอย่างอ่อนโยน ซึงริแอ่นตัวตามจังหวะที่ถูกลิ้นของคนข้างบนสัมผัส



........ซึงริ ! นี่นายกำลังทำอะไรอยู่ ซึงริ !!!! ซึงริ !!!!!......

ร่างเล็กผลักอกคนตรงหน้าออกทันที เมื่อได้สติ หน้าเนียนใสขึ้นสีแดงเป็นมะเขือเทศ ซึงริมองหน้าจียงที่กำลังทำหน้าตกใจ

“ เอ่อฉันขอโทษ....ฉะ.....ฉันยังไม่พร้อม ”

พูดจบร่างเล็กก็ลุกพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ทิ้งให้อีกคนนั่งงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นคนเดียว



#
#
#
#

ฉ่า~~~~

น้ำเย็นเฉียบจากฝักบัวไหลผ่านผิวหนังเนียนที่มีรอยแดงอ่อนๆ เพราะจูบของจียง ซึงริต้องการดับความร้อนที่เกิดขึ้นในร่างกายของตัวเอง ร่างบางหลับตาปล่อยให้น้ำไหลผ่านใบหน้าอย่างช้าๆ

.....ฉันไม่ใช่ซึงฮยอน ฉันคือซึงริ ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง นี่ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นอย่างนั้นได้ยังไง เป็นเพราะว่าฉันสงสารเค้าใช่มั้ย .......

ซึงริถอนหายใจยาว ในขณะที่ในหัวมีแต่สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นวนเวียนอยู่ไม่ไปไหน ความอ่อนโยนจากจูบของจียง สัมผัสมือ ......

......แล้วทำไมฉันถึงต้องอยากได้รับมัน ความอ่อนโยนพวกนั้น ทำไมอยู่ดีดีในใจถึงได้เรียกร้องต้องการมัน.......

มือบางทาบที่หน้าอกตัวเองเพื่อต้องการความแน่ใจ ........ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย

พรึบ ~~

“ เอ๊ะ.. ” ซึงริอุทานออกมาทันที ที่ไฟในห้องน้ำดับ ร่างเล็กที่อยู่ในส่วนของตู้อาบน้ำ หันหลังเพื่อจะเลื่อนประตูกระจกบานใหญ่ออกไปเปิดไฟดู แต่ก็ต้องชะงักซะก่อน เมื่อกลายเป็นว่าเค้าตกอยู่ในอ้อมกอดของใครอีกคน คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ก็ตอนนี้เค้าอยู่กับควอนจียงแค่สองคน แต่ที่ยิ่งสำคัญกว่านั้นในตัวเค้าตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น

ร่างเล็กถูกปิดปากด้วยจูบเบาๆ จากคนที่เพิ่งมาเยือนทันที จียงรู้ว่ายังไงซะน้องก็ต้องโวยวาย เมื่อเค้ามาถึงตัว เพราะงั้นเค้าถึงต้องปิดไฟ และปิดปากน้องแบบนี้

“ พี่ขอโทษที่เข้ามาแบบนี้ ไม่โกรธกันนะ ” จียงถอนริมฝีปากออกแล้วพูดข้างหูซึงริ ร่างบางที่ยังตกใจไม่หายไม่รู้จะทำยังไง พูดอะไรไม่ออก สั่นไปทั้งตัวเพราะสัมผัสที่ได้รับ

.....แล้วจะให้ตอบว่ายังไง ให้ฉันตะคอกนายแล้วไล่นายออกไปงั้นหรอ ฉันอยากจะพูดแบบนั้น แต่ทำไมร่างกายมันถึงไม่ทำตามความคิดนะ.....

“ ซึงฮยอน ”
มือหนาประคองใบหน้าร่างบางในความมืด มือข้างหนึ่งรวบตัวน้องเข้ามาแนบชิดกับตัวเอง เสื้อผ้าที่ใส่เข้ามาด้วยเปียกแนบเนื้อไปหมด ร่างบางถูกจียงรวบเข้ามาจนสัมผัสได้ถึงอวัยวะที่แสดงความเป็นชาย ที่มันกำลังทำหน้าที่แสดงอารมณ์ ร่างบางใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา

“ เป็นของพี่เถอะนะ ...... ”

คำพูดเบาหวิวที่จียงกระซิบผ่านข้างหู ทำให้คนตัวเล็กแทบร่วงลงไปกองกับพื้น ซึงริรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดหายไป จียงเอื้อมมือไปปิดน้ำ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กออกมาจากห้องน้ำ แล้ววางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

จียงจัดแจงถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้นทาบทามคนตัวเล็กที่นอนเปลือยอยู่บนเตียง

......ขัดขืนสิซึงริ ไม่ยอมสิ วิ่งหนีเค้าสิ อย่านอนอยู่เฉยๆ อย่างนี้ ทำอะไรสักอย่างสิ....... ทำไมการกระทำถึงได้ขัดกับความคิดอย่างนี้ .....

“ พี่จียง ฉันขออะไรพี่อย่างได้มั้ย..... ” ซึงริเอ่ยขึ้นมา ในขณะที่คนตรงหน้ากำลังจะประทับจูบลงมา

“ พี่จียง ?? ” จียงเอ่ยทวนอย่างแปลกใจในคำพูดของน้อง

“ ฉันจะไม่หนีพี่ไปไหนอีกแล้ว ฉันจะให้ความรักกับพี่ แต่ฉันขออย่างหนึ่ง..... ”

“ ........ ”

“ ต่อไป ทุกครั้งที่เราจูบกัน ทุกครั้งที่เรา........เอ่อ เหมือนตอนนี้ ”

“ ....... ”

“ อย่าเรียกฉันว่าซึงฮยอน.. อย่าถามว่าทำไม ถ้าพี่อยากให้ฉันอยู่กับพี่แบบนี้ต่อไป ช่วยทำตามที่ฉันขอนะพี่ ”
นี่ไม่ใช่สิ่งที่สมองสั่งให้ซึงริทำ .....แต่เป็นหัวใจของซึงริ ซึงริทำตามหัวใจตัวเองต่างหาก เพราะตอนนี้เค้าควบคุมหัวใจของตัวเองไม่ได้อีกแล้ว


“ พี่จะทำตามที่นายขอ พี่จะไม่ถามนายว่าทำไม ตกลงมั้ย.. ”

จียงจ้องลึกไปในตาของซึงริ มือหนาปัดไรผมที่เปียกปอนๆ ออก ในขณะที่ร่างบางก็พยักหน้าเบาๆ

“ ขอบคุณครับ ” จียงคลี่ยิ้มบางก่อนจุมพิตที่หน้าผากซึงริ แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ .......

..... ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้ ทำไมฉันต้องเรียกนายว่าพี่ ทำไมถึงต้องการสัมผัสจากนาย แต่แค่เห็นรอยยิ้มแบบเมื่อกี้ ก็รู้สึกเหมือนหัวใจมันพองโต นี่มันคงเป็นเพราะฉันสงสารนาย ต้องการให้นายมีความสุขละมั้ง ควอนจียง....



#
#
#
#



“ อ่ะ อ๊ะ พี่จียง อ๊ะ ~~ ”

“ อ๊ะ ซึง .....อย่าเพิ่งนะ พี่ยังไม่ ....อ๊ะ ”

เสียงครางและเสียงกระแทกกันของผิวหนังของทั้งสองคนดังก้องไปทั่วห้อง เหนื่อยที่ไหลชุ่มไปทั่วทั้งหลังร่างหนา มือบางที่จิกผ้าปูที่นอนด้วยความเจ็บ น้ำตาคลอกันอยู่ที่หางตาของซึงริ มันพร้อมที่จะออกมาได้ทุกเมื่อ จังหวะที่ถูกคนข้างหลังเร่งหนักเรื่อยๆ ความคับแน่นที่รู้สึกร่างบางรู้สึกได้ ความร้อนในช่องทางที่ร่างหนารู้สึกได้ สอดประสานสัมผัสเหมือนทั้งสองคนกำลังจะเป็นคนเดียวกัน

จียงปาดเหงื่อบนหน้าผากของซึงริออก พลางจูบเข้าที่กระหม่อม แต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำข้างล่าง ซึงริหันข้างมองคนข้างหลังด้วยความรู้สึกหลากหลาย

......นี่เราใจอ่อนเกินไปรึเปล่า..... ร่างบางคิดในใจ ก่อนเม้มปากกลั่นใจไม่ให้เสียงที่อยากจะร้องเพราะความเจ็บเล็ดรอดออกมา

จังหวะสุดท้ายถูกจียงเร่งจนทั้งเค้าแทบครางไม่เป็นศัพท์ ก่อนที่ทั้งคู่จะปลดปล่อยน้ำแห่งความสุขออกมาจนหมด จียงค่อยๆ ถอนร่างกายของเค้าออกมานอนข้างๆ น้อง

.....ซึงฮยอนร้องไห้ !.....

จียงเอื้อมมือไปแตะที่น้ำตาของร่างบางที่ไหลออกมา ซึงรินอนนิ่ง พลางหายใจหอบเหนื่อย

“ เจ็บหรอหืมม... ”

ซึงริพยักหน้าเบาๆ

“ แต่นายเก่งมากเลยนะ ”

ซึงริยิ้มออกมาบางๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั่นทำให้หัวใจของจียงพองโตขนาดไหน แต่ก็คงไม่ใช่แค่รอยยิ้ม คงต้องบอกว่ากิจกรรมทั้งหมดที่ผ่านมา ทำให้ควอนจียงดีใจขนาดไหนต่างหาก

“ พี่รักนายมากนะ ซึงฮยอน.... ”

ร่างหนาตรงเข้าไปประจับจูบอุ่นอีกครั้งที่ริมฝีปากบาง ซึงริตอบรับจูบโดยไม่ขัดขืน ลิ้นทั้งสองสัมผัสกันสักพักก่อนแยกออก มือหนารวบเอาร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด ซึงริหลับตาลงในขณะที่ซุกหน้าเข้ากับอกกว้างพร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ มือบางสัมผัสอกกว้างอย่างอ่อนโยนก่อนเลื่อนไปกอดเอวคนตรงหน้าไว้แน่น

........เห็นนายมีความสุขอย่างนี้แล้ว จะเป็นไรมั้ย ถ้าฉันจะเปลี่ยนใจ ยอมเป็นซึงฮยอนจริงๆ .......


#
#
#
#






โปรดติดตามตอนต่อไป.....