[PJF] Valentine "My Butterfly" {DaraGon!}

Title: [PJF] Valentine"My Butterfly"

Couple: DARAGON*

Auther: แกงส้ม >< {kang_ri + zime_ii}

INTRO_

เสียงเพลงโปรดถูกบรรเลงขึ้นเบาๆ หลังจากที่หัวถึงหมอนได้ไม่กี่นาที

‘Hello Sexy guydo Hello Handsome boy do Hello Hello meonjeo malgeoreojundamyeon’

นิ้วขาวเรียวกดเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นเพื่อไล่ความคิดถึงที่มีต่อเจ้าของเพลง ขยับหูฟังทั้งสองข้างเพื่อที่จะได้ยินเสียงเข้มนั้นให้ชัดขึ้น พรางลับตาลงคิดถึงว่าเจ้าตัวแสบกำลังทำอะไรอยู่

แต่โทรศัพท์เครื่องสวยที่เคยไปถ่ายโฆษณาด้วยกันก็สั่นขึ้นเตือนว่ามีข้อความเข้า มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอนขึ้นมาเปิดดู อ่านข้อความ แล้วอมยิ้มกับตัวเองคนเดียว

‘ดาร่า! ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นหนาวมากเลย รู้สึกอยากกลับแล้วสิ อยากให้ดาร่ามาไวๆ จัง คิดถึงนะครับ รักที่สุดด้วย <3>

.....ชิ เมื่อไหร่นายจะเรียกฉันว่าพี่สักทีนะ อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็จะบินตามนายไปแล้วด้วย อีตามังกรบ้า

ส่งข้อความกลับไป แล้วก็ปิดฝาพับโทรศัพท์ลง แต่ไม่ทันไร เจ้าเครื่องน้อยๆ ก็สั่นอีกครั้ง

‘ดึกมากแล้ว จียงอนุญาตให้ดาร่านอนได้! แต่อย่าลืมฝันถึงกันล่ะ My butterfly~~~ ’

ยิ้มกับโทรศัพท์จนแก้มจะฉีกไปถึงหู มือเรียวแนบโทรศัพท์ไว้ที่หน้าอก เสียงหัวใจยังคงเต้นแรงเหมือนเดิม เผลอเหม่อคิดถึงเจ้าของเพลงที่ฟังอยู่แปปเดียว โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีกครั้ง

‘ตกลงป้าจะไม่บอกรักกันบ้างเลยรึไง....T^T ’

เบะปากกับข้อความที่ได้รับแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความกลับไป

......ฉันก็รักนาย.....ควอนจียง......

**

“โปรดทราบ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ขณะนี้เรากำลังมุ่งหน้าสู่ประเทศญี่ปุ่น ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านมีความสุขกับการเดินทางค่ะ....” เสียงแอร์โฮสเตสคนหนึ่งพูดปาวๆ ในขณะที่ฉันกำลังจัดการกับสัมภาระของตัวเองที่เอามาด้วยให้เข้าที่ ฉันยัดกระเป๋าสีขาวของฉันลงใต้ที่นั่ง เห้อ ไม่รู้ฉันจะหอบอะไรมาหนักหนา ฮ่าๆ อย่าบอกใครไปนะคะ ข้างในนี้น่ะ มีของฝากให้พวกตัวแสบเพียบเลย โดยเฉพาะอีตาบ้าจียง อ้ะ พอพูดถึง โทรศัพท์ของฉันก็สั่นขึ้นเบาๆ

‘ป้าผีเสื้อ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว’

ฉันดูข้อความแล้วแอบยิ้มคนเดียว แต่ก็ไม่พ้นยัยแชรินเห็นเข้าเลยแซวฉันจนได้

“ออนนี่ บนเครื่องเค้าไม่ให้เปิดโทรศัพท์ไม่ใช่รึไง” แชรินชะโงกหน้ามองดูหน้าจอมือถือของฉัน แล้วเบะปากอย่างหมั่นไส้

“ป้าผีเสื้อ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว ....แหวะ....ออนนี่ก็ตอบไปสิ ตอนนี้กำลังบินอยู่บนฟ้า ฮ่าๆ ” แชรินพูดเบาๆ กับฉัน แล้วหัวเราะเยาะเย้ยเป็นการใหญ่ หึ เธออิจฉาฉันล่ะสิ ยัยลีดเดอร์ซีแอล ฉันไม่ต่อกรอะไรกับแชริน แต่หันมาจัดการกับโทรศัพท์ข้างหน้าแทน

‘กำลังบินอยู่บนฟ้า’

ฉันส่งข้อความกลับตามที่ซีแอลบอกเปะๆ ยัยนั่นหันมามองหน้าฉันแล้วทำหน้าเอ๋อเล็กน้อย

“ออนนี่ !! ตอบงั้นไปจริงอ่ะ” ฉันยักไหล่เล็กน้อยกับท่าทางของซีแอล

“ก็ถูกอย่างที่เธอพูดนะ พี่เป็นผีเสื้อ พี่ก็ต้องบินอยู่บนฟ้าสิ” ฉันตอบซีแอล ในขณะที่หล่อนยังคงทำหน้าเอ๋อไม่เลิก ฉันขำนิดหน่อยกับท่าทางนั้น แล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างแทน ปุยเมฆสีขาวลอยให้เต็มไปหมด ฉันแทบมองไม่เห็นอะไรอย่างอื่นเลยนอกจาก เมฆพวกนั้น

‘คิดถึงผีเสื้อ....<3’

ฉันก้มมองข้อความที่เข้ามาใหม่อีกรอบก่อนหยิบไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงฟัง ซีแอลเริ่มจะขยับตัวหาที่นอนแล้ว ส่วนฉันก็หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างต่อ .....ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันนั่นแหละ จะว่าไป ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าฉันกับจียงจะลงเอยกันแบบนี้เลยนะ คิดถึงวันที่ฉันเข้าไปเป็นเด็กฝึกของบริษัทใหม่ๆ ตอนที่เจอหน้านายนั่นครั้งแรก แค่คิดถึงวันเก่าๆ เหล่านั้น ใจก็ยังเต้นตึกตักขึ้นมาอีกรอบ ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะเกิดเป็นความรักระหว่างฉันกับจียงจริงๆ ฮ่ะๆ ทำไมฉันต้องรู้สึกเขินเวลาพูดถึงแบบนี้ด้วยนะ ฉันอยากจะบอกนายจังเลย ....ขอบคุณนะที่ให้ฉันเป็นผีเสื้อของนาย

.

.

.

“Happy Birthday DARA!!!” เสียงเพื่อนสาวสุดที่รักดังลั่นมาก่อนจะเห็นตัว บอมถือถุงของขวัญถุงเบ้อเริ่ม แล้ววิ่งมาหาฉัน ฉันยิ้มดีใจเล็กน้อย ไม่สิ ฉันยิ้มดีใจมากสิถึงจะถูก แต่บอกตามตรง อันที่จริง ฉันกำลังรอของขวัญและการปรากฎตัวของใครบางคนอยู่ต่างหาก งื้อ ฉันนี่แย่จังเลย ถ้าบอมรู้ว่าฉันคิดแบบนี้ คงต้องงอนฉันแน่ๆ ฮ่าๆ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันซื้อข้าวโพดให้ตันนึงเลยบอม

ฉันขอบคุณบอมสองสามคำแล้วเดินเอาของขวัญมาวางไว้บนโต๊ะรวมกับของคนอื่นๆ ตอนนี้คนในงานแทบจะมาครบหมดแล้ว ซีแอลที่มาถึงคนแรกกำลังนั่งคุยกับท้อปแล้วก็ยองเบ มินจีกำลังง่วนกับการจัดการกับของขวัญอยู่กับซึงริ บอมเดินเข้าไปในครัว เพื่อยกอาหารออกมาอีก แม่ฉันกับซังฮยอน ก็นั่งคุยกับบรรดาแขกผู้ใหญ่คนอื่นๆ อยู่ ส่วนฉันก็กำลังชะเง้อมองออกไปนอกประตูบ้าน ฉันไม่อยากจะโกหกตัวเองเลย แต่ช่วยไม่ได้ ตอนนี้ใจฉันกำลังจดจ่อรอนายอยู่จริงๆ ควอนจียง

“นูน่า นูน่า เมื่อไหร่จะเป่าเค้กสักทีอ่า” ซึงริกึ่งเดินกึ่งเต้นเข้ามาหาฉัน หึ อิตาแพนด้า ช่วยทำตัวให้สมกับเป็นสตรองเบบี้หน่อยได้มั้ย นี่มันงานวันเกิดฉันนะ เสียมารยาทจริงๆ เลย

“นูน่ารอจียงฮยองอยู่หรอ” แดซองเดินเข้ามาหาฉันบ้าง แถมโพร่งคำถามจี้ใจดำสุดๆ ฉันเลยรีบอึกอักตอบกลับไปทันที

“ป่าวว ป่าว ใครรอ ฉันรอเท็ดดี้โอปป้าต่างหาก”

“ หึหึ ไม่เนียนๆ นูน่า เท็ดดี้ฮยองอ่ะ .....นั่งคุยอยู่กับแดนนี่ฮยองอยู่ทางนู้นนู่น ” ซึงริทำตาหยีตอบฉัน ให้ตายสิ รอยยิ้มของไอ้เด็กบ้านี่มันยียวนกวนฝ่าเท้าชะมัด ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเข้าไปในงานแทน

“อ้ะ นั่นไงจียงฮยองมาแล้ว” ซึงริพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนที่จะดึงฉันเอาไว้ ฉันเลยรีบหันไปมองทันที

“Hello Sandara!” จียงเอ่ยทักฉันพลางถอดเสื้อกันหนาวออก เอ่อ...ทำไมวันนี้ถึงได้น่ารักจังอ่ะ ทั้งๆ ที่จียงก็แต่งตัวตามปกติ พอถอดเสื้อกันหนาวกับผ้าพันคอผืนสีแสบตานั่นออก ก็เหลือแค่ เสื้อยืดตัวโคร่งๆ แล้วก็กางเกงยีนส์โหลดต่ำ แต่ทำไมพอหมอนั่นยิ้มออกมา ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ

“หวัดดี..”

“สุขสันต์วันเกิดนะครับป้า” รอยยิ้มที่มีอยู่ตอนแรกหายไปทันที ที่ฉันได้ยินสรรพนามที่จียงเรียกฉัน อ้ากกก ฉันอยากตาย นี่ฉันแก่กว่านายกี่ปีกันยะ ฉันย่นคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย ในขณะที่จียงเอามือปิดหน้าหัวเราะชอบใจใหญ่

“วันนี้นายมาช้านะ”

“ก็ผมเตรียมของขวัญให้ป้าอยู่ไง”

“แล้วไหนล่ะ”

“ว้า ยังให้ตอนนี้ไม่ได้อ่ะ” นี่ จีดราก้อน นายไม่มีของขวัญมาให้ฉันก็บอกมาเถอะ ฉันมองหน้าจียงด้วยแววตางอนๆ แก้มทั้งสองข้างของฉันเริ่มป่อง คิ้วผูกกันเป็นโบว์ ฉันอุตส่าห์รอนายอย่างใจอดใจจ่อ ถ้านายไม่มีของขวัญมาให้กันนี่ ฉันโกรธจริงๆ ด้วย

“นายไม่มีให้มากกว่า”

“มีจริงๆ ป้าไม่เชื่อหรอ”

“ชิ” ฮื้อออ ฉันจะโมโหแล้วนะ นายมาช้า แถมยังไม่มีของขวัญให้ฉันอีก ฉันหันหลังกลับจะเดินเข้าไปในงาน แต่จียงก็คว้าข้อมือแล้วดึงเอาตัวฉันหันกลับไปหา เค้าถอดหมวกแก็บสีดำที่มีตัวหนังสือภาษาเกาหลีเขียนว่า ‘หนุ่มน่ารัก’ แล้ววางลงบนหัวฉันแล้ว เอ่ออ....เฮ้ ยะ....อย่าเอาหน้ามาใกล้ฉันแบบนี้เซ้ ...ใจเต้นแรงใหญ่แล้ว

“ของขวัญที่ผมจะให้ป้าอ่ะ ผมต้องให้ตอนเราอยู่สองคน...” เสียงเข้มพูดเบาๆ ต่อหน้าฉัน ลมหายใจรดที่จมูกของฉันแผ่วเบา อ้ากกก ซานดาร่าแย่แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมฉันขยับไม่ได้

“รึว่าอยากให้ผมให้ตรงนี้ดี”

“บ้า!” แล้วคำพูดกำกวมนั่นก็เรียกสติฉันคืนมาได้ ฉันถอดหมวกออกแล้วผลักอกจียงให้ออกห่างจากตัว เค้าเอามือรับมือฉัน แล้วก็จับมือของฉันไว้ที่หน้าอกของฉัน พร้อมๆ กับทำหน้าตาทะเล้น

“ก็บ้ารักป้านั่นแหละ”

“หึ ฝืดแล้วย่ะมุขนี้” ฉันผลักเค้าออก แล้วเดินหนีออกมา มือฉันถูกยกขึ้นทาบหน้าอกอย่างอัติโนมัติ ให้ตายสิ ทำไมวันนี้โลกถึงได้ร้อนอย่างนี้นะ อ้ากกก ไม่สิ ป่านนี้หน้าฉันแดงไปถึงไหนแล้วเนี่ย

ฉันหันไปมองจียงที่เดินหัวเราะตามมาอย่างอารมณ์ดี แล้วอดคิดไม่ได้ บางครั้งก็ดูเหมือนเราสนิทกันเกินไป เหมือนมันจะมากกว่าพี่น้อง แต่ฉันก็ไม่เคยได้คำยืนยันจากปากจียงสักที ใครๆ ก็บอกว่าดูก็รู้ว่าจียงชอบฉัน แต่บางทีฉันก็ดูไม่ออกจริงๆ จียงก็ทำแบบนี้กับคนอื่นๆ เหมือนกันนั่นแหละ

ถึงเวลา เค้กก้อนโตก็ถูกยกออกมา พร้อมกับเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ที่มาจากเสียงร้องของทุกคนที่มาร่วมงาน บอมมี่ของฉันถือเค้กออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างๆนั้น ฉันค่อยหลับตาอธิฐานก่อนจะเป่าเปลวเทียนให้ดับลง

“มีความสุขมากๆนะ ดาร่า” บอมอวยพรวันเกิดให้ฉันเป็นคนแรก และตามด้วย คนอื่นๆ จนมาถึงคนสุดท้าย...จียง

ฉันมองตาจียงอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาจะพูดอะไรกับฉันนะ แม้ว่าอยากจะได้ยินทุกคำพูดจากเขา แต่คำที่อยากรฦมากที่สุด

......นายรักฉันอย่างที่คนอื่นบอกรึป่าว จียง

“ฮยอง ถึงตาฮยองอวยพรให้นูน่าแล้วนะ”

แดซองที่อยู่ข้างๆจียง เอ่ยขึ้น จียงไม่ได้พูดไร เพียงแต่ยิ้ม แล้วเดินไปที่เวทีด้านหน้า แล้วหยิบกีต้าร์ขึ้นมา

“วันนี้เป็นวันเกิดของดาร่านูน่า ทุกๆคนที่มาร่วมงานเธอต่างอวยพรในสิ่งดีๆให้เธอ ส่วนผมเอง ในวันนี้ ผมมาช้าที่สุดในงาน และเธอยังทวงของขวัญจากผม...”

ง่ะ นี่ตาบ้า ไปพูดแบบนั้นได้ไง ทำเหมือนว่าฉันงกไปได้

“ผมเตรียมมาให้เธอนะ แต่แค่ยังไม่ให้ นี่ป้า เชื่อหน่อยสิว่ามีจริงๆ และที่ผมขึ้นมาอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ว่าผมจะมาร้องเพลงเพื่อเป็นของขวัญให้ป้าหรอกนะ ผมแค่จะอวยพร ส่วนของขวัญ อย่างที่บอกนะป้า ซานดาร่า เซงงิลชุกคาเฮ....”

it's all about you, my Butterfly

*ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ

(ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป

(ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)

โดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันมองไปยังท้องฟ้า

มันดูเหมือนกับเวลาที่เธอกำลังยิ้ม

โดยเฉพาะประกายแวววับนั้น(ยิ้ม) ที่รัก

ในวันๆ นึงของฉันนั้นราวกับละครรักโรแมนติก

ที่ทำให้ฉันทั้งร้องไห้และยิ้มออกมาพร้อมๆ กัน

ไม่ ไม่ ไม่

ฉันไม่สามารถหลับลงไปได้

ฉันต้องเรียกชื่อเธอ

แล้วก็หลบหน้าหนีไปด้วยความอาย (ไม่ว่ายังไงก็ตาม)

ฉันชอบที่จะทำแบบนี้

ฉันไม่ค่อยอยากจะหยุดมันเลย

**ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ

(ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป

(ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)

Beautiful girl

โดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉันมองไปที่พื้นดิน

เห็นผีเสื้อกระพือปีกในจำนวนเท่าๆ กับชื่อทั้งสามพยางค์ของเธอ

ฉันจะช่วยสมานรอยแผลเล็กๆให้เธอนะ

ความรักของฉัน คือเธอ

เหมือนกับผีเสื้อ

เธอกำลังมองหาดอกไม้ วิ่งไปรอบๆ ราวกับเด็กๆ

ดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอมีรอยยิ้ม

ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวไปราวกับท้องฟ้า...ท้องฟ้า

ดวงตาของเธอระยิบระยับ

ฉันได้กลายเป็นแบบนี้...

เธอคือผู้หญิงคนเดียวของฉันเท่านั้น

ฉันจะสัญญาในสิ่งเหล่านี้ ฉันสัญญา

ฉันกังวลว่าเราจะพรากจากกันไป

แค่ได้รู้ว่าเกมทั้งหมดล้วนเหมือนกัน

มันก็ทำให้ฉันสับสน

แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อในตัวผู้ชายคนนี้

แต่ความรักสามารถคงอยู่ได้ตลอดกาล

ทำไมเธอถึงยังดื้อดึงล่ะ

ในเมื่อฉันไม่สามารถแสดงอะไรที่ซื่อสัตย์ไปกว่าที่ทำอยู่ตอนนี้ได้อีกแล้ว

มองตาฉันสิ

มองที่ตาของฉัน

มองที่ริมผีปากของฉัน

ฟังเสียงหัวใจของฉัน

ถ้าเธอได้ยินคำตอบในนั้น

ก็ช่วยจูบเบาๆที่แก้มของฉันที

ความทรงจำของฉัน

ใช่ หัวใจของฉัน

ใช่ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูด

ความรักของเราจะคงอยู่ไปอีกนาน

แล้วเราจะไม่แยกจากกันแน่ๆ เชื่อฉันสิ

ฉันจะมอบความรักให้เธอ

**ทุกๆครั้ง ที่ฉันได้มาใกล้ชิดกับเธอ

(ทุกๆ ครั้งที่ได้จุมพิตเธอ)

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป

(ว่าฉันได้เจอกับผีเสื้อ)

ye! เธอคือคนพิเศษ ของฉัน

ตาเธอแล้วล่ะ

ลา ลา ลา ลา ลา ลา

yeah! ผีเสื้อของฉัน

โน้ตตัวสุดท้ายได้สิ้นสุดลง เสียงปรบมือดังให้เขาทั่วบริเวณ ทุกคนต่างกล่าวขานว่าเพลงที่จียงร้องนั้นเพราะมาก บ้างก็แซวว่าผีเสื้อของเขา คือใคร ใช่เจ้าของวันเกิดไม๊? แต่ฉันกลับนิ่งเงียบ ในใจเต้นตูมตาม เนื้อเพลงทั้งหมด ถ้าไม่ได้คิดไปเอง นี่คือการสารภาพรักใช่รึป่าว สายตาที่นายมองมานั้น มันสื่อถึงอะไร รอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของนายนั้น มันกำลังทำให้ฉันมีความสุขแทบบ้า จียง นายอยากให้ฉันเป็นผีเสื้อตัวนั้นรึป่าวนะ

“ไปเอาของขวัญกัน” เพราะมัวแต่เพ้อ ยืนคิดอยู่คนเดียว อยู่ๆคนที่ร้องเพลงบนเวทีเมื่อกี้ กำลังจูงมือฉันเดินตามไป ท่ามกลางเสียงแซวของรุ่นพี่รุ่นน้องวายจี

“จะพาฉันไปไหนอ่ะ จียง”

“ก็ไปเอาของขวัญไงป้า ไม่อยากได้หรอ”

จียงหยุดเดิน แล้วหันมามองหน้าฉัน

“แล้วไหนล่ะ ของขวัญ ทำไมต้องออกมาเอาที่นี่ด้วย”

“ก็ มันคือ เซอร์ไพรส์ไงครับ”

“หืม?”

ฉันละ งง กับเด็กคนนี้จริงๆ การที่เค้าจะทำอะไรแต่ละอย่าง เป็นไรที่เข้าใจยากมากๆๆ ฉันมองดูจียงที่กำลังล้วงหยิบบางสิออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา ใบหน้าที่กำลังยิ้มอยู่นั้น จะว่าน่ารักก็น่ารักนะ แต่ตอนนี้มันดูน่าหมันไส้ซะมากกว่า

“อ๊า เจอแล้ว นี่ดาร่า”

จียงหยิบกล่องแหวนออกมาให้ฉัน อันนึงเป็ยรูปเกือกม้าสีทอง อีกอัน ก็มีลักษณะคล้ายๆกัน จียงหยิบวงที่เป็นรูปเกือกม้าสีทองนั้น แล้ว ใส่ไปที่นิ้วของตัวเอง หึ่ย! นี่แกล้งกันใช่ไม๊

“อะไรนี่ จียง นายเอามาใส่เองหรอกหรอ นึกว่าจะให้ฉันสักอีก”

“ฮ่าๆๆ ป้านี่อยากได้จริงๆหรอ อันนี้อ่ะของผมนะ ส่วนอันนี้ของป้าต่างหาก”

แล้วจียงก็หยิบแหวนอีกวง ใส่ให้ฉัน แม้มันจะไม่ใช่แหวนที่เหมือนกัน แต่มันก็ดูคล้ายๆกันอยู่มาก ฉันชอบมันที่สุด ไม่รู้เพราะดีไซน์ที่เก๋ หรือ เพราะเป็นของขวัญจากคนที่ให้กันแน่

“ชอบไหม?”

“ชอบๆ ชอบมากด้วย”

“ผมไม่ได้หมายถึงแหวนนะ ผมหมายถึงผมน่ะ ชอบผมไม๊?”

“บ้ารึไง ถามไรของนายเนี่ย” ตาบ้า บ้าไปแล้วแน่ๆ ควอนจียง ลีดเดอร์สุดแนวของวงไอดอลชื่อดังในเกาหลี อย่างบิ๊กแบงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มาถามอะไรกันตรงๆแบบนี้ ไม่อายคนอื่นรึไง (อยู่กันสองคน จะมีคนอื่นที่ไหนอีกละเจ๊ >>Someone) ก็อายฉันไง ฉันยังอายเลย อ๊า นี่ก็ดึกแล้ว อากาศก็เย็น แต่ทำไมหน้ามันร้อนแบบนี้นะ

“แล้วชอบผมรึป่าวล่ะ นูน่า ผมชอบนูน่านะ”

O[]O!

อร๊ายยย เอาอีกแล้ว เมื่อกี้แค่ถาม แต่ตอนนี้มันมาบอกชอบกันตรงๆ โฮกกกกกกกกก เขินเว้ย ไอ้เด็กบ้า

“จียงอ่า...ฉันขอถามนายอย่างนึงก่อนได้ไม๊”

“เพลงที่นายร้องให้ฉันเมื่อกี้ นายหมายถึงฉันรึป่าว?”

“เอ้า ก็ร้องให้ป้า ก็ต้องหมายถึงป้าสิ”

>///< แอร๊ยยย หมายถึงฉันจริงๆหรอ เขินนะ แต่ว่า ถ้านายเรียกนูน่าเหมือนเมื่อกี้จะดีมาก ดีกว่าเรียกป้านะจียง - -*

“อะ ผมตอบแล้วนะ คราวนี้ตอบผมได้แล้ว ชอบผมรึป่าว?”

“ไม่...” ฉันแค่พูดว่าไม่ ไอ้เด็กนี่ ก็ชักสีหน้าทันที ฮ่าๆ กำลังคิดไปเองใช่ไม๊เนี่ย

“ฉันไม่ขอบอกว่า ฉันชอบนาย แต่ ฉันอยากบอกว่า ฉันจะเป็นผีเสื้อของนาย โอเคไม๊? จียง”

“ห๊า? โอเคครับ โอเคๆๆ งั้นตั้งแต่วันนี้ ดาร่าคือผีเสื้อของผม ผมจะปกป้อง ดูแลผีเสื้อตัวนี้ให้ดีที่สุด ขอบคุณนะครับ”

รอยยิ้มที่แสดงถึงความดีใจของจียงเผยออกมาอย่างชัดเจน และร่างกายของฉันในตอนนี้ กำลังถูกกอดรัด ด้วยเด็กหนุ่มที่บอกว่าจะดูแลผีเสื้อของเขาให้ดี...ขอบคุณนะจียง ขอบคุณที่ทำให้วันเกิดปีนี้ของฉันนั้นดีที่สุด ขอบคุณที่ให้ฉันได้เป็นผีเสื้อของนาย....

.

.

.

.

ความรักของฉันตั้งแต่วันนั้น มันก็ถูกดำเนินไปเรื่อยๆ แม้มันจะไม่ได้โจ่งแจ้ง เพราะหน้าที่การงานของเรามันทำให้เป็นแบบนั้น มันดูอึดอัด ที่เราไม่สามารถแสดงความรักต่อกันได้ทุกที่ แต่ความรักของฉันกับจียงไม่เคยน้อยลงเลย เราได้ไปเที่ยวด้วยกัน แม้จะไม่ใช่สองคน แต่เราก็ต่างมีความสุข ฉันชอบเวลาแบบนั้นนะ และตอนนี้ คนรักของฉัน ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ฉันคิดถึงเขานะ แต่ถามว่ามากไม๊ ก็ไม่ได้มากล้นจนเว่อร์ไป เพราะเทคโนโลยีที่ทันสมัย ทำให้เรายังติดต่อกันได้เสมอ

ตอนนี้จียงและบิ๊กแบงอยู่ที่ญี่ปุ่น เพื่อทำการแสดงคอนเสริตของพวกเขา และ อีกไม่กี่วันพวกเรา 2NE1 ก็จะตามไปเนื่องจากพวกเราเป็นแขกรับเชิญ ฉันดีใจและตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ

‘ฉันตื่นเต้นจังที่จะได้ขึ้นคอนเสริตใหญ่ที่ต่างประเทศ นอนไม่หลับเลยอ่ะ’

ข้อความของฉันถูกส่งไปยังปลายทางที่ประเทศญี่ปุ่น ฉันคิดว่าไม่นานเขาคงต้องส่งกลับมา

‘ตอนนี้ยุ่งมากเลย รีบนอนนะครับ ฝันดีๆ’

และแล้ว โทรศัพท์ฉันมันก็ดังขึ้น ข้อความจากจียงถูกส่งมาหาฉัน แต่มันกลับแสดงถึงความเหนื่อยล้าของเขา เข้าคงเหนื่อยมากสินะ

ในหัวฉันพาลจะคิดมากไปกว่าเดิม เลยลุกจากเตียงนอนไปหยิบแลปท้อปตัวเก่งขึ้นมา แล้วเข้าไปที่เว็บไซต์ส่วนตัวของฉัน

[หลับอยู่หรอ? คงจะหลับอยู่สินะ...?? ขอโทษด้วยที่ข้อความของฉันทำให้เธอต้องตื่น??? ฮิฮิฮิ ฉันแค่รู้สึกเหงา ฉันก็แค่อยากส่งข้อความหาใครสักคน...]

กดปุ่มอัพเดท หลังจากพิมพ์ข้อความเสร็จ และก็ปิดแลปท้อปลง เวลาตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไม่ว่านายจะเห็นข้อความของฉันไหม๊ แต่อยากให้รู่ว่า....คิดถึงนายจัง ควอนจียง

และในคืนนั้น ฉันพยายามข่มตาหลับจนได้ และต้องตื่นมาตอนเช้า เพื่อเข้าบริษัทไปคุยเกี่ยวกับการเดินทางในวันพรุ่งนี้

แต่ฉันก็ไม่ลืม ที่จะเช็คข้อความตอบรับของฉัน หรือความเคลื่อนไหว ในเว็บไซต์ส่วนตัวนั่น และมันก็จริงอย่างที่ฉันคิด ข้อความจากคนๆนั้น ถูกโพสต์ขึ้นมา ในเวลาที่ไม่ห่างจากฉันมากนัก

[หลับสบายดีรึป่าว? ผมยังถ่ายทำมิวสิควีดีโออย่างหนักอยู่เลย ผมถ่ายรูปนี้ที่ญี่ปุ่น เพราะว่าสายรุ้งมันสวยมาก]

ข้อความของเขา พร้อมกับรูปที่แสดงบนหน้าจอ สายรุ้งหลากสี สวยอย่างที่เขาว่าจริงๆ ฉันอยากยืนดูรุ้งอยู่ข้างนายนะ หวังว่าสักวันคงมีโอกาสของฉัน

.

.

.

.

‘ขณะนี้สายการบินของเราพาผู้โดยสารทุกท่านมาถึงสนามบินโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นแล้ว ขอให้ทุกท่านเช็คสัมภาระให้เรียบร้อยก่อนลงจากเครื่อง ขอบคุณค่ะ’

“เย้ๆ มาถึงสักที เมื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ”

เสียงของน้องเล็กสุดของเราบ่นทันทีเมื่อเรามาถึงญี่ปุ่น มินจีขยี้หูขยี้ตาเนื่องจากเพิ่งตื่นมาไม่นานนี้ แล้วบิดตัวไปมา ส่วนบอม ก็ยืดเส้นยืดสายตัวเองเช่นกัน ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดเครื่องทันที

เพียงเวลามีกี่ชั่วโมงที่ฉันปิดเครื่องมือสื่อสาร ข้อความจากจียง ก็เพิ่มขึ้นมาหลายฉบับ ถ้าเป็นเรื่องสำคัญก็คือ จะมีคนของบริษัทมารับเราไปยังที่พัก และนอกนั้น ก็เป็นเรื่องไร้สาระของจียง เช่น

...เมื่อไหร่จะถึง คิดถึงจะแย่แล้ว

...มาถึงญี่ปุ่นแล้ว ห้ามมองหนุ่มๆนะป้า

เห้อ...เอาเข้าไปเด็กคนนี้ ฉันละเชื่อเขาเลย ให้ตายเถอะ!!

หลังจากพวกเรารับกระเป๋าเสร็จ ก็เดินมาหาคนของบริษัทที่มารอรับพวกเรา แล้วเดินทางไปยังโรงแรม โดยผู้จัดการบอกเราว่า เรามีเวลาพัก 5 ชม. และ 1ทุ่มต้องไปซ้อมกับพวกบิ๊กแบง พอถึงห้อง ทุกคนๆต่างตื่นเต้นกับความสวยงานของประเทศนี้ หน้าต่างของห้องที่สามารถมองเห็นภูเขาไฟฟูจิยาม่านั้น ทำเอาลีดเดอร์และน้องเล็กของเราตื่นเต้นไม่น้อย ส่วนบอม ก็เข้าห้องน้ำไปนอนแช่ในอ่างอย่าสบายใจ และฉัน ก็นั่งลงบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อส่งข้อความหาคนๆนั้น

‘ผี้เสื้อบินมาไกลมาก ตอนนี้ก็มาถึงแล้ว อยากเจอจัง...’

และไม่กี่นาทีต่อมา หลังจากกดปุ่มส่งข้อความไป โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น

1 massage

‘งั้นเย็นนี้เราคงจะได้เจอกันนะ ตอนนี้ผมซ้อมหนักมาก อยากได้กำลังใจที่สุด’

หึหึ อ้อนได้อ้อนดีจริงๆนะ

‘รู้แล้วน่ะ ตั้งใจทำงานนะ แล้วเย็นนี้เจอกัน’

ฉันส่งข้อความกลับไป อีกครั้งก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวลงมา เพื่อพักเอาแรงในการซ้อมวันนี้ แต่ไม่ทันจะได้หลับตา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

‘ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะ My Butterfly…’

ขอบคุณนายเหมือนกันที่ดูแลผีเสื้อตัวนี้ดีตลอดมา ขอบคุณสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่มองมาที่ผีเสื้อตัวนี้

ขอบคุณทุกคำพูดที่ทำให้ฉันยืนขึ้นได้เสมอ อย่างที่บอกไป ฉันอยากจะบอกนายจริงๆ .......

หน้าจอโทรศัพท์แสดงว่า ข้อความได้ถูกส่งออกไปแล้ว

‘ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นผีเสื้อของนาย ผีเสื้อตัวนี้รักเจ้าของของฉันจริงๆ Sandara & Jiyong ตลอดไป.....’

***** END*****