[SF]Breathe….. G-ri (Nc-17)

Title :: Breathe…..
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI
Genre :: NC-17


I can't breathe


“ อื้อออ~ ไม่เอาแล้ววว วหน่าฮยอง ” เสียงหวานเอ่ยเบาออกจากริมฝีบางเล็ก ที่กำลังแดงจัดเพราะจูบเชื้อเชิญของคนรัก ร่างเล็กพูดอู้อี้ในลำคอก่อนจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ผิวขาวที่ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นปกคลุม เป็นธรรมดาที่จะต้องรู้สึกหนาวเป็นพิเศษ มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นเหนือคอ ก่อนจะลืมตามองหน้าคนรักที่ตัวเองพึ่งเอ่ยปฎิเสธ ควอนจียงย่นคิ้วไม่พอใจทันที ซึงริจึงยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจ
“ ซึงริอ่า~ ” ร่างเล็กที่ไม่ได้มีขนาดต่างกันกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเท่าไหร่ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างไม่สบอารมณ์
“นี่เดี๋ยวนี้จูบพี่ ไม่ได้ทำให้นายหวั่นไหวเลยใช่มั้ย....?”
“ เห้อออ~~ ” จียงก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง เมื่อหันไปมองร่างบางที่หลับตาพริ้ม เห็นหน้าเล็กๆ นั่น ยิ่งทำให้เค้าอดใจไม่ไหว มือหนายกขึ้นขยี้ผมอย่างหัวเสีย ผมสีบรอนซ์ขยับไปตามแรงมือ
“ ฮยองคิดว่าทำแบบนั้น ผมจะหลงรึไง ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น
“ แอบมองพี่ ทำผิดรู้มั้ย ”
“ หึหึ ผิดงั้นหรอ....... ” ซึงริยังคงหลับตาพูดอย่างไม่สนใจอารมณ์คนตรงหน้า อยากจะยั่วโมโหให้สักหน่อย ตั้งแต่หัวค่ำมา เล่นให้เค้าไม่ได้พักเลย แล้วหนำซ้ำยังจะมาขอต่อกันอย่างหน้าด้านๆ ไม่เคยเห็นใจกันบ้างรึไง
“ มันน่าน้อยใจชะมัด ” จียงลุกออกจากเตียงทันที เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่สนใจ ร่างสูงเดินตรงไปยังระเบียงห้อง มองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนที่กำลังตกหนักข้างนอก ท้องฟ้าสลับกันร้องกันผ่าอย่างน่ากลัว ถึงแม้บรรยากาศแบบนี้จะเป็นใจ แต่เมื่อถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เค้าจะทำยังไงได้


พี่ควรจะ.....จู่โจมเลยดีมั้ย.............

บ้าหน่า ขอผมพักบ้างเหอะพี่ .................


จียงมองออกไปท่ามกลางสายฝนที่ซัดเทกระหน่ำ มือหนาขาวเนียนลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
........จะทำยังไงดี ??


.......พี่จียง ผมรู้นะ ว่าพี่กำลังคิดเอาชนะผมอยู่น่ะ ไม่มีทางซะหรอก ไม่ได้ก็คือไม่ได้
ซึงรินอนหลับตาอย่างมีความสุข คิดว่ายังไง ๆ คำปฏิเสธของเค้าก็ต้องเด็ดขาด คืนนี้ เค้าคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ แน่ๆ
แต่ไม่นาน เสียงเพลงคุ้นหูก็ค่อยๆ ดังขึ้น

I can breathe~
I can breathe~
I can breathe no no yeah~

จียงกดยิ้มมุมปากทันที เมื่อเพลงที่ตัวเองกดเปิดจากคอมพิวเตอร์บรรเลงขึ้น ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปหาคนบนเตียงทันที
.....เชื่อสิ งานนี้นายเสร็จแน่ !!

“ I can breathe no no~ ” เสียงหวานกระซิบพร่าเข้าที่หูคนตัวเองทันทีเมื่อล้มลงข้างตัวซึงริ สัมผัสมือที่เข้าโอบรัดเอวบางอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เค้าสะดุ้งได้ไม่ยาก ซึงริ เกร็งตัวขึ้นทันที เมื่อเริ่มรู้สึกว่า เค้ากำลังเริ่มจะถูกเอาชนะซะแล้ว ซึงริ ขยับตัวหนีมาอีกฟากของเตียงอย่างรวดเร็ว แต่หารู้ไม่ว่า นั่นยิ่งเป็นการเปิดทางให้หมาป่าตัวโตที่กอดเค้าอยู่ข้างหลัง

I can't breathe no more
I can't sleep no more
In this crazy world, the cold heart of the city, I'm alone

“ ซึงริอ่า~ อย่าทรมานพี่สิ ” มือหนาเกี่ยวเอาเอวบางเข้าหาตัว หลังขาวเนียนสัมผัสกับตัวของเค้าที่มีเพียงแต่เสื้อกล้ามสีขาว รู้สึกเหมือนคนข้างหน้าเค้า ตัวจะแข็งขึ้นทันที
“ ใครทรมารใครกันแน่ฮยอง! ” ร่างเล็กพยายามปัดป่ายมือที่โอบเอวแน่นนั้นออก แต่ก็ไม่มีหนทางไหนเลยที่คนข้างหลังจะปล่อยให้หลุดมือไปได้

“ ไม่เอาแล้วว ซึงริจะนอน พี่จียงไม่นอน ก็เข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำนู้น ! ”

หนอย~~ ไอ้แพนด้าตัวแสบ เดี๋ยวนี้กล้าพูดแบบนี้กับพี่เลยหรอ อยากให้ใช้กำลังรึไงฮะ ....ไม่ได้ๆ ควอนจียง นายต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“ ไม่เอาหน่าซึงริ พี่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง หันหน้ามาหาพี่หน่อยมา ” คนข้างหลังเพิ่มแรงกอดแน่นขึ้น พลางซุกหน้าเข้าไปที่หลังเปลือยของคนตัวเล็ก ก่อนจะบรรจงหอมไปหลายฟอดใหญ่ๆ

.....จะคอยดูสิ ว่านายจะอดทนไปได้สักกี่น้ำ

“ พี่จียง ซึงริขอเตือนคำสุดท้าย ถ้าพี่จียงไม่ฟัง ซึงริกลับห้องตัวเองจริงๆ ด้วย ” ผิดคาด ถึงแม้ร่างเล็กจะแสดงให้เห็นถึงอาการสั่นไหวแค่ไหน แต่ปากแข็งนั่นก็ยังยืนกรานไม่ยอมอยู่ดี จียงนิ่วหน้า ก่อนจะเริ่มใช้ไม้ตาย


I can't live no more but I can't stop no more
Even if I close my eyes I can't hear your breathing anymore



“ ก็ซึงริ.... ”
ร่างหนาพลิกตัวขึ้นค่อมคนตัวเล็กทันที สองตาจ้องมองลึกเข้าไปหาน้อง

“ ซึงริอยากน่ารักเองนี่ ใครจะไปอดใจไหว แล้วก็ไม่ยอมไปใส่เสื้อผ้าสักที ซึงริคิดว่าจะให้พี่นอนกอดซึงริในสภาพนี้เนี่ยนะ ใครจะทนล่ะ รู้มั้ย ทั้งหมดเนี่ยความผิดซึงริ..... ”

“ อะไรนะพี่จียง พี่จียงบอกว่า.....เป็นความผิด.. ” ร่างบางงงเป็นไก่ตาแตกกับคนตรงหน้า ตกลงทั้งหมดนี่เป็นความผิดเค้างั้นหรอ

“ ไม่รู้ละ ยังไงซะ ซึงริ ยอมพี่ซะดีดีเลย~~ ” ร่างหนาไม่รอช้า รีบซุกเอาจมูกอุ่นเข้าที่ซอกคอขาวทันที

“ ไม่ดิ ไม่ใช่ความผิดซึงริอ่ะ พี่จียงง อย่าเพิ่งดิ ม่ายยยอาว ” ร่างเปลือยเล็กหันซ้ายหันขวาหนีให้ชุลมุน สองมือบางพยายามปัดไล่ให้เจ้าของจมูกซนให้ออกไปจากตัวเองให้ได้ แต่ก็คงจะไม่สำเร็จ

“ ถ้าซึงริพูดไม่เอาอีกทีนึงละก็ พี่จะเล่นแรงนะ ” จียงเงยหน้ามองซึงริ ด้วยสายตาที่เด็ดขาด บ่งบอกให้รู้ว่าเค้าเอาจริงแล้วนะ ซึงริอ้าปากเตรียมจะพูดเถียง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมา

.....นี่เรากลัวไอ้มังกรเจ้าเล่ห์นี่งั้นหรอ ไม่ได้ดิ ทอมกับเจอร์รี่ เจอร์รี่ต้องเป็นฝ่ายชนะดิ

“ ไม่เอาอ่ะพี่จียงงงงง ”
“ พี่เตือนซึงริแล้วนะ! ”

“ อ้ากกกกก ไม่อา……อื้อออ~~~ อื้ออ ”



I can't deny, a night I quietly sleep
You appear in me, you're so beautiful
Hey gorgeous sweet amazing baby



ริมฝีปากหนากลืนกินริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ไร้การขัดข้องใดๆ ความร้อนในร่างกายเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางสั่นไปทั้งตัวเพราะรสจูบอันดูดดื่มที่คนตรงหน้าส่งให้ไม่ขาด ลิ้นหนากวาดต้อนลิ้นของเค้าจนหมดหนทาง แต่ถ้าจะจนมุม ร่างบางคงจะเสียหน้าแย่ แต่ยังดีที่จียงยังคงผละออกมาให้ร่างเล็กได้หายใจ ซึงริหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มกลับเข้าสู่ศึกอีกครั้ง และคราวนี้ก็เป็นฝ่ายที่ลิ้นบางจะเอาคืน


I know you want it baby


“ ในที่สุด ซึงริก็แพ้ทุกที ” ร่างบางเอ่ยเสียงอ่อนหลังจากที่ปากหนาผละออกไป ซึงริหันหน้าหนีจียงทันที แก้มสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ ชวนให้คนข้างบนอยากจะเข้าไปลิ้มรสอีก

“ ใครว่าซึงริแพ้ พี่ต่างหากที่แพ้ซึงริราบคาบ หืมม ” จียงขยับตัวมองตาซึงริอีกครั้ง ก่อนจะเอาหน้าผากประกบหน้าผากเนียนของเค้า พลางเอาจมูกโด่งขยี้ใส่จมูกคนตัวเล็ก

“ ที่พี่เป็นแบบนี้ เพราะพี่แพ้ซึงริต่างหากรู้มั้ย ~~ ” ร่างหนาย้ำอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่อยากจะบอกให้คนตรงหน้ารับรู้ถึงความรักของเค้าที่มีทั้งหมด ทำให้ซึงริ เผยยิ้มออกมา ก่อนที่จียงจะประทับจูบหวานลงไปอีกครั้ง


You and me hardcore right now


หวาน หวานมากกว่าที่เคย หอม หอมมากกว่าที่เคย ร้อน ร้อนมากกกว่าที่เคย หวั่นไหว มากกว่าที่เคย
ความรักที่มีให้กัน ไม่เคยจะย่ำอยู่กับที่เลย ทุกความรู้สึกที่มีให้กัน นับวันมันยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

รักมากแค่ไหน แค่เพียงสัมผัสกายก็คงบรรยายได้ไม่หมด

มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยของคนตัวเล็ก ไม่ทันที่จะไปทั่วร่างกาย มือบางก็เกี่ยวเอาเสื้อกล้ามตัวบางของจียงออกซะแล้ว ไม่ต้องให้พูดถึงเสื้อผ้าชิ้นอื่น มันก็คงจะถูกถอดออกในเวลาต่อมาเช่นกัน

จมูกและปากที่ซุกซนของจียงไล้ไปตามผิวขาวเนียนของซึงริช้าๆ ทุกอนู ทุกพื้นผิว เค้าค่อยๆ บรรจงเก็บรายละเอียดจนหมด ก่อนที่มือหนาจะอุ้มร่างบางขึ้นนั่งประชันหน้ากับเค้า

“ซึงริของพี่ สั่นกว่าที่เคยนะ ~ ” คำพูดหยอกย้อถูกเอ่ยข้างหูอีกครั้ง ยิ่งร่างบางสั่นเท่าไหร่ ยิ่งทำให้หมาป่าตัวนี้ได้ใจขึ้นเท่านั้น ซึงริเอื้อมมือบางไปหาคนตรงหน้า พลางซุกเข้าอ้อมกอดอุ่นนั้น


“ พี่จียงก็อย่าทำให้ซึงริสั่นซิ ”

“ หึหึ พร้อมรึยัง หืม ”

“ ~~ ”



Til you say no more



มือหนายังเคลื่อนที่สร้างความสั่นเทาให้ร่างเล็กไม่หยุด ก่อนจะไปถึงส่วนสำคัญของซึงริ จียงบรรจงจูบน้องอีกครั้ง ก่อนจะลงมือเริ่มขยับมือขึ้นลง ร่างบางแอ่นตัวขึ้นทันทีที่ความรู้สึกนั้นแผ่ซ่านไปให้ทั่วร่างกาย แต่ปากหนาก็ยังคงตามประกบปากบางไม่ห่าง สองร่างบางกอดก่ายประสานกันราวกับจะเป็นหนึ่งเดียวกัน

“ อ่ะ~ อา~ ”

“ อื้ออ ออออ~ ”

ร่างบางค่อยๆ พลิกตัวนอนคว่ำช้าๆ ก่อนที่คนบนร่างจะขยับขึ้นทาบทาม แล้วสอดใส่แกนกลางของร่างกายเข้าไป


I can't breathe I can't breathe no no....


ซึงริแอ่นตัวรับทันทีเมื่อสิ่งแปลกปลอมเข้าไปเยือนในร่างกาย ทำให้คนข้างหลังรอไม่ได้ที่จะนอนทับลงไป มือหนาเอื้อมเข้ากุมมือของซึงริช้าๆ ก่อนจะเริ่มขยับให้เกิดจังหวะขึ้นลง

“ อ้ะ อ้ะ พี่จียงง ง อ้ะ อ่า~ ”

“ อื้อออ ซึงริ เก่งมากกกก อ้า ~~ ”




Hey gorgeous sweet amazing baby
I know you want it baby



จังหวะของกิจกรรมยังคงดำเนินไปตามสเต็ป ความคับแน่น และร้อนรุ่มยังเป็นสิ่งที่จียงรู้สึกได้ตลอด ไม่ต่างกันที่ซึงริเองจะรู้สึก อึดอัด อยากที่จะเร่งจังหวะ ให้ความรู้สึกเสียวซ่านนั้นผ่านพ้นไปโดยเร็ว มือบางที่กุมมือเค้าไว้แน่น เหมือนต้องการบอกให้เค้ารับรู้ว่าร่างเล็กทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จียงเร่งจังหวะขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงคลางประสานกันดังไปทั่วห้อง ความรุ่มร้อนที่ทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นเรื่อยๆ ประกอบกับฝนที่สาดเทอย่างหนักข้างนอก ทำให้กิจกรรมความรัก ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว




You and me hardcore right now


ริมฝีบางหนาเม้มเข้าที่ใบหูของร่างเล็ก พลางพาจังหวะไปให้ถึงจุดที่สูงที่สุด ร่างเล็กอ่อนแรงไปตามเค้าอย่างว่าง่าย จียงพลิกตัวร่างเล็กให้หันหน้ามาหาเข้าอีกครั้ง ก่อนจะเร่งจังหวะสุดท้าย

“ อ้า~~~~~ ”
“ อ๊ะ พี่จียง ซึง....ริ อ๊ะ~~ ”

I can't breathe I can't breathe no no....


จนสุดท้าย น้ำแห่งความรักก็เลอะเทอะตามเรียวขาของทั้งคู่เต็มไปหมด จียงหายใจหอบเหนื่อยอย่างหมดแรง ซึงริเองก็ไม่ต่างกันที่แทบจะสลบไปด้วยซ้ำ ร่างหนาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะจุมพิตปากบางนั้นอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมา แล้วกระซิบที่ข้างหูซึงริเบาๆ อีกครั้งว่า


“Let's do it some more........... ”

.......ENDed