[LFY] I Know Nothing Else But Love 2 {chapter 2 }

Title :: I know nothing else but love {Season 2}
Author :: zime_ii



-chapter 2-

ท่า อากาศยานใจกลางกรุงโซล ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาให้พลุกพล่าน บ้างก็หอบสัมภาระเช็คไฟท์บินของตัวเอง และแน่นอน บ้างก็มารอรับคนรู้จักของตัวเอง เสียงจอแจและเสียประกาศของแอร์โฮสเตสสาวดังสลับกันไปกันมา ท่ามกลางความเงียบระหว่างท้อปกับแดซอง ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยหลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล

วินาทีนี้คงเป็น วินาทีที่เกิดความรู้สึกแตกต่างกันไประหว่างเค้าทั้งสองคน แดซองกุมมือทั้งสองของตัวเองไว้อย่างหวั่นใจ เล็บที่มีอยู่ไม่ได้ยาวมากถูกจิกลงไปที่มือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจที่ถูกผ่อนเข้าออกอย่างแรง เสียงหัวใจที่ทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลานั้นใกล้เข้ามาทุกที

ผู้ชายร่างสูงข้างๆ เค้าก็คงจะสังเกตุเห็นอาการนั้นได้เป็นอย่างดี ท้อปมองแดซอง แล้วถอนหายใจออกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ และคว้ามือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้นมากุมไว้ สีหน้าที่แสดงความรู้สึกผิดฉายออกมาเล็กน้อย แดซองไม่ได้หันหน้าไปมองท้อป เค้าทำได้แค่ก้มหน้าลงต่ำเท่านั้น

“ แดซอง... ” เสียงเข้มถูกเอ่ยออกมาเบาๆ ท้อปเองก็ไม่ได้หันไปมองหน้าแดซองเช่นกัน มือหนาบีบเบาๆ ที่มือของแดซอง

“ ..... ”

“ เชื่อใจพี่เถอะนะ... ” คำพูดสั้นๆ จบลง เล่นเอาหัวใจของแดซองยิ่งทำงานหนักมากขึ้นไปอีกหลายเท่า เหมือนเสียงจอแจที่ดังอยู่รอบๆ ด้วยจะถูกกลบด้วยเสียงของคนข้างๆ ตัวคนนี้ของเค้าซะหมด ราวกับว่าโลกหยุดหมุน ทุกๆ คนหยุดการเคลื่อนที่ มีเพียงแต่คำพูดไม่กี่คำนี้ดังวนเวียนอยู่ในโสตประสาทของเค้า

แต่ถึงมันจะทำให้ใจของเค้าพองโตขึ้นมาสักเล็กน้อย แต่ส่วนหนึ่งของจิตใจ แดซองก็ยังคงไม่มั่นใจอยู่ดี

.......มันเป็นแค่เพียงคำพูด ผมขอให้พี่ทำให้ได้อย่างที่บอกไว้ก็แล้วกัน.......

“ อ่ะนั่นไง จียงมานั่นละ ” พี่ท้อปของแดซองเอ่ยขึ้นเมื่อจียงและซึงริ เดินออกมาจากประตูผู้โดยสาร ทันทีที่จียงเห็นท้อปและแดซอง เค้าก็รีบโบกมือทักทายให้ทันที ซึงริหัวเราะกับท่าทางนั้นของคนรักตัวเอง แล้วจึงคว้าเอามือหนาที่กำลังโบกหยอยๆ มาประสานไว้แทน สองมือจึงพากันแกว่งไปมาอย่างร่าเริง แน่นอน ก็เพราะว่าพวกเค้าเดินทางมาถึงบ้านเกิดตัวเองแล้วนี่นา

แต่ใครจะ รู้ ว่ายิ่งคู่รักคู่นี้ แสดงท่าทางร่าเริงมากแค่ไหน มือที่กำลังชุ่มเหงื่อของแดซองก็ยิ่งถูกอีกมือที่กุมอยู่ออกแรงบีบมากเท่า นั้น

.......พี่กำลังแย่ พี่ท้อป พี่กำลังแย่......

“ ฮ้า ถึงเกาหลีสักที เป็นไงล่ะ ฉันเลยไม่ได้อยู่ดูคู่นายรักกันเลย ความรักไปถึงไหนบ้างแล้วฮะ ” จียงปล่อยมือจากซึงริ ยืดแขนยาวออกบิดขี้เกียจไปพร้อมๆ กับเอ่ยแซวท้อปกับแดซอง

“ พี่จียง แดซองเขินใหญ่แล้ว ”

“ ฮ่าๆ โทษทีเว้ย แต่ยังไงก็สู้คู่เราไม่ได้หรอกใช่ปะ ที่รัก ”

“ สบายดีนะพวกมึง ” ท้อปไม่ได้โต้ตอบการแซวนั้นกลับไป แต่เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาแทน ซึงริสบตาท้อปแล้วยิ้มให้เล็กน้อยแทนคำตอบ ส่วนจียงก็ตอบขึ้นอย่างกระฉับกระเฉงทันที

“ อื้ออ สบายดีมากกเลยหล่ะว่ะ ”

“ ก็ดีฮะพี่ ทุกคนคิดถึงพี่กันหมดเลย พี่ยองเบว่าจะมารับพี่ แต่ว่าพี่เค้าติดธุระ ว่าแต่พี่จียงกับซึงริ จะกลับบ้านก่อน หรือว่าจะปแวะไปหาซึงฮยอนก่อนอ่ะ “ แดซองเอ่ยขึ้นบ้าง พรางแบ่งเอากระเป๋าของซึงริมาช่วยถือ ก่อนค่อยๆ เดินนำทุกคนออกมาจากส่วนรอรับผู้โดยสาร

“ ว่าไงซึงริ ” ร่างโปร่งหันไปถามคนรักของตัวเอง แน่นอน จียงยังคงคิดเสมอว่า ตั้งแต่ก้าวแรกที่เค้าเหยียบเกาหลีอีกครั้ง ทุกการกระทำของเค้าต่อไปนี้ อาจจะกระทบกระเทือนจิตใจของคนที่เค้ารักก็เป็นได้

“ พี่จียงว่าไงล่ะฮะ สองสามวันก่อนผมเพิ่งคุยกับซึงฮยอน ผมว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยแวะเข้าไปก็ได้มั้ง ”

“ ก่อนมานี่ ฉันกับแดซองก็เพิ่งแวะไปเยี่ยมจูอึนกันมา ”

“ แล้วจูอึนดีขึ้นเยอะรึยังอ่ะ ” จียงพูด

“ อืม ในตอนนี้ ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หมอบอกแค่ว่าต้องระวังอย่าให้มีโรคแทรกซ้อนน่ะ โอ๊ะ ” ไม่ทันที่จะจบประโยค เสียงร้องอุทานของท้อปก็ดังขึ้นซะก่อน ท้อปเซไปข้างหน้าเล็กน้อย เพราะแรงกระแทกของอะไรบางอย่างจากข้างหลัง ทุกๆ คนหยุดเดินแล้วหันไปมองผู้หญิงข้างหลังกันอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งมันก็ทำให้ใครคนหนึ่งเกิดอาการตกใจขึ้นมาทันที เมื่อได้เห็น ผู้หญิงคนนี้

“ อิอิอิอิ อ้ะ ขอโทษค่ะ ” สาวน้อยร่างบางในชุดมาดมั่น บ่งบอกความปราดเปรียวในบุคคลิกของเธอได้เป็นอย่างดี กางเกงยีนส์เข้ารูปและรองเท้าส้นสูง เสื้อมีสไตล์ตัวหลวมโคร่ง ที่เปิดโชว์ไหปลาร้าแสดงได้ถึงรูปร่างขนาดเล็ก เธอกำลังหัวเราะร่า เมื่อรู้ตัวว่าการเล่นสนุกของเธอทำให้เธอไปชนกับใครเข้าให้ เธอรีบโค้งตัวขอโทษเป็นการใหญ่

“ ไม่เป็นไรครับ ” ท้อปพูดออกมาเบาๆ

“ อ่า คุณหนูนะคะ คุณหนู พี่บอกแล้วว่าอย่าเดินถอยหลังแบบนั้น เห็นมั้ยคะ เลยไปชนกับคุณเค้าจนได้ ” ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นพี่เลี้ยงรีบเดินตามคุณหนูของเธอมาทันที

“ ขอโทษด้วยนะคะคุณ ” เธอรีบขอโทษแทนสาวน้อยร่างบางที่กำลังยืนปิดปากหัวเราะเป็นการใหญ่

“ พี่โบยองไม่เห็นต้องขอโทษเลย ฉันขอโทษเค้าแล้วน่า ”

“ ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องเค้าคงไม่ได้ตั้งใจน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ ” ท้อปเอ่ยเชิงลา แล้วจึงหันหลังกลับ เพื่อจะออกเดินต่อ แดซองที่เก็บอาการตกใจที่มีไว้ได้อย่างดีจึงได้แต่เดินตามท้อปและทุกคนไป ก่อนจะหันกลับมามองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

.......ซานดาร่าปาร์ค.......

แดซองหันกลับมาแล้วคิดในใจคนเดียว เค้าไม่คิดว่าเค้าจะได้เจอเธอเร็วขนาดนี้ ผู้หญิงที่เป็นเป้าหมายของภาระกิจของเค้า

“ นี่คุณ เดี๋ยวก่อนค่ะ ” แดซองรีบหันหน้ากลับมาทันทีเมื่อสบตากับสาวน้อยร่างบางคนนั้น เพราะเธอกำลังตะโกนเรียกใครสักคนในกลุ่มของเค้า คิ้วคู่หนาขมวดเป็นปมทันที เมื่อได้รู้ว่า สาวน้อยคนนั้นวิ่งตรงมาถึงด้านหลังของท้อป แล้วฉุดเสื้อของเค้าไว้

ทุกคนหันไปมองเธออีกครั้ง

“ ฉันชื่อ ซานดาร่า ปาร์ค ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” ร่างบางยื่นมือบางๆ ของตัวเองออกมาต่อหน้าท้อป เป็นเชิงขอเช็คแฮนด์ ท้อปแสดงท่าทีเก้ๆ กังๆ เล็กน้อย

“ คุณหนูคะ ” พี่เลี้ยงของเธอออกท่าทีกังวลเล็กน้อย ก่อนจะตามมาห้ามปรามเบาๆ ซานดาร่าหันไปทำหน้าดุเล็กๆ แล้วหันกลับมายิ้มให้ผู้ชายทั้งสี่คนตรงหน้าอย่างสดใส ณ จุดนี้ ไม่ว่าจะเป็นท้อป จียง แดซอง หรือซึงริ ก็บอกได้เลยว่า รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์ไม่เบา ยิ่งความสวยของเธอที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่บอบบางน่าทะนุถนอมเข้าไปใหญ่

“ ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่โบยอง พวกนายชื่ออะไรกันหรอ ฉันเพิ่งย้ายกลับมาจากฟิลิปปินส์ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันอยากเป็นเพื่อนกับพวกนายจัง ” จบประโยคด้วยรอยยิ้มหวานอีกครั้ง ท้อปหันไปมองเลิกลักกับเพื่อนอีกทั้งสองคน และคนรักอีกคน

“ นะ~” เสียงใสพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ท้อปค่อยๆ ยื่นมือออกไปด้วยความเคอะเขิน

“ อ้ะ ให้ตายสินายนี่ชักช้าชะมัด ตกลงนายชื่ออะไรเนี่ย ” สาวน้อยไม่รอช้า คว้ามือนั่นมาเช็คแฮนด์ทันที

“ เอ่ออ ท้อป ฉันชื่อท้อป ” เหมือนโดนอะไรสะกด ท้อปพูดชื่อของเค้าออกมาอย่างว่าง่าย ดาร่ากดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ปล่อยมือท้อปออกเป็นอิสระ แล้วชี้นิ้วไปตามอีกสามคนที่เหลือ

“ นายอ่ะ ”

“ ควอนจียง ”

“ นาย? ”

“ อีซึงริ ”

“ และนาย ? ”

“ คังแดซอง ”

“ อื้มม ดีมากก ฮ่าๆ พวกนายทุกคนนี่ว่าง่ายกันดีจัง ” ร่างเล็กกอดอกแล้วยิ้มกับผลงานของตัวเองที่ทำให้สี่หนุ่มตรงหน้าออกอาการทำ อะไรไม่ถูก

“ ทีนี้ก็ โทรศัพท์ เอาโทรศัพท์ของใครก็ได้ เอามาให้ฉัน ” ซานดาร่าจัดการสั่งการเสร็จสรรพ ในขณะที่อีกทั้งสี่คนยังคงทำอะไรไม่ถูก เพราะยังงงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ไม่มีใครเอาโทรศัพท์ออกมาให้เธอ คิ้วคู่สวยเหนือดวงตาคู่เรียวที่ถูกเมคอัพอย่างทันสมัยหรี่ลงอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างโมโหเล็กๆ

“ นี่ พวกนาย ” คู่ตาเรียวมองสำรวจไปทั้งสี่คน จนกระทั่ง เธอมองเห็นสายห้อยโทรศัพท์ที่ห้อยออกมานอกกระเป๋ากางเกงของท้อป มือบางจึงย่อตัวแล้วคว้ามันออกมาทันที

“ อ้ะ นี่เธอ ” ท้อปอุทานอย่างตกใจ

“ หึ ก็นายอยากช้ากันเองนี่ ” สาวน้อยเอ่ยขึ้นอย่างไม่แหยแสอะไร มือบางข้างหนึ่งกำโทรศัพท์ของตัวเอง ส่วนอีกข้างกำโทรศัพท์ของท้อป นิ้วเรียวค่อยๆ กดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงไป ก่อนจะกดปุ่มโทรออก เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นเรียกความพอใจให้เธอไม่น้อย สาวน้อยหัวเราะร่าด้วยน้ำเสียงสดใส พรางส่งโทรศัพท์คืนให้ท้อป

ท้อ ปคลายคิ้วที่ขมวดเพราะความไม่พอใจในการถือวิสาสะของร่างบางออกเล็กน้อย แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา มือหนาเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง

“ ทีนี้พวกฉันคงไปกันได้แล้วนะ ” ท้อปเอ่ยสั้นๆ แล้วคว้าข้อมือของแดซองออกไป จียงกับซึงริ คำนับเล็กน้อยให้กับเธอ ก่อนจะเดินตามท้อปออกไป

“ แล้วฉันจะโทรไปน้า~~~ ” สาวน้อย ตะโกนลั่นตามหลังทั้งสี่คนไป

#
#
#
#

“ ผู้หญิงอะไรแปลกคนชะมัด เธอกล้าแนะนำตัวกับผู้ชายก่อน หนำซ้ำยังไม่ถือวิสาสะขอเบอร์โทรศัพท์อีกต่างหาก ” ร่างบางในชุดนอนของซึงริ กระแทกตัวเองนั่งลงบนเตียงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ นึกถึงเมื่อเหตุการณ์กลางวันแล้วก็ยังคงประหลาดใจต่อไป

“ พี่ว่าเธอก็น่ารักดีออกนะซึงริ ” จียงเดินออกจากห้องน้ำ ในชุดคลุมอาบน้ำ ผมเปียกๆ ลู่ลงมาตามไรจอน มือหนาถือผ้าเช็ดตัวแล้วขยี้ผมที่เปียกๆ นั้นไปเรื่อย ถึงแม้ภาพนั้นจะทำให้ซึงริ เกิดอาการหวั่นไหวขึ้นมาบ้าง แต่ก็เป็นเพราะคำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนรัก กลับทำให้อารมณ์โมโหของเค้าประทุขึ้นมาอีกจนได้

“ พี่จียง! ” เสียงเล็กตวาดแหว

“ ทำไมอ่ะ ซึงริไม่ชอบเธอหรอ ” ร่างโปร่งเดินตรงมาหาร่างบาง แล้วนั่งลงหันข้างให้

“ ป่าวว ซึงริไม่ได้ไม่ชอบเธอ แต่ไม่รู้สึก ซึงริแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ ”

“ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ถือซะว่าเราได้เพื่อนอีกคนไง เช็ดผมให้พี่ก่อนเร็ว ” จียงพูดไปด้วย เช็ดผมไปด้วย ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้ซึงริ ร่างบางรับมาก่อนเปลี่ยนท่านั่งเป็นหันหน้าเข้าด้านหลังของจียง มือบางเริ่มขยี้ผมคนรักตรงหน้าตามคำขอ

“ ไม่รู้สิ ผมก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี ” มือบางเช็ดผมให้คนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยตั้งใจเท่าไหร่ ซึงริดูเหมือนจะติดใจกับผู้หญิงเมื่อกลางวันอยู่

“ ซึงริ ไม่เอาน่า ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคนนะ ” เสียงเข้มเตือนสติร่างบาง

“ เห้ออ ” ร่างบางทิ้งมือลงข้างตัวจียง พร้อมทั้งทิ้งตัวลงพิงด้านหลังของจียง มือหนาคว้าเอามือบางขึ้นมาไว้ที่เอวของตัวเอง แล้วกุมไว้ ภาพในตอนนี้ เลยกลายเป็นว่า ซึงริกำลังกอดจียงอยู่จากด้านหลัง

“ เป็นอะไรหืมม หงุดหงิดอะไร ”

“ ซึงริก็ไม่รู้ ” ซึงริตอบเสียงอู้อี้ พร้อมๆ กับซุกหน้าลงกลางหลังของคนรัก

“ เค้าก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับพี่นี่ คนที่เธอคนนั้นดูเหมือนจะสนใจ เป็นไอ้ท้อปด้วยซ้ำไป เอ๊ะ....หรือว่า ”

“ บ้าหน่า พี่จียงคิดงี้ได้ไงอ่ะ เห้อให้ตายสิ ” ร่างบางถอนตัวออกจากอ้อมกอดของพี่ชายทันที ซึงริลงไปยืนที่ปลายเตียงอย่างโมโหเล็กน้อย จียงจึงรวบร่างบางที่ยืนอยู่เข้าหาตัวเอง แล้วสวมกอดไว้หลวมๆ

“ ไม่เห็นต้องโกรธเลย พี่พูดเล่นนี่นา ซึงริทำไมต้องทำเป็นร้อนตัวด้วย ”

“ พี่จียง! ” มือบางทุบไปที่ไหล่กว้างของตรงหน้าอย่างจัง ร่างเล็กออกอาการงอน แล้วพยายามจะดันตัวจียงออก แต่ก็กลับถูกรวบตัวไว้แน่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ยิ่งทำให้ร่างบางโมโหเข้าไปใหญ่อีก

“ ปล่อยเลย พี่จียงอ่ะ เห้อ ซึงริเซ็งละ นอนดีกว่า ”

“ ซึงรี~~~ ” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยเรียกซึงริอย่างออดอ้อน ด้วยระดับความสูงที่ร่างบางยืนอยู่ทำให้เค้าต้องเงยหน้ามองซึงริอย่างช่วย ไม่ได้ ซึงริก้มมองหน้าคนรักที่อยู่ระดับอกของตัวเองอย่างหวั่นไหว เสียงหัวใจที่เต้นดังเฉกเช่นทุกครั้ง ทำให้เค้าต้องแกล้งกลบเกลื่อนทำเป็นไม่สบอารมณ์ต่อไป

“ พี่จียง!”

“ หืม.... ”

“ ก็พี่อ่ะ คิดได้ไง พี่คิดว่าผมหึงพี่ท้อปรึไง บ้าหน่า เห้อ ผู้หญิงคนนั้นก็แปลก พิลึก ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ซึงริแค่รู้สึกไม่ถูกชะตาก็แค่นั้น ” ร่างเล็กพูดต่อเนื่องกันอย่างเป็นพัลวัน จียงเงยหน้ามองหน้าคนรักอย่างเพลิดเพลิน

เค้าไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น หรอก ถ้าเป็นแต่ก่อนเค้าก็อาจจะคิด แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันก็ทำให้คนอย่างควอนจียงรู้จักอีซึงริขึ้นอีกเยอะเป็นไหนๆ

“ นี่ ” จียงเอ่ยขึ้น

“ พี่จียงเข้าใจยังอ่ะฮะ ”

“ พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย.. ”

“ ก็นั่นแหละ ซึงริแค่ไม่ชอบให้พี่คิ.. ”

“ จูบพี่ทีสิ ” ประโยคของซึงริเดินทางไปไม่จบประโยคเพราะคำขอที่อยู่ดีๆ ก็ถูกเอ่ยขึ้นจากคนตรงหน้า

“ บ้า.. ”

“ นะครับ ”

“ ซึงรีครับ ”

“ พี่จียง.. ”

“ จูบพี่จียงทีสิ.. ” คู่ตาเรียวเงยหน้าสบตาร่างบางอย่างออดอ้อน น้ำเสียงจริงๆ ที่ทำให้ร่างบางเหมือนถูกมนตร์สะกดอยู่ สัมผัสสองมือที่สวมกอดอยู่ก็ยิ่งดูเหมือนจะทำให้ทั้งสองคนเข้าใกล้กันมาก ขึ้น

“ หลับตาสิฮะ ”

จบประโยค ริมฝีปากบางก็ทาบทับริมฝีปากหนาทันที จียงทิ้งตัวลงบนเตียงนอน พรางฉุดให้ร่างบางล้มลงมาด้วย สัมผัสนุ่มที่คุ้นเคย ก็ยังคงให้ความหอมหวานไม่เปลี่ยนแปลง ทุกซอกทุกมุมที่เคยสัมผัส จดจำได้ทุกๆ ที่ ไม่ว่าจะหลบขวา ซ้าย ต้อน หน้า หรือหลัง แน่นอน ลิ้นทั้งสองย่อมทำงานอย่างเข้าขากันเสมอ
ไม่เคยสักครั้งเลยที่จะให้ความรู้สึกเบื่อ ยิ่งนานวัน กลับยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นเท่านั้น

“ อะ... อะ อื้อ... ”

ร่าง บางถอนตัวออกมาแถบไม่ทัน จะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว ริมฝีปากบางอิ่มช้ำไปด้วยรอยจูบ ดวงตาปรือที่แสดงให้เห็นถึงความต้องการ ทำให้คนข้างล่างอดหัวเราะออกมาไม่ได้

.....ให้ตายสิซึงริ นายทำหน้าแบบนี้ ฆ่าพี่เลยเถอะ.....

“ จะอยู่บนนั้นไว้หรอซึงริ.. ”

“ พี่จียงคิดว่าไงอ่ะฮะ ”

“ ต่อสิ.. ”















ตี๊ด ตี๊ด

ตี๊ด ตี๊ด

เสียงออด หน้าประตูดังขึ้นสองจังหวะติดกัน ทำให้จียงที่เพิ่งจะเปลี่ยนจากฝ่ายล่าง ขึ้นมาเป็นฝ่ายบนดังจิปากด้วยความไม่พอใจ ซึงริ มองไปที่ประตู แล้วหอบหายใจแรง

......ใครมากันนะ แต่พักก่อนก็ดีเหมือนกัน....

......ใครวะ มาได้ถูกเวลามากก โธ่เว้ย.....

จี ยงลุกออกจากตัวน้อง แล้วดึงเอาชุดคลุมอาบน้ำที่ถอดออกไปตอนไหนไม่รู้ มาใส่ไว้ดังเก่า ซึงริ ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งข้างเตียง แล้วเตรียมจะลุกออกไปเปิดประตู

“ เดี๋ยวพี่ไปเปิดให้ก็ได้ ”

“ ไม่เป็นไรอ่ะฮะ พี่จียงแต่งตัวไม่เรียบร้อย เดี๋ยวซึงริไปให้ดีกว่า ” ร่างบางบอกด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนเดินมาจัดเสื้อคลุมของจียงให้เรียบร้อย แล้วเดินออกจากส่วนห้องนอนไป

ซึงริไม่ทันได้สนใจที่จะส่องที่ตาแมวก่อน มือบางปิดประตูออกอย่างเอื่อยเฉื่อย ๆ

“ หวัดดีจ้า~~~~~ ”

และ ในเมื่อทันทีที่ประตูเปิดออก คู่ตาเรียวก็ต้องเบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อผู้หญิงที่ถือถุงซูเปอร์มาร์เก็ตเต็มสองมือส่งเสียงทักทายเค้าอย่าง อารมณ์ดี

“ ย้าป้าไร้มารยาท.... ”

#
#
#
#
โปรดติดตามตอนต่อไป

zime_ii .. ติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยยย *โค้งงงงง*