Tuesday, June 8, 2010

[LFY] I Know Nothing Else But Love 2 {chapter 3 }

Title :: I know nothing else but love {Season 2}

Author :: zime_ii


-Chapter 3-

“ ยัยป้าไร้มารยาท ” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ ในลำคอทันทีที่เห็นหญิงสาวร่างบางยืนยิ้มร่าอยู่หน้าประตูห้อง

“ ป้าเป้ออะไรของนายยะ ฮิฮิ แต่ก็ขอบใจที่เปิดประตูให้นะ ” สาวน้อยร่างบางในชุดๆ เดียวกันกับที่ซึงริเจอเมื่อตอนเช้า เอ่ยเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มหวาน ซานดาร่าขอบคุณซึงริ แล้วเดินตรงเข้าห้องของสองหนุ่มเจ้าของห้องทันที ซึงริย่นคิ้วแล้วอ้าปากค้างเล็กน้อย กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น และเมื่อนึกขึ้นได้ เค้าก็รีบหันหลังเรียกเธอทันที

“ย้า!

“ว่าไงจ้ะ พ่อหนุ่มน้อยชองฉัน^^ ” ซานดาร่าวางถุงซูเปอร์มาร์เก็ตในมือลง แล้วหันไปพูดกับซึงริที่ยังคงหน้าเหวออยู่

“นี่เธอ ...ใคร ” ซึงริที่เมื่อไม่กี่นาทีมานี้ยังคงอารมณ์คุกกรุ่นเพราะผู้หญิงตรงหน้า กลับมามีน้ำโห อีกครั้ง เพราะคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่เข้าหูเค้าเลยสักนิด อีซึงริตั้งใจจะถามกลับไปว่า ใครกันหนุ่มน้อยของเธอ แต่ก็ต้องถูกเสียงเข้มๆ ที่เดินออกมาจากส่วนของห้องนอนขัดขึ้นก่อน

“ ใครมาอ่ะซึงริ ” จียงที่ออกมาจากห้องนอนด้วยชุดคลุมอาบน้ำเอ่ยถามด้วยใบหน้างงๆ แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าคำตอบคืออะไร ซึงริเห็นหน้าฉงนนั้น จึงแบมือสองข้างออกเป็นเชิงบอกจียงว่า เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ อ๊า เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลย ว่าพวกนายอยู่ด้วยกัน ”

“ เดี๋ยวนะครับ คุณ คือ...ผู้หญิงเมื่อกลางวัน ” จียงถามขึ้นช้าๆ พลางเดินเข้าไปหาเธอที่โต๊ะอาหาร

“ใช่ ฉัน ชื่อซานดาร่าไง ตายละ แค่นี้พวกนายก็จำฉันไม่ได้”

“ จำอ่ะ พวกผมจำได้ แต่คุณมาที่นี่ทำไมอ่ะครับ ” ซึงริที่พยายามจะทำเป็นเหมือนไม่โมโห กลั้นใจเย็นพูดกับผู้หญิงตรงหน้าอย่างสุภาพที่สุด

“ ก็ง่ายๆ ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับพวกนาย ฉันก็บอกไปแล้วนี่ ” ซานดาร่าพูดเรื่อยๆ พรางหยิบผลไม้ และอาหารหลากหลายชนิดออกมาจากถุงที่เธอเตรียมมา

“ แต่นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วคุณ เพื่อนผู้หญิงที่ไหนเค้ามาห้องผู้ชายตอนดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ ” ซึงริว่าต่อ

“ โธ่ แล้วใครว่าฉันอยากจะมาตอนนี้กัน พวกนายรู้มั้ย ว่า พอพวกนายออกจากสนามบิน ฉันก็รีบให้รถแท้กซี่ตามพวกนายมา กว่าจะรู้ว่าพวกนายอยู่ห้องไหน ฉันยังต้องแบกสังขารไปซื้อของพวกนี้มาให้อีก แถมกว่าจะกลับมาได้ รถก็ติดชะมัด เห้อออ แทนที่นายใช่ม่ะ จียง นายด้วยซึงริ แทนที่พวกนายจะดูแลฉันในฐานะเพื่อนใหม่ให้ดีหน่อยก็ไม่ได้ ” หญิงสาวร่ายยาวจนจบ ทำให้ จียงและซึงริถึงบางอ้อทันทีว่าเธอรู้จักบ้านของพวกเค้าได้ยังไง

....แล้วใครสั่งไม่ทราบล่ะ ร่างบางคิดในใจ แล้วกลอกตาไปมาอย่างไม่ค่อยพอใจ

“ ถ้างั้น เธอก็อยู่ไปละกัน ฉันขอตัวไปนอนก่อนดีกว่า ” ซึงริว่า แล้วเดินตรงเข้าไปในส่วนของห้องนอน

“ เอางั้นหรอ จะให้ฉันอยู่กับจียงสองคนเองงั้นหรอ ”

มือเล็กหยุดกึกที่ลูกบิดประตูห้องนอนทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้นออกจากปากของผู้หญิงร่างบางที่ถือชามอะไรสักอย่างแล้วเดินลงไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี

“ แต่ก็ไม่เป็นไร ซึงรินายไปนอนก็ได้ ไปเถอะ ฝันดีๆ ส่วนจียง นายมานี่ได้แล้ว นี่ดูสิ ฉันเอาหนังมาดูด้วย ” ดาร่าจัดแจงนู้นนี่ พร้อมๆ กับพูดคนเดียวไปเรื่อย ซึงริย่นคิ้วหม่นลงอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จียงที่ยังยืนทำอะไรไม่ถูกมองน้อง แล้วคิดหาทางออกที่ดีที่สุดที่จะทำได้

“ เอ่อ.. ผมว่า คุณ... ” จียงเกิดอาการอึกอักเล็กน้อย ดาร่าเลยหันไปมองทางจียงแล้วมองซึงริสลับไปมา พรางผูกโบว์ที่คิ้วแล้วทำหน้าสงสัยอย่างสุดๆ ถ้าหากเป็นคนอื่นล่ะก็ ก็ต้องบอกว่าเธอน่ารักมากแน่ๆ แต่นี่จียงเค้ามีซึงริอยู่แล้วทั้งคนนี่นา

“ คุณอะไรนาย เรียกชั้นว่าดาร่าก็พอ ”

“ เอ่อ ก็ได้ครับ ดาร่า ”

“ ไม่ต้องมีครับได้ม่ะ ฟังแล้วกระดากหูอ่ะ ”

“ อ่าๆ ดาร่าเฉยๆ ก็ได้งั้น ”

ปัง

เสียงประตูปิดลงอย่างแรงจากฝีมือของใครบางคน ดาร่าหันไปมองทางห้องนอนที่ซึงริเพิ่งเข้าไป แล้วหันไปมองทางจียงอีกครั้ง

“ เพื่อนนายนี่แปลกๆ นะ ”

“ เอ่อ ฉันขอตัวแปปนะ ”

“ อื้อ เสร็จแล้วออกมาดูหนังด้วยกันอ่ะ ” ดาร่า พูดกับจียง แล้วหันมาจัดการกับข้าวของที่เธอเอามาต่อ

ปัง

...กริก

เสียงปิดประตูปิดลงอีกครั้ง พร้อมๆ กับเสียงล็อคประตูที่ดังตามมาติดๆ

จียงมองไปยังร่างเล็กที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วเดินตรงขึ้นไปบนเตียงทันที ร่างโปร่งขึ้นคร่อมร่างเล็กที่นอนคลุมโปง แล้วดึงผ้าห่มออกอย่างรวดเร็ว

“ ซึงริ ”

“ พี่จียงไปไล่แม่นั่นกลับบ้านเหอะ ซึงริไม่ชอบเลย ” คิ้วคู่สวยขมวดเป็นปมแล้วตอบออกไปทันทีที่พี่จียงของเค้าเรียกชื่อจบ

“ แล้วพี่จะไล่เค้ายังไง ขนาดนายพูดอย่างนั้น เค้ายังไม่ฟังเลย ”

“ เห้อ ก็ไหนพี่จียงบอกไง ว่าตอนนี้เราอยู่ที่นี่กันสองคน ”

“ ก็เราอยู่ที่นี่กันสองคนไง ” จียงตอบพรางปัดไรผมที่ปรกหน้าผากซึงริออก

“ แล้วยัยป้านั่นล่ะ ”

“ ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย ” จียงตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะก้มลงปิดปากสุดที่รักจอมขี้โมโหของเค้าทันที

“ อ้ะ พี่จีย....อื้อ... ”

.
.
.
.

“ ออื้ออ อื้ออ ปล่อยก่อนพี่ท้อป พี่ยองเบกำลังจะมานะ ” แดซองดันตัวท้อปออก แล้วเตือนสติคนรักของตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่ เค้าหอบหายใจเหนื่อยเล็กน้อย เพราะรสจูบที่ถูกคนตรงหน้ามอบให้ รสจูบที่ร้อนแรงกว่าทุกๆ ครั้ง เพราะมันเริ่มต้นขึ้นจากการทะเลาะกันของทั้งคู่

“ ก็นายไม่เคยเชื่อใจพี่ ” ท้อปพูดเบาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ ด้วยระยะห่างจากริมฝีปากของแดซองแค่คืบ แดซองหลบตาคนตรงหน้า แล้วเม้มปากเป็นเส้นตรง รสจูบที่มีแต่ความร้อนแรง ไม่ได้มีแม้แต่ความรู้สึกเลย

“ ฉันเชื่อใจพี่ เชื่อใจพี่มาตลอด พี่เองต่างหากอ่ะ พี่ไม่เคยรู้ตัวเอง ” แดซองพูด พรางขยับตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องออฟฟิทชองผับ ที่ๆ เค้าเข้ามาทะเลาะกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของตัวเอง

“ ทำยังไงผมก็คงคุยกับพี่ไม่รู้เรื่องหรอก บางทีคนอื่นอาจจะทำให้พี่ลืมซึงริได้ แต่คนๆ นั้นย่อมไม่ใช่ผม ”

“ แต่พี่ไม่ได้ต้องการคบกับนายเพื่อลืมซึงรินี่ ”

“ ........ ” แดซองเงียบ แล้วกลืนน้ำลายอย่างลำบาก

“ แดซอง ” ท้อปถอนหายใจ แล้วเรียกชื่อคนรักของตัวเองอีกครั้ง

“ เราเลิกกันเถอะพี่.. ” แดซองพูดเบาๆ แต่ก็เล่นเอาท้อปเบิกตาโต ห้องออฟฟิทขนาดที่ไม่ได้ใหญ่มากเงียบสนิท มีเพียงแต่เสียงลมหายใจของทั้งสองคน ท้อปกำมือตัวเองแน่นด้วยความเครียด ไม่นานประตูห้องออฟฟิทก็ถูกเปิดออก

“ เห้ย มาแล้วเว้ย เห้อเหนื่อยชมัด ไปส่งยัยป้านั่นมา คนอะไรงุ้งงิ้งๆ อย่างกะเด็ก แล้วนะ.... ” ยองเบเดินเข้ามาในห้องแล้วบ่นกระปอดกระแปด แต่ทันทีที่เค้าสัมผัสบรรยากาศมาคุในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเพียงแต่แสงไฟจากโคมไฟเล็กๆ ส่องแสงอยู่ในห้องนี้ เค้าจึงต้องเงียบเสียงลงทันที แดซองได้โอกาสนั้นจึงผละออกจากตัวท้อปแล้วเดินหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ยองเบมองตัวหลังแดซองไป แล้วจึงหันกลับมาหาท้อป

“ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอวะ..?

.

.

.
.

ผมพูดไปแล้ว ....ผมพูดออกไปแล้ว ผมพูดมันออกไปแล้ว มันไม่ได้ยากอย่างที่คิดเลยนี่นา แดซอง

ผมเดินออกจากห้องออฟฟิทด้วยความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำอย่างนี้ นึกย้อนไป ถึงตอนที่เราเริ่มทะเลาะกัน หลังจากกลับจากสนามบิน มันก็ยิ่งทำให้ผมคิดว่าผมคิดถูก

พี่ท้อป ผู้หญิงคนนั้นเค้าดู..

พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง นายก็รู้

พี่ชอบผู้ชายบอบบาง ทำไมผมจะไม่รู้

แดซอง..

ฉันไม่ใช่ผู้ชายบอบบางนี่นา

แดซอง พี่เคยบอกเราแล้วใช่มั้ย ที่พี่คบกับนายไม่ใช่เพราะพี่ยังลืมซึงริไม่ได้

แต่เป็นเพราะพี่เหงา พี่ไม่มีใคร พี่สงสารฉัน ใช่มั้ยล่ะพี่

แดซอง! ’

ทำไมฮะ หรือว่ามันไม่จริง

ทำไมนายถึงไม่เคยเชื่อใจพี่บ้างเลย

แล้วสิ่งที่พี่ทำมันน่าเชื่อใจมากรึไง

แดซองหลับตาลงแล้วหยุดเดินระหว่างทางเดินของผับ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงเพลงยังคงดังสนั่นปะปนกับเสียงจอแจของผู้คนที่มาหาความสนุกสนานที่นี่

แดซองถอนหายใจทิ้งอีกครั้ง เค้ายังคงคิดในใจวนเวียนไปมาว่าสิ่งที่เค้าทำนั่นถูกหรือไม่ มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดรึเปล่า

....คำว่ารัก สักคำ ฉันก็ไม่เคยได้จากพี่ มีแต่คำว่า เชื่อใจพี่เถอะนะ อย่าคิดมาก มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดหรอก ตลอดเวลาที่คบกันมาก็มีแต่คำว่า ทะเลาะ จูบกันแต่ละครั้ง ก็เหมือนมันไร้ความรู้สึกของคำว่าต้องการ แล้วอย่างนั้น จะให้ฉันทนอยู่แบบนี้ได้ยังไง ..... แดซองคนที่เคยร่าเริง พูดเยอะ กลับกลายเป็นคนพูดน้อย เครียด เหม่อลอย แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีก....

“ โทษนะครับ ” แล้วแดซองก็ต้องหยุดความคิดของตัวเองไว้ เมื่อมีใครสักคนมาสะกิดเค้าจากด้านหลัง

ผู้ชายสูงรูปร่างผอมที่แดซองไม่เคยเจอมาก่อน แต่ใบหน้าของเค้าก็ทำให้แดซองรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก เค้าใส่เสื้อผ้าดูดีมีฐานะทีเดียว หน้าตาดูเด็กกว่าเค้าเล็กน้อย แต่ดูท่าทางแล้ว เด็กผู้ขายคนนี้คงจะกร้านโลกไม่เบา เพราะในมือของเค้าคืบบุหรี่ติดไฟไว้อยู่อีกด้วย

..คงเป็นพวกเด็กที่มาเที่ยวผับทั่วไปล่ะมั้ง ...แดซองคิดในใจ

“ ครับ ”

“ นายเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาคล้ายๆ ฉันบ้างรึเปล่า เธอเป็นพี่สาวฉันน่ะ คือ ฉันต้องการตัวเธอกลับบ้านมากๆ เลย ” พูดจบเค้าก็ยกบุหรี่ที่อยู่ในมือขึ้นมาสูดเข้าไปเต็มปอด

หน้าตาก็ไม่ได้ดูเลวร้าย ทำไมทำตัวซ่าๆ แบบนี้นะ.....แดซองว่าในใจอีกครั้ง

“ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็มีอยู่เต็มไปหมดน่ะครับ ผมเองก็ไม่ทราบหรอก คุณมีรูปเธอรึเปล่าล่ะครับ ” แดซองตอบ แล้วชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับท่าทางของเด็กผู้ชายที่ดูเกเรคนนี้เท่าไหร่

หลังจากได้ฟังคำตอบของแดซองเรียบร้อย เด็กผู้ชายร่างสูงคนนี้ก็คว้าเอากระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วโชว์รูปพี่สาวของเค้าให้ดู

แดซองเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปผู้หญิงคนที่เด็กผู้ชายคนนี้ถามหา เค้าเงยหน้าจากรูปแล้วมองหน้าเด็กผู้ชายคนนี้

“ ผม...ไม่เห็นเธอที่นี่นะครับ ”

“ ซางฮยอน~ ฉันดูทั่วแล้วว่ะ ไม่เจอเลย ฉันว่ากลับกันเหอะว่ะ ” หลังจากที่แดซองตอบเค้าออกไป ก็ดูเหมือนว่าเพื่อนของเด็กผู้ชายคนนี้จะเดินมาบอกเค้าเหมือนกัน ว่าผู้หญิงคนในรูปไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วทำไมน้องชายของเธอต้องคิดว่าเธออยู่ที่นี่ด้วย แดซองคิดในใจ

“ งั้นหรอจุน เห้อ ยัยบ้านี่คิดจะทำอะไรกันนะ ป๊าเล่นงานฉันยำแน่ๆ ให้ตายสิ .... ”

“ ไปเหอะ.. ”

ซางฮยอนหันมาหาแดซองอีกครั้ง แล้วก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปกับเพื่อน ทิ้งความข้องใจไว้ให้กับแดซองอย่างมาก แดซองมองตามหลังเด็กผู้ชายคนนั้นกับเพื่อนแล้วเริ่มคิดหนัก

.......ปาร์ค ซางฮยอน น้องชายของเธองั้นหรอ หวังว่าเธอคงไม่ได้มีแผนการอะไรซ้อนกับฉันหรอกนะ ซานดาร่า......


#
#
#
#
โปรดติดตามตอนต่อไป.....


zime_ii .. งื้อๆๆๆๆ ขอโทษมากๆ เลยค่า ส้มต้องขอโทษอย่างรุนแรง เชฟนี้เลทสุดๆ ฮ่าๆๆ โดนเด็กๆ ตามจิกตามทวง สั้นไปหน่อยนะคะ เพราะเวลาแต่งมีจำกัดมากก สนุกม้ายยยย ส้มขอกำลังใจหน่อย งุงิๆ ฮ่าๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนเน้อ รักกันๆ ไรท์เตอร์ผู้นี้รักรีดเดอร์ทุกกกกกคน มั๊วๆๆๆๆๆๆ

4 comments:

Joy2u said...

มาช้า ยังดีกว่าไม่มาจ้า

ดาร่ามาแบบเหนือความคาดหมาย
ป้านี่แรงจิง แต่คนที่แรงกว่าเห็นจะเป็นจีจี้
ขนาดมีแขกอยู่ในบ้านมันยังกล้าเน๊าะ
อารมณ์หื่นเก็บไม่อยู่ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ

แด้บอกเลิกกะเทมป์ โอ้วววววว
แล้วก็มีธันเดอร์เข้ามาอีก
เทมป์โสด แล้วจะได้กะใครหล่ะนิ
แด้โสดแล้วจะคู่กะใคร
เรื่องนี้เดาอยากอ่ะ ต้องเราไรเตอร์มาไขอย่างเดว
เจ้ทำได้แค่รอต่อไป สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้ส้มน้าาาา
จ๊วฟฟฟฟ ด๊วฟฟฟฟฟฟ 3

Anonymous said...

น้องส้มพี่อุ๊นะ

มาช้านะพาร์ทนี้อ่ะ 5555555
แต่ไม่เป็นไรช้าแค่ไหนก็จะรอนะ
แอร๊ยยยยยยยย

ยัยป้าดาร่าชีต้องการอะไรกันแน่
แล้วไปบ้านจีริทำไม
เห็นอาการของน้อง เห็นว่าเค้าอยู่ด้วยกันอย่างนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเค้าเป็นอะไรกัน
แต่จียงก็นะ ไม่เกรงใจแขกบ้านแขกเมืองเลย (ซึ่งถูกใจเรามาก 555 )
แต่จะดีกว่านี้ถ้าจูบน้องโชว์ยัยป้าแกไปเลย
จะได้รู้กันไปชัดๆ ว่าอะไรเป็นอะไร
น้องส้มอ่ะ ทำไมตัดเอ็นซีล่ะจ๊ะ
อยากอ่านเอ็นซี จีริ ในขณะที่เจ๊ดาร่านั่งอยู่หน้าห้องอ่ะ
5555555 โรคจิตไปป่ะ
แต่หวังว่าเจ๊ดาร่าคงไม่ได้ชอบจียงหรอกนะ
หวังว่าเรื่องนี้เจ๊คงไม่ร้ายนะ
เด๋วจะพาลไม่ชอบเจ๊ไปซะ

ปล.น้องส้มอย่าหายไปนานๆนะคะ พี่คิดถึง (อย่าเพิ่งอ้วก)

Unknown said...

ต่อทีค่ะ....อยากรู้สงสารแดจังเลย.....

Daesung1 said...

รีบๆ อัพนะค่ะ ^ ^

Post a Comment

 
 
Copyright © {{z i m e _ i i}}
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com