[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap11}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI


-Chapeter 11-


“ มึงก็แค่.......รักซึงริไง ”

“ .......ไอ้ท้อป! ” ยองเบอุทานเรียกชื่อคนที่เพิ่งมาเยือนอย่างตกใจ ร่างสูงเดินตรงเข้าไป ณ จุดที่เพื่อนอีกสองคนอยู่ จากที่นอนแผ่หลาอยู่กับเตียง จียงจึงลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ ไม่ใช่เพียงแค่ตกใจเพราะคำพูดที่เพิ่งได้ยิน เค้ายังตกใจเพราะได้เห็นเพื่อนที่ไม่คิดว่าจะมาหาเค้าอีกต่างหาก ร่างสูงก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าสบตาจียง

“ แค่รักซึงริ กูรู้ว่ามันไม่ได้ยากสำหรับมึง ”

“ แต่ซึงริไม่ใช่ซึงฮยอน ”

“ แต่ซึงริเป็นคนที่อยู่กับมึง ”

“ แล้วมึงล่ะ ” บทสนทนาถูกโต้ตอบกันไปมาอย่างฉะฉาน จนมาเจอคำถามนี้ เลยทำให้ท้อปต้องชะงักเล็กน้อย

“ .........มึงเองก็รักซึงรินี่ แล้วมึงก็เป็นคนรักเก่ากันด้วย ”

“ กูเคยบอกมึงรึเปล่า .........ถ้าเค้าไม่รักเรา ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเค้าไว้ อย่างน้อย ปล่อยเค้าไป เค้าก็จะได้มีความสุข ”

“ .......... ” จียงเงียบ แล้วย่นคิ้วเครียด นี่เค้า.........กำลังรู้สึกยังไงกันแน่

“ กูไม่รู้ ” ร่างผอมพูดขึ้นสั่นๆ แล้วก้มมองพื้นต่ำอย่างสับสน

“ พรุ่งนี้ ซึงริจะกลับกวางจู ซึงริอาจจะกลับไปเรียนต่อที่อเมริกาก็ได้ มีเวลาไม่มากแล้วนะจียง .........ถึงเวลาที่มึงต้องถามตัวเองแล้วว่า มึงรักใครกันแน่ ไม่ใช่ซึงริหรือซึงฮยอน แต่เป็นคนที่ทำให้มึงมีความสุขได้ต่างหาก ”

“ .......... ”

“ แต่สำหรับซึงริ..........กูให้ความสุขเค้าไม่ได้ เพราะเค้าไม่ได้รักกูแล้ว.....ถ้าเกิดหลังจากที่เค้ากลับมาแล้วเค้าเจอกูก่อนมึง มันอาจจะไม่เป็นอย่างนี้ก็ได้ ” ท้อปพูดเสียงสั่นๆ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้เพื่อน ก่อนวางมือลงที่บ่าของจียง

“ คิดดูให้ดีๆ กูไปล่ะ ” ท้อปบอกลา แล้วปรายตามองไปทางยองเบ

“ กูจะอยู่เป็นเพื่อนมันอีกแปป มึงไปที่ผับก่อนเถอะ ”


#
#
#
#


บางคนบอกว่าความรักมีคำนิยามอยู่เป็นร้อยอย่าง แต่บางคนกลับบอกว่า เราไม่สามารถที่จะหาคำจำกัดความของความรักได้ หลายคนบอกว่า รักคนที่เค้ารักเราย่อมดีกว่า รักเค้าข้างเดียว โชคชะตาจะนำพารักแท้มาให้เองเมื่อถึงเวลา ใครสักคนที่เป็นของเราย่อมยืนอยู่ที่ใดที่หนึ่งบนโลกกว้างใบนี้ หากแต่บางคนมีรักมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังต้องเสียใจอยู่ดี เป็นเพราะอะไร....คนพวกนั้นไม่ได้เจอรักแท้อย่างนั้นหรอ แต่บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเสมอไป และเพราะบางคนยึดถือกับเหตุผลมากเกินไป ความรักของพวกเค้าจึงหลุดลอยไปอย่างน่าเสียดาย

ติ๊ด~

เสียงนาฬิกาติจิตอลในรถดังบอกเวลา จียงที่นั่งซบหน้าอยู่กับพวงมาลัยมาร่วม 4 ชั่วโมง ยกตัวขึ้น แล้วทิ้งตัวพิงกับเบาะ

........ สองทุ่มแล้วหรอเนี่ย .......

คิดในใจพลางมองเข้าไปที่บ้านชั้นเดียวหลังสวยของเพื่อน เค้าจอดรถอยู่หน้าบ้านหลังนี้มานานมากพอสมควรแล้ว ตอนนี้ไฟทั้งบ้านมืดสนิท มีเพียงห้องเดียวเท่านั้นที่เปิดไฟอยู่ ถ้าเดาไม่ผิด แน่นอนนั่นคงเป็นห้องนอนที่ซึงริอยู่ไม่ผิดแน่

จียงทิ้งลมหายใจยาว แล้วคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เพิ่งได้รับรู้วันนี้ ยองเบเล่าหลายๆ เรื่องให้เค้าฟัง ไม่ว่าจะเป็น เรื่องในผับวันนั้น เรื่องวันที่ซึงริขึ้นร้องเพลง สาเหตุที่ทำให้ซึงริกับท้อปเลิก หรือเรื่องราวอะไรก็ตามที่จียงเข้าใจผิด ยองเบบอกกับเค้าว่า ซึงริเองก็ไม่ได้มีสภาพต่างไปจากเค้าเลย หนำซ้ำรายนั้นยังเอาแต่นอนร้องไห้จนไข้ขึ้นด้วยซะอีก พอได้ยินอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างประหลาด จนต้องลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ขับรถมาจนถึงที่นี่จนได้ แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่กล้าจะเข้าไปเจอหน้าคนที่เพื่อนบอกว่านอนซมอยู่ เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ จียงก็ได้แต่นั่งถอนหายใจทิ้งอยู่ในรถไปเรื่อยๆ เช่นกัน

........แค่ทำตามในสิ่งที่หัวใจต้องการอย่างนั้นหรอ.......

ความลังเลยังคงมีอยู่เต็มในอก คิ้วคู่หนาขมวดเข้าหากัน

.......แล้วหัวใจของเราต้องการอะไรกันแน่ล่ะ......

‘ถึงเวลาที่มึงต้องถามตัวเองแล้วว่า มึงรักใครกันแน่ ไม่ใช่ซึงริหรือซึงฮยอน แต่เป็นคนที่ทำให้มึงมีความสุขได้ต่างหาก’ คำพูดของท้อปเล่นเข้ามาได้จังหวะเหลือเกิน มือหนาเปิดประตูรถออก แล้วเดินหน้าไปอย่างมั่นใจ

.........ถูกแล้วใช่มั้ย นี่คือสิ่งที่เรากำลังต้องการใช่มั้ย........

.
.
.
.

ลูกบิดประตูถูกบิดให้เปิดออกเบาๆ ร่างโปร่งค่อยๆ เข้าไปในห้องอย่างหวั่นใจ ก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในห้องนี้จะกำลังอยู่ในห้วงนิทรา จียงมองร่างเล็กที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นแรง เสียงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้เค้าแน่ใจว่าซึงริกำลังหลับสนิท จึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆ เตียงอย่างตะขัดตะขวงใจ เพราะบทสนทนาที่เค้ามีกับซึงริเมื่อหลายวันก่อน
สายตาละไปเห็น บนโต๊ะหัวนอนที่มียาหลากหลายชนิดวางอยู่ ไม่ห่างกัน ก็มีกะละมังใส่น้ำใบเล็กกับผ้าขนหนู

.....นายไม่สบายมากเลยหรอ.....

คิดในใจพลาง เอื้อมมือไปเตะที่หน้าผากคนที่กำลังหลับสนิท มือหนาชะงักเล็กน้อยเพราะความประหม่า แต่ก็ค่อยๆเตะหน้าผากบางโดยดี อุณหภูมิอุ่นๆ เป็นสิ่งสัมผัสได้ เค้าจึงเอื้อมเอาผ้าชุบน้ำ แล้วมาหันมาเช็ดหน้าคนตัวเล็ก

ซึงริขยับตัวเล็กน้อย เพราะสัมผัสเย็นจากผ้าขนหนู ใบหน้าเนียนขาวส่ายไปมาเหมือนอาการเพ้อของคนเป็นไข้ จียงได้แต่มองดูด้วยใจที่ยังคงเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

.......แปลกจัง ทำไมฉันถึงได้รู้สึกคิดถึงนายได้ขนาดนี้นะ ทำไมเห็นหน้านายแล้วถึงได้รู้สึกหายใจติดขัดขนาดนี้ .....

“ พี่จียง..... ” มือหนาหยุดกึกทันที ที่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากของคนที่หลับอยู่ ก้อนเนื้อสีแดงที่หน้าอกเริ่มทำงานหนักขึ้นเฉกเช่นจะระเบิดออกมา เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ จียงวางผ้าขนหนูกลับที่เดิม แล้วค่อยๆ ลูบแก้มเนียนใสนั้นช้าๆ

น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากหางตาของร่างบาง มือหนาทำอะไรไม่ถูกทันทีเมื่อเห็นอย่างนั้น แต่เค้าก็ค่อยๆ เลื่อนมือไปเช็ดหยดน้ำตานั้นออก

.......ร้องไห้ทำไมกันนะ นายฝันร้ายอย่างนั้นหรอ......

“ พี่จียง.....ซึงริ...ขอโทษ ” คนตัวเล็กยังคงเพ้อเพราะฤทธิ์ไข้ต่อไป จียงได้ยินแล้วก็กลืนน้ำลายตัวเองอย่างลำบาก ลมหายใจถูกถอนเข้าออกอย่างแรงเพราะความประหม่า

“ ซึงริ รักพี่จียงจริงๆ ”

“ ....... ”

“ แต่ซึงริ......ไม่ใช่....ซึงฮยอน ......ไม่....ใช่ ”

ความรู้สึกของร่างบางถูกถ่ายถอดออกมาจนจียงแทบอยากจะหยุดหายใจ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ได้แต่นั่งฟังเสียงหัวใจของตัวเองเต้นโครมครามอยู่อย่างนั้น จนร่างเล็กละเมอออกมาอีกคำ

“ หนาว.....จัง ”

ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ร่างกายก็ทำงานเองอย่างอัตโนมัติ จียงรีบย้ายตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่แล้วรวบคนข้างๆ เข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ร่างที่อ่อนไร้เรี่ยวแรงเลื่อนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเค้าอย่างง่ายดาย มือหนาดึงผ้าห่มให้คลุมโปงเค้าทั้งคู่ ก่อนจะบรรจงจุมพิตที่หน้าผากบางนั้นอย่างโหยหา ประทับจูบอยู่นานจนกว่าจะถอนออกมา

“ เป็นนายจริงๆ ด้วย สัมผัสแบบนี้ เป็นนายจริงๆ...... ”

ยิ่งได้สัมผัส ยิ่งแน่ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เค้าอยู่ด้วยมาตลอด จียงลืมความตื่นเต้นที่ได้ยินคำบอกรับจากซึงริไปสนิท มือหนายิ่งเพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้นอย่างต้องการให้ความอบอุ่นคนตรงหน้า เสียงหัวใจของเค้ายังคงดังก้องตึกตักในผ้าห่ม

“ พี่.....ขอโทษ.....ซึงริพี่ขอโทษ...... ”

ขยับตัวก้มลงมองหน้าร่างเล็กในอ้อมกอด ก็พบว่าน้ำตายังคงไหลออกมาจากหางตาเป็นสาย คิดย้อนกลับไปแล้ว ซึงริคงจะเจ็บปวดน่าดู ทุกคำพูดของซึงริ ทุกคำขอร้อง ทุกคำถาม ไม่ใช่เค้าที่เป็นฝ่ายถูกทำร้าย แต่เป็นซึงริต่างหากที่ถูกทำร้ายมาตลอด มือหนาคว้าเอวบางเข้าหาตัวมากขึ้น แล้วกระซิบด้วยลมหายใจอุ่นข้างๆ หู

“ พี่ขอโทษ....ซึงริ ”

ถึงจะเป็นเสียงเบาๆ แต่ก็ทำให้ซึงริรู้สึกตัว ร่างบางขยับตัวไปมา แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในขณะที่จียงยังคงกอดเค้าอยู่

“ ตื่นแล้วหรอ ซึงริ ”

ม่านสายตาค่อยๆ ขยายเพราะแสงนีออน ในใจกำลังสงสัยว่าใครกันที่กำลังกอดเค้าอยู่......อบอุ่นดีเหลือเกิน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสนี้จัง.......

“ พี่.....จียง ” ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที ที่สายตามองเจ้าของอ้อมกอดตรงหน้าชัดเจน ซึงริกระพริบตาสองสามครั้งอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่กำลังเห็น หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

.........พี่...จียงมากอดเค้าอยู่อย่างนี้ได้ยังไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำไม ก็ไหนว่าเกลียดกันไม่ใช่หรอ.......

“ พี่มาที่นี่ทำไม ” คำถามแรกถูกยิงออกไป ในขณะที่จียงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างโปร่งสูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบคำถามออกไป

“ พี่มาหานาย..... ”

“ กลับไปเถอะฮะ เดี๋ยวถ้าพี่เทมโป้มาเห็นเข้าจะไม่ดี พี่คงไม่อยากทำให้คนรักกันเค้าทะเลาะกันหรอกใช่มั้ย ”

........ทำไมต้องมาหากันด้วย ต้องการจะมาใช้เราแทนซึงฮยอนจริงๆ รึไง......

.......ทำไมต้องพูดจาประชดกันแบบนี้อีก ซึงริไม่ได้รักพี่เหมือนที่พูดรึไง......

สองตาจ้องประสานกัน น้ำตาคลอกันทั้งคู่ ไม่มีบทสนทนาต่อจากนั้น มีเพียงแต่แววตาของทั้งสองคนที่เห็นได้ชัดถึงความต้องการอีกฝ่าย

มือหนาเอื้อมไปหยิบมือเล็กข้างหนึ่งมาจับไว้

“ ซึงริ ไม่ใช่ซึงฮยอน! ” เสียงหวานตวาดลั่น แล้วดึงมือกลับไป ร่างเล็กหันหนีเตรียมจะลุกลงจากเตียง

“ อย่าไป...... ” เสียงแหบพร่าเบาหวิวเอ่ยพร้อมๆ กับคว้าเอาด้านหลังของซึงริมากอดไว้ ซึงริทิ้งตัวลงในอ้อมกอดนั้นแล้ว ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ

...........ซึงริต้องการพี่จียง ซึงริอยากอยู่ข้างๆ พี่จียง ซึงริรักพี่จียง แต่ซึงริไม่ใช่ซึงฮยอน และก็ไม่มีทางที่จะยอมเป็นตัวแทนใครแน่......

“ ปล่อย”

ถึงจะเอ่ยปากออกไปอย่างนั้น แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้แสดงทีท่าดิ้นหรือขัดขืนอะไรแม้แต่น้อย

“ ซึงริ~ ”

มือหนาเอนตัวร่างบางลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว จียงจ้องเข้าไปในตาคู่สวยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยแววตาจริงจัง ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบซับน้ำตาให้เหมือนที่เค้าเคยทำ แต่เหมือนยิ่งต้องการซับน้ำตาที่ไหลออกมามากเท่าไหร่ ร่างบางก็ยิ่งสะอื้นออกมามากเท่านั้น มือบางกำมือทุบหน้าอกจียงอย่างน้อยใจ

“ ฮึก ...พี่ทำอย่างนี้ ทำไม ทำๆ ไม ซึงริไม่ใช่ซึงฮยอน พี่ทำๆ ทำไม ฮึก ”....... แค่นี้ซึงริก็แย่พออยู่แล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าซึงริเป็นใคร ทำไมถึงได้มากอด มาจูบแบบนี้ นี่พี่จียงต้องการคนหน้าตาแบบนี้มากขนาดนั้นเลยหรอ

จียงไม่ตอบอะไร แต่กลับขว้าเอาข้อมือเล็กๆ ทั้งสองไว้ด้วยมือเดียว

“ นี่คือบทลงโทษของนายไง อีซึงริ...... ” ริมฝีปากหนาตรงเข้าประทับริมฝีปากบางที่กำลังเม้มเป็นเส้นตรงทันทีที่พูดจบ ลิ้นร้อนรุกเข้าไปอย่างร้อนแรง ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกคนตรงหน้ากวาดต้อนทั่วทั้งโพรงปากจนแทบอยากหยุดหายใจ ความหวาบหวามของรสจูบที่ได้รับทำให้เค้าแทบไปต่อไม่ถูก เนิ่นนานจนเผลอตอบรับจูบเร่าร้อนนั้นจนได้

....ถึงจะคิดกับคนตรงหน้าในแง่ลบ แต่ซึงริก็กลับไม่ขัดขืนสักเล็กน้อย ความคิดถึงที่เค้ามีต่อจียงมันทำให้เค้าอยากจะซุกเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในอกอุ่นนั้นด้วยซ้ำ ....ซึงริมองคนข้างบนด้วยแววตาสับสัน

จียงคลายมือที่จับข้อมือเล็กนั้นออก เปลี่ยนไปประคองใบหน้ามนแทน ถอนริมฝีปากออก แล้วจ้องมองไปยังนัยน์ตาลึกของซึงริอย่างแน่ใจ

..........เป็นนายจริงๆ ที่พี่ต้องการ........

ซึงริที่ได้แต่นอนหายใจหอบเหนื่อยเพราะจูบที่รุกรานเมื่อครู่ ไม่ได้ตั้งตัว ก็ถูกคนตรงหน้าประทับจูบอีกครั้ง แต่ต่างจากครั้งแรก ที่ร้อนแรง คราวนี้ จียงเพียงแค่แตะริมฝีปากบางเบา และเม้มเข้าที่ริมฝีปากล่างของซึงริเท่านั้น แต่เพียงการกระทำแค่นี้ ใบหน้าของซึงริก็ขึ้นสี สู้กับริมฝีปากที่แดงเจ่อทันที จียงยิ้มละมุนออกมา ทำให้คนตัวเล็กแทบครองสติตัวเองไว้ไม่อยู่ ได้ยินเพียงแต่เสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นโครมครามจะระเบิดออกมาให้ได้

.......ถ้านี่ไม่ใช่ความฝัน ซึงริก็อยากจะหยุดเวลาไว้ทั้งหมดจริงๆ แต่เรื่องจริง ก็ไม่ใช่อยู่ดี เพราะซึงริไม่ใช่คนๆ นั้นที่พี่รักนี่นา....

“ พี่รู้คำตอบแล้วล่ะ ซึงริ ” จียงพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ และไม่ได้ปล่อยให้ซึงริได้มีโอกาสพูดอะไรตอบ เค้าสอดมือเข้าใต้ตัวร่างบาง แล้วอุ้มขึ้นพาดบ่าทันที

และเพราะจูบเมื่อครู่ทำเอาซึงริหลุดเข้าไปในภวังค์ รู้ตัวอีกที เค้าก็ถูกวางลงบนเบาะข้างคนขับในรถคันคุ้นเคยซะแล้ว
“ พี่จียงจะพาซึงริไปไหน ”

“ ไปรับบทลงโทษไง.... ”


#
#
#
#

........บทลงโทษ ? อะไรคือบทลงโทษสำหรับคนที่ชื่ออีซึงริกัน พี่จียงกำลังต้องการทำอะไรกันแน่ คำตอบ? พี่จียงรู้คำตอบอะไร ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย ซึงริไม่เข้าใจ ......

ร่างบางหันไปมองจียงที่กำลังขับรถออกนอกเมืองไปเรื่อยๆ แล้วขมวดคิ้วอย่างสับสน

“ พาซึงริกลับบ้าน ! ”

พูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าจะไม่มีคำพูดใดๆ ตอบกลับมา เพราะว่าตั้งแต่ออกจากบ้านมาเค้าพูดประโยคนี้นับสิบๆ ครั้งเข้าไปแล้ว แต่แน่นอนว่า มันคงไม่ใช่ประโยคที่ออกมาจากเบื้องลึกของจิตใจร่างบางแน่

........ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจที่ได้เห็นหน้าพี่ แต่คำพูดของพี่วันนั้นมันยังบาดลึกไม่หายต่างหาก ใช้แทน ...ใช่ร่วม ทำไมคำพูดพวกนั้นถึงได้ออกมาจากปากพี่ได้ แล้วอยู่ดีดี เจอกันอีกครั้งก็เล่นมาจูบ มากอดกัน แบบนั้น มันยิ่งทำให้จิตใจไขว้เขวไปใหญ่ ก็ไม่ได้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะว่า พี่จียงยอมรับซึงริได้ หรือว่าพี่จียงจะมีใจให้ซึงริบ้าง ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็คงจะดี แต่ถ้าในทางกลับกันล่ะ ......

ร่างบางถอนหายใจยาว แล้วหันมองออกนอกหน้าต่าง

......บทลงโทษที่ต้องการทำให้คนอย่างอีซึงริเจ็บปวด คือการใช้ซึงริเป็นตัวแทนซึงฮยอนล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะ ถ้าพี่จียงคิดจะลงโทษเราแบบนั้นล่ะ.....

แต่จียงจะรู้มั้ยว่าซึงริกำลังคิดไปอีกทาง เพราะการกระทำของเค้าเอง....
.
.
ไม่นานรถคันหรู ก็ค่อยๆ จอดสนิทเมื่อมาถึงที่หมาย ร่างโปร่งที่นั่งตำแหน่งคนขับรถหันไปมองหน้าร่างบางที่นั่งหน้างิ่วเพราะเหตุใดไม่ทราบ ซึงริไม่พูดกับเค้าสักคำ นอกจากบอกให้เค้า พากลับบ้าน

เสียงคลื่นทะเลยามดึกพัดกระทบฝั่งให้ความรู้สึกวังเวงจับใจ ชายสูงวัยคนหนึ่งวิ่งออกมาจากบ้านพักตากอากาศหลังสวย แล้วมุ่งมาหาจียงที่อยู่ในรถ

กระจกที่ติดฟิล์มกรองแสงทึบค่อยๆ เลื่อนลงเพื่อสนทนากับชายผู้นั้น

“ อ่าคุณหนู น่าจะบอกลุงก่อนนะครับเนี่ยว่า จะมา ลุงจะได้มาเตรียมที่หลับที่นอนให้ตั้งแต่หัววัน ”

“ ขอโทษทีครับ คือมันกระทันหัน ผมเองก็ไม่ได้เตรียมตัวเหมือนกัน ” จียงก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขออภัยกับการที่เค้าต้องรบกวนลุงแก่มาช่วยเปิดบ้านพักตากอากาศหลังนี้ให้เค้ากลางดึก

“ แต่มันก็หน้าที่ลุงอยู่แล้วล่ะครับ แฮะๆ งั้นไม่มีอะไรแล้ว ลุงขอตัวเลยแล้วกัน ” ลุงแก่หัวเราะแห้งๆ แล้ววิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าของตัวเอง ก่อนจะขับออกไป

จียงหันกลับมามองคนข้างๆ แล้วเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้

“ เข้าไปข้างในกันเถอะ ”

“ ไม่ ”

“ ซึงริ ”

“ พาซึงริกลับบ้าน! ” เสียงเล็กตวาดกลับ พร้อมๆ กับแววตาที่สาดกลับมาด้วยความไม่พอใจ จียงถอนหายใจยาว ก่อนเดินลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งที่ซึงรินั่ง เปิดประตูออกแล้วค่อยๆ ดึงร่างบางออกมาจากรถ

“ ซึงริ~ ” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกร่างบางอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง เพราะความดื้อดึงไม่ยอมออกจากรถของซึงริ

“ นี่พี่จียงเห็นซึงริเป็นตัวแทนของซึงฮยอนจริงๆ หรอฮะ นี่น่ะหรอฮะ บทลงโทษของพี่ ” ซึงริพูดออกมาอย่างลำบาก ในขณะที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลออีกครั้ง ร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ ช้อนตามองจียงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วยแววตาปวดร้าว

“ มันไม่ใช่อย่างนั้น ซึงริ พี่บอกนายแล้วไง ว่าตอนนี้พี่รู้คำตอบแล้ว ”

.......คำตอบอะไรของพี่ล่ะฮะ..... ซึงริคิดในใจพลางเม้มปากแน่น

“ ถ้าพี่จียงไม่ได้รักซึงริ....ก็ขอร้อง อย่ามายุ่งกับซึงริเลย แค่นี้ซึงริก็เจ็บพออยู่แล้ว วันนั้นที่ซึงริพูด มันก็แค่ประชดพี่เท่านั้นแหละ ซึงริคงไม่ทำร้ายตัวเองด้วยการไปเป็นตัวแทนของซึงฮยอนหรอก ฮึก.. ”

ร่างเล็กปล่อยโฮ เพราะความเสียใจที่สั่งสมอยู่ในจิตใจอย่างหนัก เล่นเอาคนที่ยืนฟังอยู่ทำอะไรไม่ถูก

จียงเองก็รู้ว่าตอนนี้ เค้าเองก็ควรจะพูดปรับความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ปากของเค้าก็ยังหนักไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ

.....แล้วจะปล่อยให้ซึงริคิดว่าเราต้องการจะลงโทษโดยการใช้ซึงริแทนซึงฮยอนอย่างนั้นหรอ ....ต้องพูดอะไรสักอย่างสิ ......แล้วจะพูดอะไรล่ะ...

“ .....ซึงริรักพี่รึเปล่า.... ” คำพูดเบาๆ หลุดออกจากปากจียงช้าๆ มือหนาค่อยๆ จับไหล่ทั้งสองข้างของร่างบางแล้วหันมาสบตากับเค้า ไม่มีคำตอบจากซึงริ นอกจากสีหน้าตกใจ

“ ออกมาจากรถ แล้วมาคุยกับพี่ดีดีก่อน ”

ซึงริออกมายืนประจันหน้าจียงอย่างว่าง่าย ลมเย็นๆ พัดโชยผ่าน ทำให้เค้าต้องยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกอดตัวเองไว้ สายตาเป็นกังวลก้มลงมองพื้นต่ำเพราะหัวใจที่กำลังทำงานหนักเพราะคำถามที่ได้รับเมื่อครู่

ร่างโปร่งตรงเข้าไปกอดร่างบางไว้หลวมๆ แล้วประทับจูบบางที่หน้าผากของซึงริ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ร่างบางต้องปล่อยโฮอีกรอบ

“ ตอบพี่มาสิ ไม่ต้องคิดว่านายเป็นใครมาก่อน พี่เป็นใครมาก่อน แค่ตอนนี้ พี่ กับ นาย ...... ”

“............” น้ำตาไหลรินลงมาช้าๆ พร้อมๆ กับลมหายใจอุ่นที่ประทับเข้าที่หน้าผากของร่างบางอีกครั้ง มือหนาเชยคางมนขึ้นสบตา เช็ดน้ำตาใสนั้นออก แล้วกระซิบถามบางเบา

“ นายรักพี่รึเปล่า....... ”

ซึงริหลับตาลงแล้วตรงเข้ากอดจียงอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างโปร่งเซถอยหลังไปเล็กน้อย แต่ก็ประคองกอดซึงริกลับแน่นเช่นกัน

“ แต่ซึงริไม่ใช่ซึงฮยอน.... ” เสียงเล็กพูดอู้อี้ มือหนาดันร่างบางออก แล้วสบตาอย่างจริงจัง

“ เพราะนายไม่ใช่ซึงฮยอนไง ตอนนี้พี่ถึงอยู่ที่นี่กับนาย ”

“ .......ทำไมล่ะฮะ ”

“ เริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย..........พี่กับนาย.. ”

“.........”
“ควอนจียง กับอีซึงริ ”

“ ......... ”

“ ได้รึเปล่า....... ”

ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น น้ำตายังคงพรั่งพรูออกมาทำให้มองไม่เห็นอะไรข้างหน้าทั้งนั้น ร่างเล็กพยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ จียงคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้น้องเพื่อมอบจูบขอบคุณ แต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น เพราะริมฝีปากบางเอ่ยถามอะไรออกมาก่อน

“ แต่พี่จียงเกลียดซึงริไม่ใช่หรอฮะ พี่จียงต้องการจะลงโทษซึงริไม่ใช่หรอ แล้วคำตอบอะไรของพี่นั่นอีกอ่ะฮะ.... ” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยแววตาสั่นเครือ ทำให้จียงต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูคนตรงหน้า มือหนาปัดผมที่ปรกลงมาที่หน้าผากร่างบางออก

“ พี่เคยบอกหรอว่าพี่เกลียดซึงริ..หืมม ”

“ ...... ”

“ คำตอบของพี่ คือตรงนี้ต่างหาก... ” มือหนาคว้าเอามือบางวางลงที่อกซ้ายของตัวเอง

“ ....... ”

“ พี่เคยพูดกับผู้ชายคนหนึ่ง....พี่บอกกับเค้าว่า เพราะผู้ชายคนนั้นทำให้พี่มีความสุข ......พี่เลยสัญญากับเค้าว่าจะรักผู้ชายคนนั้นตลอดไป ไม่ว่าจะต้องจากกัน พี่ก็จะรักผู้ชายคนนั้นต่อไป..... ”

“ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ซึงรินี่ฮะ ”

“ ........แต่ซึงริเป็นผู้ชายคนที่ให้ความสุขกับพี่ไม่ใช่หรอ ”

“ .......... ”

“ เป็นคนที่นอนกอดพี่ทุกคืน ......ตื่นมามองพี่ทุกเช้า .....คนที่จูบพี่อ่อนโยนทุกครั้งที่พี่ต้องการ .....คนที่ทำโจ๊กทะเลได้อร่อยที่สุดในโลก ......คนที่เล่นกับกาโฮอย่างสนุก.....คนที่คอยถามพี่อยู่เสมอว่า พี่มีความสุขรึเปล่า.......คนๆ นั้นคือนายไม่ใช่หรอ ”

“ มันก็ใช่....แต่ว่า....ฮึก ”

“ มันก็คงจะมีแต่ ....ถ้าหากว่าหลังจากที่พี่รู้ความจริง แล้วพี่ไม่คิดถึงนาย..... ”

“ พี่จียง... ”

“ แปลกนะที่พี่คิดถึงนายแทบใจจะขาด กินไม่ได้นอนไม่หลับ ....แถมยังโมโหตอนที่เห็นนายอยู่กับท้อปอีก ” ร่างโปร่งหัวเราะออกมาน้อยๆ

“ แค่นี้พอเป็นคำตอบได้รึยัง หืมมม ”

“ แล้วบทลงโทษที่ว่าล่ะฮะ... ”

“ ........ อีซึงริตกหลุมพรางโชคชะตามาเจอพี่แล้ว อีซึงริตกหลุมรักพี่แล้ว นอกจากนั้นอีซึงริยังทำให้ควอนจียงรู้จักความรักที่แท้จริงอีก ”

คู่ตาที่พร่าไปด้วยน้ำตามองจียงอย่างเอ๊ะใจ.....นี่พี่จียงกำลังบอกรักเราทางอ้อมหรอ.....

“ สิ่งที่นายต้องทำต่อจากนี้ คืออยู่กับพี่ตลอดไป... เพราะต่อจากนี้ พี่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว......นอกจากความรักจากนาย ”

“ พี่จียง ”

“ พี่แน่ใจแล้วล่ะซึงริ ........ ”

“ .......ว่าพี่รักนาย.. ”
.
.
.


그대 내곁에 선 순간
그 눈빛이 너무 좋아

ในตอนที่เธอยืนเคียงข้างฉัน
ฉันชอบสายตาของเธอที่เธอมองมา.......

어제는 울었지만
오늘은 당신땜에
내일은 행복할거야

ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไห้เมื่อวานนี้
เพราะเธอวันนี้
พรุ่งนี้ของก็ฉันจะมีความสุข

얼굴도 아니 멋도 아니아니
부드러운 사랑만이 필요했어요
지나간 세월모두 잊어버리게

당신없이 아무것도 이젠
할수없어 사랑밖에 난 몰라-

ไม่ใช่ทั้งหน้าตาหรือสไตล์ของเค้า
ฉันแค่ต้องการความรักอันอ่อนโยนของเค้าเท่านั้นเอง
เพื่อที่จะลืมสิ่งต่างๆที่ผ่านมา

ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย เมื่อไม่มีเธอ
เพราะ.....ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้วทั้งนั้น นอกจากการรักเธอ


บางคนบอกว่าความรักมีคำนิยามอยู่เป็นร้อยอย่าง แต่บางคนกลับบอกว่า เราไม่สามารถที่จะหาคำจำกัดความของความรักได้ หลายคนบอกว่า รักคนที่เค้ารักเราย่อมดีกว่า รักเค้าข้างเดียว โชคชะตาจะนำพารักแท้มาให้เองเมื่อถึงเวลา ใครสักคนที่เป็นของเราย่อมยืนอยู่ที่ใดที่หนึ่งบนโลกกว้างใบนี้ หากแต่บางคนมีรักมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังต้องเสียใจอยู่ดี เป็นเพราะอะไร....คนพวกนั้นไม่ได้เจอรักแท้อย่างนั้นหรอ แต่บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเสมอไป และเพราะบางคนยึดถือกับเหตุผลมากเกินไป ความรักของพวกเค้าจึงหลุดลอยไปอย่างน่าเสียดาย


และเพียงแค่คุณเปิดใจสักนิด แล้วซื่อสัตย์กับหัวใจของคุณเอง ความสุขของคุณก็คงจะอยู่ไม่ไกล.......



#
#
#
#

“ อ้ะ อ้ะ.....อ่ะ.....พี่....จี....ยง ”

“ อ้า~ ซึงริ นี่ไงล่ะบท....อ่ะ ลง....โทษ...อื้ออ ของนาย.... ”

“ อื้ออ อ้ะ เบา หน่อย ฮะ .....พี่ ”

“ อ้ะ อีกนิดเดียว อื้อออ ซึงริ ”

“ อ้า~ ”

เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังสลับกับเสียงเครื่องปรับอากาศทำงาน ร่างหนานอนทับร่างบางที่เหงื่อยซกไปทั้งตัวไม่แพ้กันอย่างหมดแรง มือขาวเนียนเอื้อมไปประสานหลังมือของซึงริที่กำปลอกหมอนไว้แน่น

“ รู้ใช่มั้ย หืมม ถ้าอยู่กับพี่จะต้องรับโทษหนักแค่ไหน... ”

ลมหายใจอุ่นกรอกรดข้างหู เล่นเอาคนตัวเล็กเขินสั่นไปทั้งตัว ตามมาด้วยจูบที่เรียกอารมณ์ที่เพิ่งจอดไปครู่ประทับลงเข้าที่กระหม่อมอีกครั้ง ซึงริบีบมือหนาที่ประสานกันอยู่แน่น

“ ซึงริก็มีบทลงโทษสำหรับพี่เหมือนกัน ”

“ หืมม อะไรล่ะ ”

“ ซึงริจะกลับไปเรียนต่อที่อเมริกา.... ”

จียงยกตัวขึ้นเพราะความตกใจ แล้วเปลี่ยนที่ทางมานอนข้างๆ ร่างบางแทน

“ นายว่ายังไงนะ ”

“ พี่จียงรอซึงริได้รึเปล่าฮะ..... ”

แค่เพียงอีกหนึ่งบททดสอบ แค่เพียงอยากจะพิสูจน์ ซึงริมองตาจียงด้วยความคาดหวัง หวังว่าครั้งนี้ ทุกอย่างคงจะเข้าข้างเค้าจริงๆ สักที
.
.
.
.


.


“ แล้วถ้าพี่บอกว่า พี่รอไม่ได้ล่ะ ”

“ ............ ”






#
#
#
#


“ ขณะนี้ได้เวลาที่เที่ยวบิน A8808 เกาหลี – อเมริกา จะออกเดินทางแล้วค่ะ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านพร้อมกันที่ประตูทางออกที่ 91G ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ”

“ ขอบคุณมากนะฮะพี่เทมโป้ ” ซึงริก้มหัวเล็กน้อยให้พี่ชายที่แสนดีของตัวเอง ในขณะที่อีกฝ่ายก็ยีผมร่างบางเล่นอย่างเอ็นดู

“ ไม่เห็นต้องขอบคุณพี่เลย ”

“ ขอบคุณพี่เหมือนกันนะฮะ พี่ยองเบ แดซองด้วย ”

“ อื้อ เห็นเรามีความสุขได้ พี่ก็ดีใจ แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ ”

“ ยังไม่รู้เลยฮะ คงเคลียร์เรื่องเรียนให้เสร็จด้วย..... ”

“ แล้วก็ฮันนีมูนด้วย! ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาอย่างหงุดหงิด จียงเดินกลับมาจากช่องตรวจหนังสือเดินทางอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ก็เค้าน่ะร่ำลาเพื่อนตั้งหลายรอบแล้ว ซึงริก็ยังลาไม่เสร็จสักที ทำให้เค้าที่ตื่นเต้นที่จะได้ไปฮันนีมูนที่อเมริกากับร่างบางเริ่มหงุดหงิดจนได้

“ นี่พวกมึงจะถามอีกกี่รอบวะ กูก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้ว เห้อ ปล่อยที่รักกูไปได้ยังเนี่ย เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี ”

“ มึงนี่ยังไง แทนที่จะปล่อยน้องเค้าไปเรียน แล้วรออยู่ทางนี้ เดี๋ยวน้องเค้าก็ไม่เป็นอันเรียนกันพอดี ”

“ ก็กูรอไม่ได้อ่ะยองเบ ฮ่าๆ ใครจะไปทนคิดถึงได้เล่า โธ่ จริงปะซึงริ ” คำถามนั้นเล่นเอาร่างบางก้มหน้าเขินงุด มือหนาโอบร่างบางเข้าหาตัวอย่างว่องไว

“ ไปกันเถอะครับ ที่รัก ”

“ อื้มม จียงมึงทำถูกแล้วล่ะ ขอให้นายสองคนโชคดีนะ ”

“ มึงก็เหมือนกันท้อป ”

“ ฮ่ะๆ อย่าทำกูซึ้งดิว่ะ ”

“ ก็มึงทำกูซึ้งก่อนนี่หว่า ฮ่าๆๆ ”

“ ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ไปกันเถอะฮะพี่จียง ”

ทั้งสองคนเดินตรงเข้าไปตามช่องทางที่ทางสนามบินเตรียมไว้ให้ แล้วหันมาโบกไม้โบกมือร่ำลาเพื่อนอีกสามคนที่อยู่ด้านนอกเป็นการใหญ่ ท้อปยิ้มให้กับภาพที่เห็นอย่างดีใจ ก่อนจะหันมามองแดซองที่กำลังจับมือเค้าอย่างให้กำลังใจอยู่

....บางที ก็คงจะถึงเวลาที่เค้าควรจะเปิดใจให้กับคนที่รักเค้าสักที......

ร่างสูงคิดในใจแล้วยิ้มบางๆ ให้กับแดซอง





....ความสุขอยู่ไม่ไกลคุณหรอกครับ อาจจะเพียงแค่เอื้อมมือเดียวเท่านั้นก็ได้ คว้ามันมาให้ได้สิครับ........ G-ri~


จบบริบูรณ์...........


Zime_ii ..
ฟิคจบแล้วเรามาคุยกันหน่อยดีกว่า หลายคนคงผิดหวัง เพราะมันไม่มีเอนซี แฮ่ๆ เค้าขอโทษ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ยิ้มออกบ้างใช่มั้ยค่ะ ฮ่า ก่อนอื่นเลย ส้มขอขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนทิ่ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ อ่า จะไล่ชื่อได้มั้ยน้า
JGDTORY , G-RI Only~,:TeMRiI:*, LoVe U BB, Psector, ดาว YELLOWSTAR,แจน THEJAN,
น้อง ★ 3EE , ,tem_dae ~*,Noinae_vip, lovevictory, lll{PIM}lll, น้อง Por_PG,
Som-O^^,woman9937,พี่กุ้ง Kung♥SR~, Slytherin Heir, พี่ MyBB, MRS.LEE, Ma Tory,
น้อง hyeah, I2osEL_cHosE, น้อง ★PEAR.', icecyzaa, น้อง panda_destiny, TOP2, Guszen,
JIYONG ♥,busZa555+,★G i F ┳.O.P✤,darkdragon17, NNinGgG, cohaitz,
hamzaza, Stand up VIP* {❥},eunyoung, ★ วิปป ป ', iominice, J-chan, my yong,
maia, mvpelizza, DS2SS, crazykme, benwook, ferin, nuttaphan, luvbb,
faiifaii, caromio_GD, --ViCtOrY--,crazykme, joy2u307, seungseung, vipcream

โว้วว เยอะเหมือนกันนะเนี่ย ส้มอ่านเม้นของทุกคนเลย ฮ่า ถ้าตกชื่อใคร ส้มขอโทษด้วยจริงๆ ส้มขอบคุณมากเลย คือแบบว่าส้มก้คงไม่สามารถเอ่ยชื่อออกมาได้หมด บางคนเราก้รู้จักกันแล้วอ่ะเนอะ หลายคนมากเลยที่เม้นยาวมากกจนส้มซึ้งอ่ะ ไม่คิดว่าฟิคเรื่องนี้จะเวิร์คขนาดนี้ ฮ่าๆ
เรื่องร่วมเล่มอันนี้ส้มยังไม่คิดเลย ฮ่าๆ เพราะหนึ่งส้มไม่ได้อยู่ไทย มันก้ค่อนข้างลำบากอ่ะค่ะ คือถ้าเกิดรีดเดอร์คนไหนอยากได้ต้นฉบับบเก็บไว้ก้แอดเมล์ส้มมาได้ คุยกันๆ แล้วเด๋วส้มจะส่งให้ เอาไปเก็บไว้ในครอบครองกัน ฮี่ๆ (ในต้นฉบับบอาจมีของแถม อันนี้เราต้องคุยกันก่อน~~)
แล้วก็ หลายคนคงจะแอบสงสัย พี่ท้อปกับแดซอง จะมีซัมติงอะไรกันรึเปล่า อันนี้ขออุ๊บไว้ก่อน -0- วู้วว ไม่แน่ค่ะไม่แน่ ยังไงก็แล้วแต่ ก็ติดตามผลงานของส้มกันต่อไปนะคะ ^^ ขอบคุณมากมายจริงๆ
อ้อ ที่ขาดไม่ได้เลย ขอบคุณข้าวแกง kang_ri เบต้ารีดเดอร์ ที่คอยติชมทุกตอนก่อนลงสู่สายตาประชาชี ถ้าไม่ได้แก ฟิคชั้นไม่จบแน่ว่ะ งื้มมม ยาวจังวุ้ย สุดท้ายแล้ว ถ้าใครอยากรู้จักไรท์เตอร์ส้มคนงาม (?!) คนนี้ แอดมาคุยกันนะคะ แจกเลย วู้ว o_texas_rangez@hotmail.com
ขอบคุณทุกคนค่า แล้วเจอกันโอกาสหน้าเนอะ (โค้งหัวติดพื้น)