[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap3}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI





-Chapter 3-



“ แล้วนายล่ะ ทำบ้าอะไรอยู่ซึงฮยอน ” มือหน้าคว้าเอาข้อมือบางขึ้นมาทันที ก่อนจะฉุดให้หลังร่างบางมายืนพิงกับหน้าต่างบานใหญ่


“ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ฉันจะคุยกับใครมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาพังข้าวของของฉันแบบนี้ ” ซึงริแหวใส่คนตรงหน้าอย่างไม่กลัวเกรง ก็เอาสิ ถ้าร้ายมาก็ร้ายตอบ เอาให้แพ้ให้ชนะกันไปข้าง คนอย่างอีซึงริมันทำผิดอะไรนักหนากัน

จียงหัวเราะในคอเบาๆ
“ หึ ร้ายกาจนักนะ นี่ใช่มั้ยตัวตนที่แท้จริงของนาย เด็กผู้ชายที่อ่อนโยนคนนั้น ซึงฮยอนของพี่จียงคนนั้นมันหายไปไหนแล้วล่ะ ”
.......ทำร้ายกันเกินไปมั้ย...ซึงฮยอน แววตาของนายมันเย็นชาสิ้นดี

“ แค่นี้มันยังน้อยเกินไปกับที่นายทำกับพี่ซะอีกมั้ง โทรศัพท์เครื่องเดียว กับเงินเป็นล้าน มันเทียบกันได้ที่ไหน สิ่งที่นายทำกับพี่มันก็เหมือนกับการเอาตัวมาแลกเงินนั้นแหละซึงฮยอน เพื่อชีวิตของผู้หญิงคนนึง มันก็คุ้มแล้วนี่ ทีนี้ชีวิตของนายมันก็ควรจะเป็นของพี่ ไม่ถูกรึไง ”

คำพูดเสียดสี เหยียดหยามดูถูก จากร่างสูง ทำให้ร่างบางสั่นเป็นเจ้าเข้า ถึงมันจะไม่ใช่สิ่งที่เค้าก่อ แต่มันก็เป็นน้องชายของเค้าเองที่ทำ ถึงซึงฮยอนจะผิดแค่ไหน ยังไงเค้าก็ยังเป็นน้องชายของซึงริอยู่วันยังค่ำ ร่างบางสั่นระริกด้วยความโกรธ ก่อนจะกัดฟันพูดออกไปอย่างพยายามระงับอารมณ์

“ แค่เงินใช่มั้ยที่นายต้องการ ”
แต่ใครจะรู้ว่านี่แหละ คือประโยคชนวนอารมณ์ ซึงริคิดผิดไปถนัด จียงฉุดเอาร่างเล็กโยนลงนอนราบกับเตียง

“ ต่อให้นายเอาเงินมาคืนฉันเป็นสิบเท่าจากที่นายเอาไปจากฉัน ฉันก็ไม่ต้องการ ” ร่างสูงกดข้อมือร่างบางลงกับเตียงแน่น พร้อมๆ กับขึ้นคล่อมร่างบางด้วยความโมโห ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูซึงริ

“ ฉันเจ็บนะ !! ” ซึงริกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บ

“ สิ่งที่ฉันต้องการมีแค่ตัวนาย ความรักจากนาย.... .ซึงฮยอน ” จียงเอ่ยเสียงเบา ผิดจากการตะคอกเมื่อกี้นี้ลิบลับ ปลายประโยคแทบกลืนหายเข้าไปในลำคอ

ซึงริหันหน้ามองจียง อารมณ์ที่ยังคุกกรุ่นไม่ทำให้เค้ารู้สึกสงสารคนตรงหน้าได้แม้แต่น้อยเลย ถึงแม้คำว่า ความรักจากนาย จะดังเป็นแอคโค่อยู่ในหัวของเค้า แต่ความโกรธที่ร่างสูงหยาบคายใส่ก็ยังคงมีมากกว่าอยู่ดี

“ ต้องการความรักจากฉัน..... แต่ทำกับฉันแบบนี้ นายคงจะได้มันไปหรอกนะ คนที่น่าสมเพชตอนนี้น่ะ ไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นนายต่างหาก บีบบังคับเอาความรักกับคนที่เค้าไม่รัก หึ น่าสมเพชสิ้นดี ” ร่างบางสบตาร่างสูงด้วยคำพูดที่ทิ่มแทงไม่ต่างกัน ความโกรธของร่างบางตอนนี้ทำให้เค้ามองไม่เห็นสายตาที่โศกเศร้าของจียงสักนิดแล้ว

“ ซึงฮยอน..... ” จียงรู้สึกเหมือนโดนของแข็งฟาดเข้าจังๆ ที่หน้า ทั้งพูดจาร้ายกาจก็แล้ว พูดอ่อนโยนก็แล้ว แต่ผลสุดท้ายมันก็ยังเหมือนเดิม ความเย็นชาที่ได้รับกลับมา ทำให้เรี่ยวแรงที่มีหายไปหมด

“ ก็เอาสิ นายได้ตัวฉันแล้ว อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่ฝันไปเถอะว่าจะได้ความรักจากฉัน ”

“ ........ ” จียงเงียบไปทันที มือหนาคลายแรงที่บีบข้อมือซึงริออก ก่อนจะคล่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง สร้างความประหลาดใจให้คนตัวเล็กไม่น้อย จียงหันหลังทำท่าจะเดินออกนอกห้อง

“ นายไม่ต้องห่วงจูอึนหรอกนะ เรื่องการรักษาตัวของเธอ หรือเรื่องค่ารักษาพยาบาล................เธอจะต้องหายดีและกลับเกาหลีในเร็ววันแน่ ” จียงทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่มีการกระแทกกระทั้นอะไรทั้งนั้น และเป็นเพราะเค้าหันหลัง ซึงริจึงไม่มีโอกาสได้เห็นดวงตาแดงก่ำของจียงที่กำลังเตรียมพร้อมจะปล่อยน้ำตาออกมา


#
#
#
#


ทำไม หมอนั่นต้องพูดว่าไม่ต้องห่วงจูอึนด้วย .........

หมอนั่นเป็นคนยังไงกันแน่ ....ตกลงจะอ่อนโยนรึแข็งกระด้างกันแน่

ต้องการความรักจากนาย.......ทำไมเสียงหมอนั่นถึงได้ฟังดูเจ็บปวดขนาดนั้นนะ

พี่อาจจะเป็นคนที่ให้ความรักพี่จียงแทนฉันได้ก็ได้...........เค้าต้องการความรักจากนายนะซึงฮยอน ไม่ใช่ฉัน

แล้วถ้าหมอนั่นรู้ว่าฉันไม่ใช่ซึงฮยอน.......จะเป็นยังไง ฉันควรจะบอกเค้าไปก่อนที่เรื่องราวมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ใช่มั้ย

ก็ฉันไม่ใช่ซึงฮยอนนี่ ฉันไม่ได้ทำผิด ฉันไม่ใช่คนที่หมอนั่นรัก ฉันไม่ใช่คนรักของจูอึน ฉันไม่ใช่คนรักของใครทั้งนั้น ...

พี่ไม่ได้ตั้งใจให้จูบแรกของเราเป็นแบบนี้...........แล้วทำไมต้องเป็นกับฉันด้วยย

“ โอ้ยยยยยยยย ”
ร่างบางร้องลั่นภายในห้องสี่เหลี่ยม หลังจากนอนคิดอะไรๆ จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ซึงริหันหน้ามองนาฬิกาบนหัวเตียง

“ ตีสามแล้ว หมอนั่นไม่มาหาเรื่องเราแล้วรึไงนะ ” ร่างบางบ่นอุบอิบในคอ

“ หิวข้าวจังเลย ” มือบางลูบท้องน้อยๆ ของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง คิ้วเข้มขมวดผูกกันเป็นปม

“ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ เห้ออออ ” ซึงริถอนหายใจยาว พลางลุกขึ้นเดินออกนอกห้องเพื่อออกไปหาอะไรกิน

“ บ้านก็หลังใหญ่ ยังไงก็น่าจะมีอะไรอยู่ในห้องครัวให้กินมั้งแหละน่า ” ซึงริเดินมุ่งหน้าลงจากชั้นสองของบ้านเพื่อไปยังห้องครัวทันที


‘
‘

“ ม้ายยยมีวันได้มานนนไป ซึงฮยอนไม่รักช้านนน หึหึ ฉันมันชั่วววว ทำร้ายซึงฮยอนนน ”

“ อยู่สภาพนี้นานรึยังครับป้า ”

“ ตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วล่ะค่ะคุณท้อป ”

“ ขอโทษทีนะครับที่ต้องไปปลุกป้าซูยอน ”

“ ป้าเองก็เข้านอนแล้ว ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณหนูจะดื่มหนักขนาดนี้ คุณหนูซึงฮยอนเองก็น่าสงสารไม่ต่างกันนะคะ ”

“ ซึงฮยอนอยู่ที่นี่หรอครับ ”

“ อ้าว คุณท้อปไม่รู้หรอคะ คุณซึงฮยอนนอนหลับอยู่ข้างบนนู้นแน่ะค่ะ ”

“ ผมก็คิดว่า.... เอ้อ ช่างมันเถอะครับมิน่าล่ะ ผมโทรมาก่อนหน้านี้สักพักถึงไม่มีคนรับ ผมเองกะว่าจะมาคุยกับจียงเรื่องซึงฮยอนสักหน่อย แต่เห็นมันสภาพนี้ ผมเองคงต้องกลับแล้วล่ะครับ ”

“ อ้อ ค่ะ ไว้พรุ่งนี้เช้าป้าจะบอกเธอให้ว่าคุณท้อปมาหานะคะ ”

“ ขอบคุณครับ ฝากป้าช่วยดูแลมันด้วยนะครับ ”

“ เดินทางกลับดีดีนะคะ ”


.
.

“ พี่เทมโป้! ”
ร่างบางที่แอบอยู่มุมเสาหน้าห้องครัว อุทานออกมากับตัวเองอย่างตกใจ เมื่อเห็นชายร่างสูง เจ้าของบทสนทนาที่เค้ายืนแอบฟังมาได้สักพักหลังจากมาถึงห้องครัว เจ้าของชื่อเทมโป้ที่ร่างเล็กอุทานกำลังเดินออกมาจากห้องครัวกับป้าซูยอน ทางผ่านตรงนี้แน่นอนว่า เค้าต้องได้เห็นซึงริอยู่แล้ว และความตกใจที่ร่างบางได้เจอกับท้อป ก็ทำให้สมองของเค้าสั่งไม่ให้เดินหนีไปไหน

“ อ้าวว คุณซึงฮยอน ป้าคิดว่าคุณนอนแล้วซะอีก ” ป้าซูยอนเอ่ยทักเค้าทันที

“ อะ.... อ่า....อ่อ คือ ผมลงมาหาอะไรทานน่ะครับ ”

ร่างเล็กเอ่ยตอบป้าแม่บ้านไปอย่างตะกุกตะกัก สองตายังคงจ้องหน้าร่างสูงด้วยความตกใจ

......รักแรกของเค้า......
......นี่พี่เทมโป้ เป็นเพื่อนกับหมอนั่นอย่างนั้นหรอ.....

ร่างสูงปลายตามองซึงริด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ท้อปหยุดเดินในตำแหน่งที่ตรงกับที่ซึงริยืน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะเดินผ่านร่างบางไปอย่างเมินเฉยว่า

“ ฉันผิดหวังในตัวนายจริงๆ ซึงฮยอน ”
ซึงริหันควับไปตามเจ้าของคำพูดนั้น

“ ฉันไม่ใช่ซึงฮยอน พี่เทมโป้...... ”

น้ำตารื่นขึ้นมาทั้งสองเบ้าตาของร่างบาง ประโยคที่ต้องการจะตะโกนออกไปถูกกดลงไปจมลึกในจิตใจ

......... นี่พี่จำฉันไม่ได้เลยหรอ ถ้าป้าซูยอนไม่อยู่ตรงนี้ ก็คงจะดี ทำไมต้องกลายเป็นอย่างนี้ด้วย ..........

ซึงริยืนนิ่งงันอยู่ราวห้านาที จากที่มองตามร่างสูงเดินออกจากบ้านไป ก็กลายเป็นเหม่อลอย จนทำให้ป้าซูยอนต้องเรียกเค้ายกใหญ่

“ คุณซึงฮยอนคะ!!!! ”

“ โอ๊ะ ครับ~ ”

“ คุณซึงฮยอนอยากให้ป้าทำอะไรให้ทานมั้ยคะ ”

“ อ่า คงไม่เป็นไรมั้งครับ ดึกมากแล้ว เกรงใจป้าแย่เลย ” ความตกใจที่ได้เจอคนบางคน เลยทำให้เค้าลืมหิวไปสนิท

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าก็ต้องพาคุณหนูจียงขึ้นไปข้างบนอยู่ดี ”

ป้าซูยอนตอบพลางมองไปทางร่างผอมที่คอพับอยู่กับโต๊ะอาหารในห้องครัว

“ เค้าดื่มหนักขนาดนั้นเลยหรอครับ ” ซึงริที่เห็นภาพนั้นก็อดจะถามขึ้นมาไม่ได้ ข้างๆ ตัวจียงมีขวดเหล้าบรั่นดีตั้งอยู่หลายขวด ร่างบางเดินเข้าไปหาจียงในห้องครัว

“ ให้เค้านอนที่นี่แหละครับ กลิ่นเหล้าเหม็นขนาดนี้ ผมไม่อยากนอนด้วยอ่ะ ” คิ้วบางย่นเข้าหากัน พลางพูดกับป้าซูยอนเบาๆ

“ หือ ไม่ได้หรอกค่ะ ป้ามีหน้าที่ดูแลคุณหนู ป้าก็คงต้องพาแกขึ้นไปบนห้องแหละค่ะ คุณซึงฮยอนช่วยป้าทีนะคะ แต่ถ้าหากว่าคุณซึงฮยอนไม่อยากนอนห้องเดียวกันกับคุณหนูจียง เดี๋ยวป้าไปเปิดห้องนอนแขกให้คุณหนูก็ได้ค่ะ ” ป้าแม่บ้านยิ้มหวานตอบซึงริ

“ งั้นก็ได้ครับ”

“ แล้วจะทานอะไรก่อนมั้ยล่ะคะ ”

“ อ่อ ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากนอนแล้วมากกว่า พาไอ้....เอ่อ พาพี่จียงขึ้นไปข้างบนเลยดีกว่าครับ ”


#
#
#
#

ตุบ

“ ซึงฮยอนนน ซึงฮย๊อนนนน ”

ทั้งสองคนปล่อยตัวจียงลงบนเตียงอย่างทุลักทุเล ป้าซูยอนยกขาทั้งสองของร่างสูงขึ้นวางบนเตียง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้ ซึงริยืนมองคนที่เพ้อถึงชื่อน้องชายตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย

......สามเดือน นายรักน้องฉันมากขนาดนี้เลยหรอ.....

“ เดี๋ยวป้าไปเตรียมห้องให้นะคะ รอป้าแปปนึงนะคะ ”

ป้าแม่บ้านร่างอวบหันมาบอกซึงริ หลังจากเงยหน้าออกจากจียง ควอนจียงที่ตกอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นปรือตาลืมขึ้นช้าๆ พลางคว้าเอาข้อมือป้าแม่บ้านไว้

“ ไม่ต้องงงหรอกครับป้า ซึงฮยอนต้องนอนที่นี่กับโผมมมสิ ”

ป้าซูยอนหันไปมองหน้าซึงริประนึ่งว่า ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ป้าซูยอน พลางดึงมือของคนเมาออก

“ นะครับป้า ผมไม่อยากนอนกับเค้าจริงๆ โอ๊ะ ”

แต่ไม่ทันตั้งตัว ซึงริก็ต้องล้มลงไปอยู่ในอ้อมกอดของจียง เพราะคนเมาที่นอนอยู่กลับลุกขึ้นมารวบตัวร่างบางลงไป

“ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วคร้าบบบป้า ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจัดการได้ ”

“ นี่!! นายปล่อยฉันนะ ”
ร่างบางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดคนตัวใหญ่กว่า เมาแล้วยังแรงเยอะชะมัด ให้ตายสิ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย

“ งั้นป้าไปก่อนนะคะ ” ป้าซูยอนยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป

“เดี๋ยวสิครับ ป้าซูยอนน โอ้ยย ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า! ” ซึงริดิ้นขัดใจอย่างที่สุด มือบางพยายามเกะมือปลาหมึกออก คิ้วของเค้าขมวดกันเป็นปม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะแรงกอดจากด้านหลังมีมากกว่าเยอะ จียงรวบตัวซึงริแน่น ก่อนใช้แรงยกตัวร่างบางให้ขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยกัน

“ เข้ามาอยู่ในผ้าห่มดีดีสิ ” จียงหลับตาทั้งสองข้างสนิท พลางเอ่ยข้างๆ หูร่างบาง ในขณะที่ซึงริยังคงดิ้นอยู่เหมือนเดิม

“ ทำไมฉันต้องทำตามนายด้วย ”

“ นายอยากจะนอนในผ้าห่มดีดี รึว่าอยากจะโดนจูบเหมือนเมื่อตอนกลางวันก่อน ”

คำขู่ของคนข้างหลังที่กอดเค้าอยู่แน่นดังก้องข้างๆ หู ใบหน้าของร่างบางขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ซึงริส่ายหัวสะบัดภาพนั้นออกจากมโนความคิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตวาดคนข้างหลังแก้เขิน

“ นี่นายย !!! สร้างเมาแล้วรึไง ! ขี้เมาชะมัด ”

“ ซึงฮยอน นี่พี่กำลังพูดกับนายดีดีนะ ”

“ แล้วนายกอดฉันไว้แบบนี้ แล้วฉันจะขยับไปไหนได้ล่ะ ”
ไม่มีทางเลือก ดิ้นก็ไม่ปล่อย เค้าก็ต้องหาทางพูดแบบนี้ จียงลืมตาขึ้นอีกครั้ง มือหนึ่งปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ แต่อีกมือยังคงรวบเอวคนตัวเล็กไว้แน่น พลางใช้อีกมือที่ว่างอยู่ดึงผ้าห่มออกแล้วย้ายผ้าห่มให้คลุมตัวเค้าทั้งสองซะเอง

“ ปล่อยฉันนะ!! ” ร่างหนาพลิกตัวตะแคงตามร่างบางที่ตะแคงหันหลังใส่เค้า มือข้างที่ถูกซึงรินอนทับอยู่จึงรวบเอวบางเข้าแนบชิดกับตัว ในขณะที่ย้ายคอตัวเองไปเกยไว้ที่ไหล่เล็ก

“ ฉันบอกให้ปล่อยฉันไงเล่า!!! ” ร่างเล็กดิ้นไม่หยุด ทั้งถีบผ้าห่ม ทั้งใข้มือทุบมือเหนืยวทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่ทำให้คนข้างหลังสนใจได้เลย จียงยกกลับยกขาขึ้นกอดก่ายคนตัวเล็กให้แน่นไปกว่าเดิม

“ อยู่นิ่งๆ สักแปปสิซึงฮยอน ให้พี่ได้กอดนายแน่นๆ หน่อยสิ..... ”
เสียงนุ่มเอ่ยข้างหูคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วทุกบริเวณ ในทุกครั้งที่สูดอากาศหายใจ วูบหนึ่งของจิตใจร่างเล็กอ่อนไหวไปกับคำพูดอ่อนโยนนั่น ซึงริที่เหมือนว่าจะหยุดอาการขัดขืนทั้งหมดในชั่ววินาที แต่ก็กลับมาดิ้นขลุกขลักเหมือนเดิม แต่ยิ่งดิ้นมาก แรงกอดด้านหลังก็มีมากขึ้น เหมือนกับว่า คนข้างหลังกำลังหนาวสั่นต้องการความอบอุ่นมากมายอย่างนั้นแหละ

“ จียง ฉันไม่ใช่....นี่ปล่อยฉันนะ!! ”

“ หยุดพูดแล้วนอนได้แล้วหน่า ”

หลังจากพูดจบ จียงก็ไม่พูดอะไรอีกเลย นอกจากจะเพิ่มแรงกอด มากขึ้น แผ่นอกกว้างที่แนบชิดกับแผ่นหลังของคนตรงหน้า คางที่เกยไหล่อยู่ที่ทำให้เค้าได้สัมผัสใบหน้าของคนตรงหน้าใกล้ชิด ลมหายใจที่รู้สึกถึงกันได้ และเสียงหัวใจของจียงที่เต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ

รัก.......รักมากเหลือเกิน พี่ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วซึงฮยอน ขอแค่มีนายอยู่ตรงนี้ ขอแค่ให้มีนายอยู่ในอ้อมกอดของพี่แบบนี้ ต่อให้ต้องถูกหาว่าเห็นแก่ตัวยังไง พี่ก็ยอม......


.....แต่นายกำลังทำให้ฉันเริ่มหวั่นไหว ควอนจียง ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป....ไม่.. มันจะเป็นแบบนั้นไม่ได้......


เวลาผ่านไปนานที่ร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของจียง จนที่สุดร่างเล็กที่ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็ผล่อยหลับไป

“ หลับแล้วหรอ...จอมดื้อ ” จียงคลี่ยิ้มบาง เมื่อรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดหยุดดิ้น และกำลังเข้าสู่ห่วงนิทราแล้ว และก่อนที่จะจมตัวเองเข้าสู่ห่วงนิทราบ้าง จียงจูบกระหม่อมซึงริอย่างอ่อนโยน พลางกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ ......

“ พี่.....รักนายนะซึงฮยอน.... ”


#
#
#
#

โปรดติดตามตอนต่อไป