[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap4}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI






-chapter 4-




“ พี่.....รักนายนะซึงฮยอน.... ”




#
#
#
#


.......ครืน ครืน.......
เสียงท้องร้องดังขึ้นเบาๆ เพื่อต้องการบอกให้เจ้าของตื่นไปหาอะไรมาใส่ท้องได้แล้ว

“ อา ... หิวข้าวจัง ”
ร่างเล็กขดตัวงอในผ้าห่ม มือบางกุมท้องเพราะความหิว แต่เพราะความง่วงจึงไม่อยากจะลุกออกจากผ้าห่มไปไหน อยากจะหลับต่ออีกนานๆ เพราะยังรู้สึกอุ่นที่ได้อยู่ในผ้าห่มผืนโตผืนนี้

“ เดี๋ยวนะ ”
แต่ก็เหมือนว่าร่างบางนึกอะไรได้บางอย่าง ซึงริลืมตาขึ้นทันที

“ ปล่อยฉันนะ !! ”ร่างเล็กตกใจนึกว่าตัวเองยังคงตกอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโตอยู่ ซึงริดีดตัวขึ้นนั่งพลางมองซ้ายขวาสำรวจสิ่งต่างๆ รอบๆ

“ นายนั่น ไปไหนแล้วล่ะ ” เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร ร่างเล็กจึงเอ่ยถามตัวเองเบาๆ

“ อ้าวว ตื่นแล้วหรอตัวแสบ ”
จียงเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ปกปิดร่างกายอยู่ มือหนาถือผ้าขนหนูผืนเล็กพลางเช็ดผมที่เปียก ซึงริที่เพิ่งตื่นแก้มขึ้นสีระเรื่อ


บ้าหน่า ....ผอมจะตายอย่างนั้น นายจะตื่นเต้นทำไมเล่า นายนั่นก็มีเหมือนที่เรามีแหละน่า ...


“ เอานี่ ใส่ชุดนี้ซะ รีบไปอาบน้ำ จะได้ลงไปกินข้าว เดี๋ยวจะได้ไปที่คอนโดพี่กัน ” จียงเอ่ยในขณะโยนเสื้อผ้าให้ซึงริบนเตียง จียงสังเกตุได้ถึงแก้มสีแดงระเรื่อของคนตัวเล็ก


....นี่ซึงฮยอนคงไม่ได้กำลังเขินเพราะเห็นเราเปลือยท่อนบนหรอกนะ ...นี่พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย..


ซึงริรีบลุกขึ้นจากเตียง คว้าเสื้อผ้าได้ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

.....เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ได้แล้วซึงริ !...



#
#
#
#



“ โจ๊กไม่อร่อยหรอคะ คุณซึงฮยอน ” ป้าซูยอนเอ่ยถามซึงริที่ออกสีหน้าพะอืดพะอมกับโจ๊กทะเลตรงหน้า

“ อ่า อร่อยครับ อืม อร่อยมากเลยครับ ” ซึงริยิ้มพลางรีบตักโจ๊กเข้าไปเป็นการใหญ่ ทั้งๆ ที่รสชาติของมันไม่ดีสักนิดเลย

“ กินๆ เข้าไปเถอะหน่า รีบๆ กินซะ จะได้รีบๆ ไปกัน ” จียงหันไปพูดกับร่างบางเสียงแข็ง ซึงริหันหน้าควับมามองคนแควะ คิ้วบางขมวดกันให้ยุ่ง

“ นี่!! ”

“ ผมอิ่มแล้วครับ ป้าซูยอนเดี๋ยวผมจะออกไปเลยละกันครับ ” จียงไม่สนใจร่างบางที่ทำท่าโมโหใส่เค้าอยู่ มือหนาเลื่อนถ้วยโจ๊กออกนอกตัว ยกผ้าเช็ดปากขึ้นเช็ดปากตัวเอง การกระทำของเค้าทั้งสองคนเลยทำให้ป้าซูยอนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ นี่ นั่งทำอะไรอยู่ เห็นมั้ยว่าพี่อิ่มแล้ว ” จียงหันไปมองซึงริที่ยังนั่งหน้างิ่วเขี่ยโจ๊กไปมาอยู่

“ พี่ไปรอที่รถนะ อย่าทำให้พี่ต้องโมโหอ่ะ ” ร่างหนาหันไปพูดปาวๆ ก่อนจ้ำอ้าวเดินออกจากห้องครัวไป การกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้คนตัวเล็กนั่งหน้างิ่วเป็นการใหญ่ ผิดซะแต่ว่าป้าแม่บ้านกลับยิ่งหัวเราะเอาเป็นเอาตาย

“ ขำอะไรอะครับป้า ผมนี่มันยั่งกะนักโทษอ่ะ สั่งๆๆ สั่งๆๆ ผมทำอะไรผิดอ่ะครับป้า ” ซึงริหันไปพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่ใช่เพราะเค้าโมโหร่างสูงที่เดินออกไปแล้วหรอก ตอนนี้ซึงริกำลังโมโหตัวเอง ที่เผลอใจเต้นแรงไม่เป็นท่าอยู่เรื่อย ป้าซูยอนกลั้นหัวเราะก่อนเดินเข้ามาหาร่างบางอย่างเอ็นดู

“ คุณซึงฮยอน คุณหนูเธอเย็นลงมากแล้วนะคะ แต่คุณซึงฮยอนรู้มั้ยคะ ว่าทำไมโจ๊กทะเลถึงไม่อร่อย ”

“ ........ ”

“ เพราะตั้งแต่เมื่อเช้ามืด คุณหนูเธอรีบตื่นลงมาเพื่อทำโจ๊กนี่ให้คุณน่ะสิคะ ” ป้าซูยอนยิ้มหวานหลังจากบอกความลับของโจ๊กเช้านี้

ร่างบางถึงกับอึ้งไปกับคำพูดของป้า คิ้วที่ขมวดกันอยู่เป็นปมคลี่ออก พลางมองตามหลังของร่างสูงที่เดินลิบออกไป
ป้าแม่บ้านเอื้อมมือมากุมมือบางทั้งสองข้างไว้ ก่อนเอ่ยกับซึงริว่า

“ เธอรักคุณหนูมากนะคะ คุณซึงฮยอนอย่าทำให้คุณจียงของป้าเสียใจเลย ”

....... แต่ถ้าผมเป็นคนให้ความรักกับคุณหนูของป้า สุดท้ายแล้วคุณหนูของป้าก็ต้องเสียใจอยู่ดี.......

ซึงริมองตามจียงด้วยความรู้สึกสับสน เหมือนว่าเค้าจะสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของจียงมากขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้ท่าทางที่โมโห แข็งกระด้าง และหยาบคาย ดูเหมือนว่าซึงริกำลังจะมองผ่านทะลุเข้าไปในจิตใจของจียงซะแล้ว แต่มันจะเป็นผลดีหรอ ถ้าเกิดซึงริอยากจะเป็นคนที่มอบความรักให้จียงตามที่เค้าต้องการ ผลสุดท้ายถ้าจียงรู้ความจริงว่า เค้าโดนหลอกลวงตลอดมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ........ใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจอยู่ดี


......ฉันเริ่มรู้สึกอิจฉานายแล้วสิ ซึงฮยอน......



#
#
#
#


ณ คอนโดหรูใจกลางเมืองโซล ภายในห้องถูกต้องแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่จัดลงตัวอย่างเข้าชุด ทั้งสีสันและสไตล์บ่งบอกได้ถึงความมีคลาสของเจ้าของห้องเป็นอย่างดี ซึงริเดินสำรวจรอบๆ ห้องเพราะความที่เคยมาเป็นครั้งแรก

“ หาอะไรรึเปล่า ของๆ นายอยู่ในห้องนู้น ” ร่างสูงที่กำลังถอดเสื้อกันหนาวตัวอุ่นออก หันไปพูดกับร่างบางอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นซึงริเดินไปทางนู้นทีทางนี้ที

“ อะ...อ้อ งั้นหรอ ” ซึงริตอบรับไปเบาๆ พลางเดินดูรอบๆ ห้องต่อไป แล้วซึงริก็สะดุดตาไปเจอกับกรอบรูปน้องชายตัวเองที่ถ่ายคู่กับจียง

มือบางเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู ในภาพจียงเอื้อมมือไปจับที่แก้มซึงฮยอน สายตาเจ้าของมือบ่งบอกความรักได้เป็นอย่างดี ความรู้สึกสงสารจียงแล่นขึ้นมาในอก ซึงริหันหน้าไปมองจียงที่กำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรอยู่สักอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปหา

“ จียง ...... ”

“ เรียกฉันว่าพี่จียงไม่ได้รึไง แต่ก่อนเรียกพี่ทุกคำ เดี๋ยวนี้นายแย่ขึ้นเยอะนะ ” ร่างผอมที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ขานรับ แต่ก็ไม่วายจะแควะคนตัวเล็กจนได้

“ นายรักอีซึงฮยอนมากอย่างนั้นหรอ...... ”

“ ......... ” จียงวางมือจากของตรงหน้า แล้วหันมามองหน้าเจ้าของคำถามแทน

“ ใช่! พี่รักนายมาก ” จียงมองเข้าไปในสองตาคนด้วยเล็ก เค้ารักซึงฮยอนมากจริงๆ รักมากจนสามารถจะเห็นแก่ตัวได้เลย

“ แต่นายก็รู้นี่ ว่าซึงฮยอนรักจูอึนมาก ” ในวินาทีนี้ ร่างบางรู้สึกสงสารจียงจับใจ ทำไมถึงได้โง่รักคนที่เค้าไม่รักตัวเองอยู่ได้ ทำไมถึงได้ยอมทำทุกอย่างกับคนที่ไม่ได้รักตัวเองแบบนี้

....พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเองอย่างนั้นแหละ...

“ เพราะพี่รู้ไงว่านายรักจูอึนมากก พี่ถึงทำแบบนี้ ” มือหนาคว้าเอาต้นแขนบางเข้าหาตัวเอง เค้านึกว่าวันนี้จะไม่ต้องโมโห ไม่ต้องทำแบบนี้กับร่างบางซะแล้ว แต่ทำไมคนตัวเล็กถึงได้เดินมาหาเรื่องกันง่ายๆ

“ ถึงยังไงนายก็ต้องเสียใจอยู่ดี ปล่อยฉันไปซะเถอะนะ จียง ” ซึงริพูดเสียงอ่อน เค้าไม่อยากจะต้องเปิดเผยว่าตัวเองไม่ใช่ซึงฮยอนถ้าไม่จำเป็น ตลอดทางมาที่คอนโดของจียง ซึงรินั่งคิดมาตลอดทางว่าเค้าควรจะทำยังไงดี ถ้าเกิดว่าเค้าบอกไปว่าซึงฮยอนตอนนี้อยู่ที่อังกฤษ ส่วนคนที่อยู่กับจียงตอนนึ้คือเค้า อีซึงริ ไม่ใช่ อีซึงฮยอน เรื่องราวมันจะเป็นยังไง คนอย่างจียงจะไม่ตามไปหาซึงฮยอนข้ามทวีปเลยหรอ ......

“ นายคิดว่านายพูดอะไรอยู่ห๊ะ ซึงฮยอน ” ....แต่ก็นั่นน่ะสิ ซึงริลืมคิดไปรึเปล่าว่า ตอนนี้ จียงคิดว่าซืงริเป็นซึงฮยอน แล้วมีหรอที่เค้าจะปล่อยซึงริไป ....จียงดึงแขนเล็กเข้าใกล้ตัวมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดเชิงอ้อนวอนนั้น

“ ฉันแค่ไม่อยากให้นาย..ต้องเสียใจ โอ้ยยเจ็บนะ ”

“ แล้วที่ผ่านมา ที่นายทำกับพี่ มันไม่ได้เรียกว่าทำให้พี่เสียใจเลยงั้นสิ ” เหมือนซึงริจะคิดผิด ยิ่งพูดออกไปมันก็ยิ่งเหมือนเข้าตัวเอง เค้าไม่มีหนทางเลยจริงๆ

“ แล้วถ้าฉันคืนเงินให้นายล่ะ ”

“ พี่บอกไปแล้วไงว่าพี่ไม่ต้องการ ”

“ จียง....จริงๆ แล้ว ฉันไม่ใช่ซึง โอ๊ะ ” ไม่ทันจบประโยค จียงก็ฉุดร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด

“ หยุดพูด ต่อจากนี้ พี่จะไม่เชื่ออะไรนายทั้งนั้น พี่จะไม่ทำตามนาย พี่จะทำตามใจของฉันเอง นายมีหน้าที่แค่อยู่กับพี่เท่านั้น เข้าใจมั้ย ” จียงคลายอ้อมกอด พลางใช้มือประคองใบหน้าของซึงริ แล้วพูดในสิ่งที่ต้องการราวกับคนเสียสติ ท่าทางที่ยังขึ้นเสียงตวาดเมื่อกี้หายไปทันที กลับกลายเป็นแววตาเศร้าหมองที่ตอนนี้ ซึงริมองเห็นมันได้ชัดเจน สองตาที่น้ำตาคลอเบ้า ความเจ็บปวดที่คนตรงหน้าต้องการได้รับการรักษา

.....นายมันโง่เกินไปควอนจียง ถ้าเกิดไม่ใช่ฉันที่อยู่กับนายตอนนี้ ซึงฮยอนคงจะสมเพชนายน่าดู......

“ ถ้านายไม่อยากจะให้ฉันเสียใจ ตั้งแต่นี้ต่อไปก็หยุดพูดเรื่องพวกนี้สักที ”

.....ถึงถ้าตอนนี้คนที่อยู่กับนายเป็นซึงฮยอนจริงๆ นายเองก็ไม่มีทางได้ความรักจากซึงฮยอนอยู่ดี นายมันดึงดันทำให้ตัวเองเสียใจเองต่างหาก....

“ แต่....ฉันไม่ได้รักนาย ”

“ ซึงฮยอน. ” จียงเอ่ยเสียงเบาหวิว ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่รู้สึกเจ็บจนเหมือนชาแบบนี้

“ ควอนจียง นายได้ยินมั้ย ...... คนที่ชื่ออีซึงฮยอน มันไม่ได้รักนาย! ” ซึงริหมดความอดทนกับคนตรงหน้า จึงตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ก็แล้วจะให้เค้าทำอะไรที่มันดีกว่านี้หรอ

“ ....... ” แววตาเศร้าเปลี่ยนมาเป็นแววตานิ่งงันที่น้ำตาพร้อมจะไหลออกมาได้ทันที ถ้าร่างสูงกระพริบตา จียงมองซึงริด้วยความเงียบ

“ ไม่ว่าต่อให้ฉันต้องฆ่าใครตาย ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยนายไป ซึงฮยอน ” ร่างสูงพูดชัดเจนกับซึงริ ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาทาบทามริมฝีปากบาง ทันทีที่จียงหลับตาลง น้ำใสๆ จากตาของเค้าก็ไหลออกมา สองมือที่ยึดแขนทั้งสองข้างของซึงริอยู่ฉุดร่างบางเข้าใกล้ยิ่งขึ้น มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าใต้เสื้อด้านหลังของร่างบาง พลางดันตัวร่างบางเข้าแนบชิดตัวเอง ซึงริที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จึงถลาเข้าไปในอ้อมกอดของจียงอย่างรวดเร็ว มือบางดันหน้าอกกว้างไว้อย่างมีสติ พยายามจะดันตัวเองออก แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะลมหายใจที่ถูกอีกฝ่ายครอบครอง ทำให้เค้าแทบอยากจะหมดลมหายใจ เหมือนโดนอะไรสักอย่างดูดเอาเรี่ยวแรงให้หายไปซะหมด

เมื่อริมฝีปากบางพลาดท่าให้ลิ้นหนาเข้าไปลิ้มรสได้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในกำมือของจียง ลิ้นหนากวาดต้อนทั่วทุกบริเวณของโพรงปาก ไม่ว่าลิ้นเล็กจะหนีไปทางไหน ลิ้นหนาก็คอยรังควานตลอด มือหนาที่อีกข้างเลื้อนขึ้นมาประคองใบหน้าของคนตัวเล็กเอาไว้ให้การจูบครั้งนี้เป็นไปอย่างถนัดขึ้น ควอนจียงยังคงใช้ลิ้นรุกล้ำร่างบางต่อไป จนกระทั่งจังหวะหนึ่งที่ปลายลิ้นทั้งสองชนกัน มือบางที่พยายามดันร่างสูงให้ออกจากตัว ก็หยุดการกระทำนั้นทันที

.......เพราะซึงริกำลังจะปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือความรู้สึก.....

ความอ่อนโยนของจูบที่จียงมอบให้ ทำให้เค้าก้าวผ่านคำว่าขัดขืน ความร้อนแรงของจูบที่ถูกจียงดำเนินอยู่ฝ่ายเดียวมีมากขึ้นทุกที ซึงริค่อยๆ ขยับริมฝีปากจูบตอบจียง

ร่างบางไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เค้าเผลอตอบรับการกระทำของจียงเข้าซะแล้ว

จียงถอนริมฝีปากออกทันทีที่ร่างบางจูบตอบ ก่อนจ้องลึกเข้าไปในแววตาน้อง พลางประทับปากจูบต่ออย่างรวดเร็ว

และก็ดูเหมือนว่าซึงริจะปล่อยให้อารมณ์ที่ถูกคนตรงหน้าปลุกขึ้นมาควบคุมตัวเอง ริมฝีปากบางโต้ตอบกับริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นความเร้าร้อนที่ต่างฝ่ายต่างสร้างมันขึ้นมาอย่างไม่ทันรู้ตัว ลิ้นทั้งสองผลัดกันเข้าออกโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างรู้งาน เหมือนทั้งโลกมีเพียงเค้าสองคนที่กำลังยืนแลกรสหวานซึ่งกันและกัน ดูดดื่มจนร่างบางแทบจะยืนไม่อยู่ จียงถอนริมฝีปากให้คนตัวเล็กได้หายใจ ก่อนจะหลับตาลงแล้วเอาหน้าผากพิงหน้าผากคนตัวเล็ก เสียงหอบหายใจของสองคนดังสลับกันไปมา

ไม่ต่างกันกับซึงริที่ก็หลับตาหอบหายใจเหนื่อย และเหมือนว่าเค้าก็เพิ่งนึกได้ว่า.......เค้าทำสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ไปซะแล้ว

-ติ๊งหน่อง-
“ จียง นายอยู่รึเปล่า นี่ฉันเองนะ ท้อป ”
เสียงกริ่งประตูบ้านร้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกของผู้มาเยือน ทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกันทันที จียงรีบเดินไปทางประตูห้อง ในขณะที่ซึงริที่เพิ่งตั้งสติได้ก็รีบเดินเข้าห้องทันที


#
#
#
#


ซึงริที่เดินเข้ามาให้ห้อง ก็เดินวนไปวนมาเป็นเจ้าเข้า
......เมื่อกี้นี้ฉันทำอะไรลงไป ฉันจูบเค้า! .......
......เห้อ ซึงริ แล้วทีนี้นายจะทำยังไง ประกาศปาวๆ ไปว่าไม่รักเค้า แต่สุดท้ายก็เผลอจูบตอบเค้าไปจนได้ จบเห่ แบบนี้อิตานั่นไม่คิดแล้วหรอว่าสุดท้ายซึงฮยอนก็อ่อนลงตามเค้า นายจะยอมให้ความรักเค้าแทนซึงฮยอนเนี่ยนะ นายจะเป็นซึงฮยอนไม่ได้นะ ซึงริ! แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ท้อป .... พี่เทมโป้นี่นา พี่เทมโป้ ใช่พี่เทมโป้ ! ตอนนี้พี่เทมโป้คนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้

ซึงริรีบเดินไปที่ประตู แล้วแง้มออกเบาๆ ในใจหวังจะได้แอบฟังคนข้างนอกที่เหมือนกำลังเริ่มสนทนากันอยู่


.
.


“ เมื่อคืนมึงไปหากูหรอ ”

“ อือ กูว่าจะคุยกับมึงเรื่องซึงฮยอน ”

“ ทำไมอ่ะ ”

“ ซึงฮยอนไม่ได้ไปอังกฤษกับจูอึน แต่อยู่กับมึง. มึงไปลากเค้ามา. ”

“ เออ แล้วจะให้กูทำไงวะ กูรักเค้าไปแล้วนี่หว่า เห้ยยื่นไฟแช็คมาดิ ซองบุหรี่ตรงนั้นด้วย ”

“ อ่ะ ”

“ ใจ.. แล้วไมอ่ะ มึงแค่จะมาถามกูแค่เนี่ย มันไม่เห็นจะสำคัญอะไรกับมึงเลยนี่หว่า”

“ กูอยากให้มึงปล่อยซึงฮยอนไป ... ”



#
#
#
#


โปรดติดตามตอนต่อไป....