[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap7}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI



-Chapter 7-


“ จียง อือ ฉันเอง ท้อป วันนี้มาที่ผับได้มั้ย พาซึงฮยอนมาด้วยนะ อื้อ พอดีมีแขกวีไอพีมาอ่ะ เค้าอยากเจอแก เออ ไม่ต้องถามหรอกว่าใคร มาเถอะน่า อือใจมาก แล้วเจอกัน ”

ท้อปกดตัดสายโทรศัพท์แล้วกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น ก่อนที่จะปลายตาไปมองไดอารี่เล่มสีดำอย่างสับสน ก็อย่างที่บอกไง เค้าต้องหยุดอีซึงริให้ได้ ไม่ว่าจะวีธีไหนก็ตาม ......


ณ ผับใจกลางกรุงโซล

“ วันนี้ สองคนนั่นจะมาใช่มั้ยวะท้อป ” ยองเบที่นั่งเขย่าแก้วเหล้าอยู่พูดขึ้น

“ เค้าสองคนดีกันแล้วหรอฮะ พี่ ” ตามด้วยแดซองเอ่ยถามบ้าง พร้อมยกแก้วค็อกเทลขึ้นเตรียมซด

“ อือ ” ท้อปตอบสั้นๆ แล้วเอามือไปคนน้ำแข็งในแก้วเล่นอย่างเหม่อๆ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นแดซองที่กำลังจะดื่มค็อกเทล ร่างสูงคว้าแก้วลงวางบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด

“ เป็นเด็กเป็นเล็ก ใครสั่งใครดื่ม ” ท้อปพูดออกมาอย่างหงุดหงิด แดซองกับยองเบต่างก็มองเค้าด้วยแววตาแปลกใจ

“ เห้ยตลกป่าววะ ทุกทีก็ไม่เคยเห็นห้ามมัน มึงไปหงุดหงิดจากที่ไหนมาวะเนี่ย ”

“ เออ น่า อีกอย่าง มันเมาแล้วพูดมากกว่าเดิม กูไม่อยากให้มีเรื่องอีก ” ท้อปยังคงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ อ้ะ นั่นไง มาทางนั้นแล้ว ซึงฮยอนกับพี่จียง ” ร่างสูงหันไปมองตามเสียงของแดซอง จียงที่จูงมือซึงริเข้ามา

....ให้ตายสิ ซึงริ เหมือนซึงฮยอนไม่มีผิด มิหน่าล่ะ จียงมันถึงไม่รู้สึกอะไรเลย.....

จียงเอ่ยทักทายทุกคนก่อนจะนั่งลง โดยที่ซึงริเองก็คำนับทุกคนพอเป็นพิธีก่อนนั่งลงข้างๆ จียง การกระทำของซึงริเลยทำให้แดซองรู้สึกแปลกใจ

“ ซึงฮยอนแกยังโกรธฉันอยู่อีกหรอว้า ฉันขอโทษ แกก็ดีกันกับพี่จียงแล้วนี่นา ”

ซึงริมองหน้าแดซองพลางคิดตามคำพูดเค้า .....หมอนี่คงเป็นเพื่อนของซึงฮยอนสินะ แต่ถึงเค้าจะไม่รู้ว่าซึงฮยอนจะต้องโกรธอะไรแดซอง แต่ซึงริก็ส่งยิ้มกลับไปให้แดซอง

“ ป่าวหรอก ฉันไม่ได้โกรธแกแล้ว อย่าคิดมากสิ ”

“ แต่ท่าทางแกแปลกๆ แกไม่ดีใจที่เจอฉันเลยรึไง ” แดซองยังคงพูดง้องแง้งอยู่กับซึงริ ท้อปจึงเรียกแดซองไว้ก่อน

“ แดซอง ”

“ ฮะ ”

“ เอาน่า ซึงฮยอนมันคงยังรู้สึกแปลกๆ มั้ง ที่ทุกคนรู้ความจริง ” ท้อปพูดพลางมองตรงไปยังซึงริ ทันใดนั้นซึงริเองก็หลบสายตาเค้าทันที

“ กลัวจะถูกจำได้สินะ ” ท้อปโพล่งออกมา ทำให้ซึงริต้องเบิกตามองร่างสูง

“..........”

“ ก็ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เมื่อวานเพิ่งควงกิ๊กมาที่นี่ วันนี้ก็ดันมากับผู้ชายอีกคน สงสัยกลัวจะถูกคนจำได้ละมั้ง ได้ข่าวมาว่าแฟนเธอน่ะขี้หึงจะตาย ” ท้อปชูแก้วเหล้าแล้วชี้ไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเต้นคลอเคลียกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เค้ากระตุกยิ้มมุมปาก แล้วก็เสมองไปทางอื่น

ซึงริ ขมวดคิ้วย่นทันที ถึงพี่เทมโป้จะไม่ได้หมายถึงเค้า แต่อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้ใจของเค้าหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ซึงริมองไปทางท้อปด้วยความสงสัยในเจตนาของเค้า ....มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ ปกติแล้วพี่เทมโป้ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่น แต่จะว่าไป พี่เทมโป้ก็ไม่ได้รู้นี่นาว่าเราคือซึงริ .......

“ แล้วไหนอ่ะแขกวีไอพีที่แกว่า ” จียงเริ่มพูดขึ้นบ้าง

“ แขกวีไอพีน่ะหรอ ” ท้อปทวนคำพูดของจียง พลางซดเหล้าในแก้วจนหมด

“ แฟนเก่าฉันเอง ...... ” ท้อปพูดแล้วปรายตามองไปทางซึงริ ก่อนจะหัวเราะ หึหึ ในใจ ในขณะที่อีกสี่คนที่เหลือยังคงอึ้งในคำตอบนั้น โดยเฉพาะซึงริ ที่กำลังใช้เล็บจิกปลายนิ้วตัวเองอย่างเคร่งเครียด

........พี่เทมโป้กำลังทำจะอะไร.......

.....ตกใจล่ะสิ ดูสิทีนี้นายจะทำยังไงซึงริ .....

“ แฟนเก่า มึงหมายถึง พี่ชายซึงฮยอนน่ะหรอ ” จียงถามขึ้นก่อนจะหันไปทางซึงริ

“ ฮ่า ถึงเวลาต้องขึ้นเวทีแล้ว ซึงฮยอน วันนี้นายช่วยเรียกเรทติ้งให้ผับฉันหน่อยได้มั้ย ” ท้อปเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยชวนซึงริขึ้นเวทีแทน

“ อยากร้องเพลงสักเพลงมั้ย ก่อนที่พี่ชายนายจะมาถึง.... ” ท้อปหันไปพูดกับซึงริด้วยเสียงต่ำที่แฝงความครุกกรุ่นเอาไว้ในนั้น

.....หึ นี่ฉันกำลังโกรธนายอย่างนั้นหรอ ซึงริ ทำไมการเจอกันอีกครั้งของเรามันได้ทุเรศสิ้นดีอย่างนี้นะ...

ท้อปวางแก้วเหล้าในมือลง แล้วลุกขึ้นฉุดมือซึงริให้ตามเค้าไปทันที จียงหันมองตามอย่างไม่ชอบใจ

“ วันนี้ไอ้ท้อปมันแปลกๆนะ มึงว่ามั้ยยองเบ ” จียงหันไปถามเพื่อนที่กำลังมองตามหลังท้อปไปเหมือนกัน

“ จริงๆ แล้วแฟนเก่ากลับมานี่ ควรจะดีใจไม่ใช่รึไงวะ ” ยองเบพูด

“ อ้าวพี่ยองเบ แฟนเก่ากลับมา ก็ต้องเศร้าดิ ถ้าพี่ท้อปเค้ายังรักเค้าอยู่ล่ะก็ ใช่ปะ ” แดซองพูดขึ้นบ้าง

จียงเอนหลังพิงกับโซฟาตัวใหญ่ แล้วคิดหนัก ...มันต้องมีอะไรสักอย่างผิดปกติสิ

.
.
.
.

“ เลือกสิว่าจะร้องเพลงอะไร ” ท้อปปล่อยมือของซึงริให้เป็นอิสระ เมื่อมาถึงหลังเวที เค้าหยิบสมุดเพลงเล่มหนาๆ ส่งให้ซึงริ ร่างบางมองสมุดเพลงนั้นแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ จริงๆ ผมไม่อยากร้อง ”

“ นายปฏิเสธไม่ได้ ”

“ แต่.... ”

“ ไม่มีแต่ เลือกเพลงซะ ”

“ พี่ซึงริ กลับมาแล้วจริงๆ หรอฮะ ” ร่างบางก้มหน้าต่ำ แล้วถามออกไป

ตอนนี้ร่างบางกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าพี่เทมโป้จะรู้ว่าเค้าคือซึงริ กลัวในสิ่งที่คนตรงหน้าเค้ากำลังจะทำ ....กลัวทุกอย่างจะถูกเปิดโปง กลัวว่าเค้าจะไม่สามารถมอบความรักให้กลับจียงได้อีก

.......พี่เทมโป้ ตอนนี้ซึงริกลัวพี่จริงๆ......

ท้อปที่จ้องร่างบางที่กำลังก้มหน้าต่ำด้วยความรู้สึกหลากหลาย เค้าเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น แล้วหันไปเลือกเพลงให้ซึงริแทน

“ เอาเพลงนี้นะครับ นายรู้จักใช่มั้ย เพลงนี้ ” ท้อปพูดกับดีเจก่อนจะหันมาถามซึงริ ซึงริยังคงก้มหน้าอยู่ ท้อปจึงจับไหล่ทั้งสองข้างของซึงริ แล้วก้มหน้าลงไปอยู่ระดับเดียวกับซึงริ

“ วันนี้ นายไม่สมกับเป็นซึงฮยอน เด็กที่มั่นใจคนนั้นเลยนะ ”

“ ....... ”

“ จบเพลง ฉันจะอธิบายทุกอย่างทันที เรื่องพี่ชายของนาย ” อีกครั้งที่ท้อปไม่รอฟังคำพูดของซึงริ เค้าหันไปรับไมค์จากดีเจ แล้วยัดมันลงในมือของร่างบาง ก่อนจะผลักให้ซึงริออกไปอยู่หน้าเวที

ไม่นาน เสียงดนตรีก็เริ่มขึ้น พร้อมๆ กับเสียงโห่เชียร์ของบรรดาแขกในผับ

ซึงริ ยิ้มบางๆ ขอบคุณเสียงเชียร์ ร่างบางหันมองท้อปที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเวที แล้วหันไปมองจียงที่นั่งมองเค้าอยู่ไกลๆ

......พี่เทมโป้ ไม่ได้รู้ว่า ผมคือซึงริ ใช่มั้ยฮะ พี่จียง ยังไม่มีใครรู้ ใช่มั้ยฮะ......




I know nothing else but love....... {ฟังเพลงประกอบ >>click ไรท์เตอร์ขอแนะนำให้จิ้นว่่าเป็นเสียงอันนุ่มหวานของซึงนะคะ^^}

เสียงดนตรีเพลงบัลลาดที่ไม่ได้เข้ากับสถานที่แม้แต่น้อย แต่ก็น่าแปลกที่เมื่อเสียงหวานที่คละคลุ้งไปด้วยความเศร้าเริ่มร้องคลอไปกับดนตรี กลับทำให้ผับทั้งผับเงียบสนิทราวกับป่าช้า ทุกสายตาจับจ้องไปที่ซึงริ .....




그대 내곁에 선 순간
그 눈빛이 너무 좋아

ในตอนที่เธอยืนเคียงข้างฉัน
ฉันชอบสายตาของเธอที่เธอมองมา.......




......ซึงริชอบสายตาของพี่จียง ทุกครั้งที่รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนนั่น มันทำให้ซึงริอยากจะเป็นซึงฮยอนจริงๆ.....


어제는 울었지만
오늘은 당신땜에
내일은 행복할거야

ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไห้เมื่อวานนี้
เพราะเธอวันนี้
พรุ่งนี้ของก็ฉันจะมีความสุข



.........ถ้าต่อไป พี่จียงต้องเสียใจเพราะเรื่องทั้งหมดนี่ สัญญานะฮะว่าพี่จะยืนขึ้นเข้มแข็งได้ต่อไป.....


เสียงหวานเศร้า ร้องโดยที่จับจ้องไปหาจียงตลอด โดยที่เค้าไม่ได้รู้ตัวเลยว่า อีกสายตาหนึ่งที่ยืนมองเข้าอยู่ข้างเวที ก็เจ็บปวดไม่แพ้กันกับสายตาของเค้าเอง

ขอบตาบางร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด เสียงหวานพร่าเบา จนแทบหายไปในลำคอ หากไม่มีไมโครโฟนช่วยอยู่ละก็ คงไม่มีใครรู้ได้เลยว่า ตอนนี้ เจ้าของน้ำเสียงนั้นเศร้าขนาดไหน ซึงริยังคงไม่ลืมตาขึ้น และกลั้นใจร้องท่อนต่อไปอย่างลำบาก

얼굴도 아니 멋도 아니아니
부드러운 사랑만이 필요했어요
지나간 세월모두 잊어버리게
당신없이 아무것도 이젠
할수없어 사랑밖에 난 몰라-

ไม่ใช่ทั้งหน้าตาหรือสไตล์ของเค้า
ฉันแค่ต้องการความรักอันอ่อนโยนของเค้าเท่านั้นเอง
เพื่อที่จะลืมสิ่งต่างๆที่ผ่านมา
ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย เมื่อไม่มีเธอ
เพราะ.....ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้วทั้งนั้น นอกจากการรักเธอ


..........ประโยคสุดท้ายของเพลงออกมาจากปากของซึงริเบาหวิว แต่มันกลับดังก้องในอยู่ในโสตประสาทของซึงริ..........

ไม่นาน ไฟบนเวทีก็ดับลง ซึงริลืมตาขึ้นพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มช้าๆ แต่ก่อนที่เค้าจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ข้อมือบางก็ถูกใครบางคนฉุดออกไปซะก่อน

.
.
.
.

ร่างบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ณ ทางเดินหลังเวที ท้อปผลักซึงริยืนผิงกับข้างฝาผนัง แล้วเอามือหนึ่งเท้าฝาผนังไว้ ก่อนจะมองร่างบางด้วยสายตาแน่นิ่ง

เงียบกันอยู่นาน โดยมีเพียงแต่เสียงสะอื้นของซึงริ

“ นายรักมันเข้าแล้ว.......ซึงริ ”

“ ............ ”

“ อีซึงริ นายรักควอนจียงเข้าแล้วจริงๆ... ”

ซึงริเมื่อได้ยินคำพูดข้างคนตรงหน้าก็แทบเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นทันที แต่ท้อปก็ประคองเค้าเอาไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน
ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากซึงริ นอกจากเสียงสะอื้น

“ เรียกสิ เรียกพี่ว่า พี่เทมโป้ เหมือนอย่างที่ซึงริเคยเรียกพี่ไง ” น้ำเสียงที่ฟังเหมือนจะโมโห แต่ก็แฝงไปด้วยความเสียใจอยู่เหมือนกัน

“ ............ ”

ร่างบางก้มหน้าสายหัวไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ มือบางเลื่อนไปกำชายเสื้อของท้อปไว้แน่น ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดอย่างยากลำบาก

“ ยะ.....อย่า...บอกพี่จียงนะฮะ.....นะฮะพี่เทมโป้ ”

พูดจบซึงริก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น ซบหน้าลงกับมือร้องไห้อย่างหนัก ท้อปเองก็เจ็บปวดมากพอที่จะไม่มีใจจะประคองซึงริไว้เหมือนครั้งแรก

“ ทำไมพี่ถึงให้นายร้องเพลงนี้รู้มั้ย... ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ ........ ”

“ เพราะพี่ต้องการรู้ว่า นายกำลังคิดอะไรอยู่ ...... หลังจากที่พี่รู้ความจริงว่านายคือซึงริ พี่ก็ได้แต่ถามตัวเอง ...ว่า ”

“ ........ ”

“ มันจะเป็นไปได้ยังไง ซึงริจะทำอย่างนั้นได้ยัง ”

“ ......... ”

“ ทำไมนายถึงไม่บอกพี่ แต่สิ่งที่พี่ได้รู้หลังจากที่เพลงนั้นจบลง ก็คือ นายรักไอ้จียงมันเข้าแล้ว! ” น้ำเสียงที่เรียบๆ กลับถูกขึ้นเสียงท้ายประโยค ความสั่นของเสียงบ่งบอกให้เห็นได้ชัดว่า เค้ากำลังโกรธ ซึงริไม่พูดอะไรนอกจากเอาแต่นั่งร้องไห้อย่างเดียว

.....ซึงริแค่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ซึงริไม่คิดว่า จะ.....รักพี่จียงเข้าจริงๆ ซึงริแค่รู้สึกเสียใจ สงสาร กับความเศร้าของเค้าก็เท่านั้น ตอนนี้ซึงริรู้แล้ว ซึงริรู้ใจของตัวเองแล้ว แต่มันจะทำยังไงได้ล่ะฮะ ทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว จะให้ซึงริไปบอกความจริงกับเค้า ซึงริก็ทำไม่ได้ด้วย......

“ หยุดร้องไห้ แล้วลุกขึ้นมาคุยกับพี่ดีดีก่อน ” ท้อปพูดพลางย่อตัวลงไปพยุงคนตัวเล็กขึ้นยืน ซึงริค่อยๆ จัดการกับน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองท้อปด้วยสายตาอ้อนวอน น้ำตาที่ยังคงเอ่อล้นอยู่เต็มเบ้าตา ทำให้ท้อปต้องเบือนหน้าหันมองทางอื่นในที่สุด

“ อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่จียงนะฮะ... ” ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ อีกครั้ง

“ คิดถึงพี่มั้ย.... ”

“ พี่เทมโป้.... ”

“ ยังรักกันอยู่รึเปล่า.... ”

“ พะ...พี่ ฮึก ”

“ เรื่องวันนั้น พี่ขอโทษ... ”

“ ฮึก ฮึก ”

“ อย่ารักควอนจียงเลย...... ”

“ ........ ”

“ เพราะนายไม่ใช่อีซึงฮยอน..... ”

ร่างบางเบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา ริมฝีปากเม้มสนิท ซึงริคิดทบทวนเรื่องต่างๆ แล้วค่อยๆ หันหน้ามาพูดกับคนตรงหน้า

“ พี่เทมโป้รู้อะไรมั้ย ซึงริรู้สึกยังไงบ้าง วันที่ซึงริเจอที่บ้านพี่จียง แล้วพี่จำซึงริไม่ได้สักนิดเลย พี่เทมโป้รู้รึเปล่าว่าซึงริอยากบอกความจริงให้พี่ช่วยซึงริแค่ไหน พี่เทมโป้รู้มั้ยว่าซึงริดีใจแค่ไหนที่ได้ยินพี่บอกกับพี่จียงว่าให้ปล่อยซึงฮยอนไป ซึงริคิดว่าพี่จำซึงริได้ ฮึก แต่ตอนนี้พี่ก็จำซึงริได้แล้วนี่นาฮะ แต่มันก็สายไป สายไปแล้วทุกอย่าง ”

“ .......... ”

“ ถ้าพี่ถามว่า ซึงริคิดถึงพี่มั้ย ใช่! ซึงริคิดถึงพี่ แต่มันคืออดีต”

“ .......... ”

“ ซึงริยังรักพี่อยู่มั้ย ก็ใช่! ซึงริรักพี่ แต่ตอนนี้มันน้อยลงแล้วฮะ .....ก็เพราะเรื่องวันนั้นไง” พูดมาถึงตรงนี้แล้วความทรงจำที่เคยถูกเก็บไว้ก็ฉายให้เห็นกันอีกชัดๆ หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เค้ายอมตัดสินใจเป็นซึงฮยอนก็มาจากคนตรงหน้านี้ด้วยเหมือนกัน

“ พี่ขอโทษ.... ”

กลับกลายเป็นว่าสลับกัน ซึงริเป็นฝ่ายขึ้นเสียงแทน อีกคนที่ก้มหน้าต่ำเพราะระลึกถึงความผิดของตัวเองที่เคยทำไว้

“ ซึงริยังจำได้ วันที่ซึงริจะไปเรียนต่อ คำพูดที่ซึงริอยากได้ยินจากปากของคนที่ซึงริรักก็คือ ‘ไปเถอะ พี่จะรอนายเสมอ’ ....ฮึก ”

“ .......... ”

“ แต่....ไม่ใช่เลย ผู้ชายอารมณ์ร้อนคนนั้นกลับบอกว่า ‘ถ้านายกล้าไป ฉันจะรักกับซึง...ฮะ...ฮยอน...’ ” น้ำเสียงแหบพร่าแทบหายเข้าไปในคอ ในตอนนั้น ถึงเค้าจะรู้ดีว่าท้อปจะไม่นอกใจเค้าไปหาซึงฮยอน รู้ดีว่าเป็นแค่คำพูดประชดประชันเพราะไม่ต้องการให้เค้าไป แต่คำพูดนั้นก็ทำร้ายจิตใจของเค้าไม่น้อย ซึงริสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนพูดต่อ

“ ตอนนี้ซึงริเองก็คงคิดไม่ผิดเหมือนกัน ในเมื่อเราสองคนพี่น้องจะไงยังก็เหมือนกันนี่ฮะ แล้วมันจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าซึงริจะเป็นซึงฮยอน ”

“ ซึงริ! ”

“ ทำไมฮะ ?! .....สิ่งที่พี่จียงต้องการมันก็แค่ความรัก ทำไมซึงริจะให้เค้าไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันสายไปหมดแล้วนี่ ก็ในเมื่อซึงริรักเค้าไปแล้ว.... ”

ปลายประโยคน้ำเสียงเจ็บปวดเป็นที่สุด ร่างสูงมองหน้าร่างบางอย่างไม่เชื่อสายตา เค้าแค่ไม่อยากต้องการให้มีใครต้องเสียใจ รวมทั้งตัวเค้าเองด้วย ถึงแม้ยังไง เค้าก็ไม่มีโอกาสจะได้กับไปรักกับซึงริได้อีกแล้วก็เถอะ แต่เค้าก็แค่ไม่อยากให้ซึงริต้องเสียใจ เพราะการกระทำไม่คิด เหมือนเค้าเองเมื่อก่อน

“ พี่จะบอกความจริงกับจียง ”

“ ........ ”

ซึงริเม้มปากบางเป็นเส้นตรง และยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด ท่ามกลางความอึดอัดของทั้งคู่

“ ........ ”

ผลั่ก!! เสียงอะไรสักอย่างกระแทกกันอย่างรุนแรง ทั้งสองคนหันไปตามเสียงนั้นทันที

ริมสุดของทางเดิน ผู้ชายร่างผอมที่ยืนใช้หน้าผากพิงกำแพง เค้าหันหน้ามามองทางซึงริกับท้อป แล้วต่อยเข้ากับฝาผนังอย่างแรง ก่อนเดินออกไป แต่ก็เพราะความมืด เค้าสองคนก็ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“ คงเป็นพวกทะเลาะกับแฟนล่ะมั้ง ” ท้อปพูดพลางหันมามองหน้าร่างบาง

“ ....... ”

“ บอกความจริงกับจียงซะเถอะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปกว่านี้ พี่ไม่อยากเห็นนายจะต้องเสียใจ ”

“ เมื่อถึงเวลา ซึงริจะจัดการทุกอย่างเอง ขอร้องล่ะฮะ พี่อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่จียงเลย คิดซะว่า ซึงริใช้ฐานะคนรักเก่าของพี่ขอร้องก็แล้วกัน.... ”

ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรตอบ ซึงริก็เดินจากออกมาทันที

#
#
#
#

โปรดติดตามตอนต่อไป...