[LFY]Awsome Time " G-ri"Temp-dae {EP6}

Title :: Awsome Time “ With u With me …..
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI “ TOP x DAE
Genre :: Romactic





{6th-Ep-}



………………………………………….

แมร่ง…บรรยากาศโคตรอีดอัดเลย

ใครก็ได้…ช่วยเอาโดเรมอนไปไหนก็ได้ จะช่วยเอาไปทิ้งที่ไหน หรือว่าจะเอาไปนอกโลก เอาเขวี้ยงไปดาวอังคารเลยก็ดี

บรรยากาศตอนนี้มันโคตร…..


เทมโป…..แดซอง…..แทยัง



และถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อคืน

มันก็คงไม่ต้องอึดอัดขนาดนี้หรอก

ฮือๆๆๆๆ คังแดซองอยากตายทุกคนได้ยินม้ายยยยยยย


ใครให้คังแดซองมานั่งระหว่างเชวซึงฮยอนและดงยองเบ

ต้องโทษโปรดิวเซอร์ใช่ไม๊ เพราะวันนี้ดันเอาตัวไอ้พี่จียงกับมักเน่ ไปทำแพลนเอ็มวีตัวใหม่ของมักเน่

ในบ้านมันเลยเหลือกันแค่สามคน

ซึ่ง มันโคตรจะอึดอัด ทนไม่ได้ว่ะ


“ ตกลงนายเมาใช่ม่ะ ” ต้องตอบว่าเมานะว้อย อย่าตอบอย่างอื่นเด็ดขาด เฮ้อไม่อยากจะคิด…..นี่มันชอบกุรึป่าวว่ะเนี่ย

คังแดซองนั่งอยู่ท่ามกลางเทมโปและยองเบในห้องนั่งเล่น โซฟาของเราสาม มันช่างทรมานใจโดเรมอนจริงๆ


“ เออออ ก็ใช่อ่ะดิ จำอะไรไม่ได้ นึกได้อีกทีก็ตอนโดนไอ้นี่มันผลักล้มลงพื้นไปแล้ว ”



ตอบว่าจำไม่ได้น่ะหรอ…..

แต่ทำไมภาพในหัวมันถึงเล่นซ้ำอีกครั้งล่ะ



“ ซากียา ”

ผลักกกก~~


ริมฝีปากที่ประทับปากหนาอยู่ถูกผลักออกไปอย่างแรง ร่างนั้นล้มลงพื้นอย่างหมดท่า

“ แดซองงง กลับห้องงง~~ ” เสียงดังสนั่นของคนร่างสูง เทมโปกระชากตัวแดซองออกไปทันที เสียงที่ห้าวอยู่แล้ว เมื่อส่งเสียงดังคำรามขนาดนั้น เป็นธรรมดาที่ต้องทำให้คนอื่นตกใจ

“ เฮ้ยย เกิดไรขึ้นว่ะ ” และก็รู้สึกว่าแค่เพียงเสียงกอลลิล่าประโยคเดียวก็ทำให้ทุกคนแทบจะสร่างเมาทันที

จียงลุกโพร่งจากตักของซึงริ ในขณะที่แดซองถูกเทมโปดึงออกไปแล้ว


“ จียง…ฉันจูบแดซอง…. ”

ยองเบก้มหน้าต่ำ มือหนึ่งจับปากที่เพิ่งสัมผัสกับปากของคนที่แอบรัก ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปหมด

ตอนนี้เขาไม่ได้เมาแม้แต่น้อย มีสติดีครบถ้วน

แม้กระทั่งตอนที่ จูบ แดซอง ยองเบเองก็มีสติดี



“ เฮ้อ…ไอ้ยองเบเอ้ยยย ”



ภาพทุกอย่างยองเบจำมันได้ แม่นซะยิ่งกว่าแม่น แต่จะทำไงได้ ก็ทำมันไปแล้ว ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้วด้วย แล้วจะทำยังไง

วิธีนี้แหละดีที่สุด บอกไปซะว่าเมา สภาพเราตอนนั้นมันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่

เมา…ไม่มีสติ เหตุผลเดียวที่อ้างได้



“ สรุปว่าเมา ”

“ เออ เมา ”

“ แกเมาแน่นะว้อยย ”

“ ก็บอกว่าเมาไงเล่า ” เทมโปยังคงโวยวายไม่เลิก ยังคงถามเซ้าซี้ยองเบอยู่อย่างนั้น

ก็คนมันไม่แน่ใจนี่หว่า ผู้ชายด้วยกันทำไมจะมองไม่ออก อย่างว่า ถ้าจะเมะก็เมะเหมือนกัน เล่นมาทำแบบนี้ ไม่ให้คิดหนักได้ยังไง

ยิ่งพักนี้มันยิ่งมีอาการแปลกๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวเอะอ่ะก็ร้องเพลงเศร้า แววตาก็หมองๆ



อย่าบอกนะว่ามันชอบแดซอง


เป็นไปไม่ได้หรอกน่า

แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เทมโปจะต้องทำยังไง ในเมื่ออีกคนก็เพื่อนกันมานาน แล้วอีกคนก็คือคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจ


“ โอเค งั้นฉันไม่ถือ ถ้านายเมา ก็คือนายเมา พี่เทมโปไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ”

แดซอง คนกลางที่ตอนนี้ทำตัวไม่ถูก ซึ่งแม้จะโดนจูบก็เถอะ ไอ้โมโหนะโมโห แต่ถ้าพี่เทมโปโมโหนี่สิ เครียดกว่า เมื่อคืนเทมโปโกรธเค้าทั้งคืน รู้สึกไม่ชอบ อึดอัด ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เทมโปโกรธ


“ ใช่ ฉันเมา อย่าคิดเด็ดขาดนะว่า ฉันชอบไอ้แดซองอ่ะ ไม่มีทาง ฉันไม่ชอบแย่งของๆ ใครหรอก ”

“ อีกอย่าง ฉันไม่มีทางจูบไอ้นี่ด้วย มันน่าพิศวาสจริงๆ ให้ตายดิ ”

ถึงแม้จะพูดออกไปอย่างนั้น ถึงแม้แต่ละคำมันไม่ใช่เรื่องจริง

ถึงแม้มันจะทำร้ายจิดใจตัวเอง แต่มันก็ยังดีกว่าต้องทำให้คนอื่นลำบากใจไปด้วย


“ เออ ไอ้คนดี ไอ้ยองเบคนดี ” จียงเอ๋ยขึ้นในขณะที่เดินเข้าบ้าน

“ พี่จียงอ่า เป็นอะไรอ่า ” ตามมาด้วยน้องเล็ก ที่วิ่งเข้ามาหน้าตาตั้ง ตามจียงที่ตอนนี้หน้ายุ่งเหลือเกิน

“ นี่ตั้งแต่เช้า ยังเคลียร์กันไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย ” จียงถามบรรดาเพื่อนร่วมวงที่นั่งเรียงรายกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

“ อื้อ ” โดเรมอนทำหน้าเหยเกแล้ว พยักหน้าหงึกๆ

“ ก็ถ้ามันบอกว่าเมา ฉันก็ไม่ว่าอะไร ” เทมโปพูดขึ้นพร้อมๆ กัยเอนหัวพิงแดซอง แต่สายตายังคงจับจ้องมองที่ยองเบอย่างจับผิด

“ เออ จำไว้ให้แม่น ว่าฉันเมา แล้วก็เลิกมองฉันอย่างนั้นสักทีไอ้พี่ใหญ่ ” ยองเบยังคงยืนยันคำเดิม

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบคลุมเครือ ยังไงซะยองเบก็ยังตอบแบบเดิม

แต่ทั้งๆ ที่แววตามันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

เทมโปเองก็คงจะรู้ สายตาที่ดงยองเบมองคังแดซอง มันเป็นแบบเดียวกันกับเขาที่มองแดซองไม่มีผิด


“ เอาน่าฮยองทุกคน ยังไงซะก็เป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่ต้องคิดมากกันหรอกน่า เรื่องของผมเนี่ยเครียดกว่า พี่จียงเป็นไรไม่รู้ ไม่ยอมพูดกับผมเลย ตั้งแต่ออกจากบริษัท ”น้องเล็กที่ยืนเงียบมานานเอ๋ยขึ้น

“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ” จียงนั่งลงบนโซฟา ไม่อยากพูดถึงสาเหตุที่โกรธ ไม่ได้โกรธน้องหรอก แต่โกรธตัวเอง โกรธโปรดิวเซอร์อย่างตัวเอง โกรธท่านประธานยาง เฮ้ยยยย..

ไม่ถึงขนาดนั้น ก็แค่อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิด ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด

“ ทำไมว่ะ งอนเป็นผู้หญิงไปได้ ” เฮ้ยไอ้พี่เทมป์ นั่นปากหรอนั้นที่พูด จียง ควอนจียงเป็นเซเมะว้อยย เดี๋ยวพ่อก็ยุให้ไอ้แทปล้ำไอ้แดเลยหรอก แมร่ม

“ ป้าววว ” จียงมองเทมโป ตาเขียวปัด

เหอๆๆ แต่ไงตากอลลิล่าย่อมน่ากลัวกว่ามังกร


“ นี่เลิกจ้องตากันได้ยังพี่ จะหึงแล้วนะเนี่ย ” คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างงอนๆ

วันนี้พี่จียงเป็นอะไรก็ไม่รู้ เฮ้อ ตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินออกจากบริษัท หน้างี้เป็นงิ้วเลย คิ้วผูกกันเป็นโบว์ ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่ฟึดฟัดอย่างเดียว ไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้โกรธรึเปล่าเนี่ย


“ ไปรอพี่ที่ห้องล่ะกันนะ เดี๋ยวพี่จะตามขึ้นไป ” จียงหันไปบอกซึงริ นี่เป็นประโยคแรกเลยนะที่พี่พูดกับเราหลังจากที่งอนเนี้ย
เฮ้อ…แล้วจะง้อยังไงล่ะเนี้ย แต่ก็ได้ ไปรอที่ห้องก็ได้


“ แล้วตกลงโกรธไรน้องเนี่ย ” ยองบพูดขึ้น ในขณะที่ซึงริเดินออกจากห้องไปแล้ว

“ ก็… ”

“ เฮ้อ… ”

“ แหม…มันก็ไม่ไรหรอกว่ะ ”

“ มันก็แค่….เฮ้อ… ”


=_____________= *3 เทม แด แท


“ เออ ก็แค่ พรุ่งนี้ต้องถ่าย mv ใช่ม่ะ แล้ววันนี้ก็ไปแพลนกัน ”

“ อื้อ ใช่รู้แล้วอันนี้อ่ะ ” เทมโปพูดขึ้น ทำไมมันต้องอ้ำๆ อึ่งๆ ด้วย เล่าๆ มาเลยเร็วๆ ไม่ได้รึไง

“ ก็แค่ ฉันไม่ชอบที่ซึงริมันต้องแสดงกะผู้หญิงอ่ะดิ ”


“ อ้อ ” เทมโป

“ อ่านะ ” แดซอง

“ แค่เนี้ย ” ยองเบ

“ ก็เออนะดิ ก็แค่นี้ แต่มันหงุดหงิดว้อยย ” ไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง โกรธตัวเอง ก็เลยไม่อยากคุยกับน้อง
เพราะโกรธที่แต่งเพลงแบบนั้นให้ไป อันที่จริงก็แค่อยากจะให้โลกได้รับรู้ว่าซึงริโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็แค่อยากสอนให้รู้จักความเซกซี่มากขึ้น


แต่ไม่ใช่กับคนอื่นนี่นา

ก็แค่อยากให้แค่กับตัวเองคนเดียว

คิดแบบนี้น่ะผิดหรอที่จะโกรธตัวเองที่แต่งเพลงแบบนี้ขึ้นมา

ผิดมากมั้ยล่ะ ถ้าโกรธโปรดิวเซอร์อย่างตัวเองที่คิด mv หวือหวาให้ซึงริมาเล่นกับผู้หญิงแบบนี้
แล้วดันมานึกได้ทีหลัง ตอนแพลนถูกอนุมัติหมดแล้ว

เฮ้ออ….ก็แค่หงุดหงิด ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลย


หลังจากที่แยกย้ายจากพวกรักสามเส้า จียงก็ขึ้นมาที่ห้องตามที่บอกกับน้องไว้

ซึงรินั่งกินไอติมอยู่ปลายเตียง


ให้ตายสิ แค่นึกภาพว่าพรุ่งนี้ มักเน่ต้องนัวเนียกลับผู้หญิง ก็อดโมโหอีกไม่ได้ จียงกระโดดขึ้นเตียงอย่างเซงที่สุด

“ ตกลงพี่จะบอกผมได้รึยัง ว่าวันนี้พี่เป็นอะไรทั้งวันเลย ”

“ ………. ”

จียงไม่ให้คำตอบใดๆ เอาแต่มุดหัวอยู่ใต้ผ้าห่ม มุดไปมุดมาอยู่อย่างนั้น

“ นี่พี่…เลิกทำแบบนั้นเถอะ วันนี้ทำตัวเหมือนผู้หญิงเลยนะ ”

“ ใครกันเหมือนผู้หญิงง ”

“ ก็พี่ไง~~ ” เสียงบางแซวเจ้าของร่างใต้ผ้าห่มเข้าให้

“ซึงริอ่า…. ”

“ โอ๊ะ!!! ” สัมผัสนั้นเล่นเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง จียงกอดซึงริจากด้านหลัง

“ ไอติม อร่อยรึเปล่า ”

“ อืม อร่อยย ”

“ ขอกินคำสิ ” จียงที่ตอนนี้เอาหัวพิงไหล่ซึงริไว้ อ้อนแบบเด็กๆ ในขณะที่ ซึงริก็ป้อนไอติมให้ตามคำขอ

“ อร่อยใช่ไม๊พี่ ” คนตัวเล็กเลื่อนอีกมือที่ว่างงานไปจับมือของพี่ชายเอาไว้ รู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเลยที่ทำแบบนี้ ฮยองรู้บ้างรึล่านะ

“ อร่อยสู้ซึงริไม่ได้อ่ะ ” จียงไม่พูดเปล่า กลับหอมเข้าที่ซอกคอของคนตัวเล็กฟอดใหญ่ ไม่วายทำให้ไอติมจากปากของเขาเลอะมักเน่จนได้

ไอ้พี่บร้า พูดมาได้นะ รู้ไม๊เนี่ยว่าเขินอีกแล้ว เมื่อกี้นี้ยังหงุดหงิดอยู่เลยไม่ใช่หรอ รึว่ากินไอติมคำเดียวหายเลย แล้วรู้ไหมเนี่ยว่ามันรู้สึกยังไง ไอ้ไอติมที่เลอะเนี่ย เฮ้ออ…

“ ซึงริ…อ่า ” ร่างโปร่งขยับตัวกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น

“ หืมม ”

“ พรุ่งนี้น่ะ ห้ามแสดงเกินจริงนะ ” ในที่สุดจียงก็อดไม่ได้ที่จะพูดเรื่องนี้ออกมา ยังไงซะก็แค่อยากให้ซึงริเป็นของเขาคนเดียว

“อ้อ เรื่องเอ็มวีน่ะหรอ”

“ พี่ไม่อยากให้ซึงริกอดกับคนอื่นเลย ”

“ อ้อ ตกลงที่หงุดหงิดเรื่องนี้น่ะหรอพี่ ฮ่าๆๆ ” คนตัวเล็กหันไปหาพี่ชาย อดหัวเราะไม่ได้เพราะความหึงหวงไม่เข้าท่าของเข้า

“ มันไม่ขำเลยนะมักเน่ ” คนตัวโตทำปากจู๋ แล้วดึงเอามือของคนตัวเล็กมากุมเอาไว้

“ ยังไงมันก็แค่การทำงานนะพี่ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมไม่ได้รักกับผู้หญิงคนนั้นสักหน่อย ”

“ แค่มือพี่ก็ไม่อยากให้จับแล้ว ไม่ว่ากับใครก็ตาม ” ประโยคนี้ทำเอาคนตัวเล็กน่าแดงก่ำ ก็รู้แล้วล่ะว่าหวงขนาดไหน ไม่ต้องย้ำขนาดนี้ก็ได้

“ กีพี่หวง…. ”

“ หวงตรงนี้ ” จียงประทับจูบไปที่หน้าผากของซึงริ

“ หวงตรงนี้ ” แล้วก็จูบไปที่ปากของคนตัวเล็ก

“ หวงทุกที่ที่เป็นของซึงริ ” จียงดึงซึงริเข้ามากอดแน่น รัก รู้สึกมันยิ่งกว่ารักแล้วในตอนนี้

“ ทุกอย่างของผมก็เป็นของพี่นั่นแหละ ” มักเน่คลายออกจากอ้อมกอดจียง ไอ้เขินน่ะมันเขิน ใจเต้นแรงแทบบ้าอยู่แล้ว ไม่เคยรู้สึกชินเลนสักครั้งที่ต้องพูดอะไรหวานๆ ออกไป แต่ทำไงได้ก็รักเขาไปแล้วนี่นา ในตอนนี้ก็มีแต่ความรู้สึกที่อยากให้เขามีความสุข พูดจบซึงริก็ลุกขึ้นไปที่เครื่องเสียง ไม่นาน เพลงโซโลเดี่ยวของเขาก็ดังขึ้น

“ วันนี้ขอซ้อมเล่นกับพี่ล่ะกัน ” ซึงริกลับมาที่เตียงพร้อมกับผลักจียงลงไปนอน

“ อ่ะ..ซึงริ ” ร่างโปร่งกำลังงกับการกระทำของร่างเล็ก วันนี้ทั้งวันทำไมรู้สึกเหมือนเขาเป็นเคะ แล้วน้องเป็นเมะเลยว่ะ

“Your boy GD lettig ya’ll know” ซึงริกระซิบข้างหูของจียง ตื่นเต้นไม่น้อยเลยนะทำแบบนี้เนี้ย แต่พี่เองเป็นคนบอกไม่ใช่หรอ ว่าเพลงนี้น่ะ มันจะบอกถึงความเป็นผู้ใหญ่และความเซกซี่ของผม ก็นี่ไงผมกำลังบอกพี่อยู่

ร่างเล็กนั่งคร่อมร่างโปร่ง พร้อมกับริมฝีปากที่ตอนนี้อยู่ข้างหู

“ And holding nothing back Just reday to go ” เสียงบางกระซิบข้างหู จียง แบบนี้มันต้องมีรางวัลกันบ้าง น่ารักขนาดนี้ แทบจะทนไม่ได้แล้ว

“ วันนี้จะเป็นฝ่ายรุกหรอ ” จียงลุกขึ้นมาจากท่านอนมาเป็นท่านั่ง ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า คนตัวเล็กนั่งตักจียงอยู่

“ อื้อ เป็นฝ่ายรุกบ้างง ไม่ดีหรอ ” ซึงริไม่พูดเปล่ากลับช้อนคางจียงขึ้นมาจูบ อีกฝ่ายก็รับรู้จังหวะอันสำคัญ รับจูบนั้นแล้วส่งลิ้นกลับคืนไป จียงตอนนี้เริ่มอยู่ไม่สุข ก็น้องเล่นมาปลุกอารมณ์ขนาดนี้ ยังไงก็ทนไม่ไหว

จูบที่เนิ่นนาน ร้อนแรง และอ่อนหวาน มันมีครบทุกอารมณ์ในนั้น ซึงริโอบรอบคอจียงไว้ อารมณ์ที่ตอนนี้ฉุดไม่อยู่แล้ว ทำให้จียงกระชับกอดแน่นเข้ามาอีก มือที่ลูบไล้นอกเสื้อ ก็ล้วงล้ำเข้าในเสื้อ

คนตัวเล็กสั่นจนต้องแอ่นตัวรับทันที แต่ใช่ว่าจะอยู่เฉยๆ มือบางทั้งสอง ก็จับหัวของร่างโปร่งจูบต่อไม่หยุด แถมยังลูบไล้หลังนั้นต่อไป

“ อืมม ห้ามทำแบบนี้เด็ดขาดนพรุ่งนี้อ่ะ ” จียงคลายจูบออก แล้วประทับจูบใหม่ที่ซอกคอขาวแทน ร่างเล็กที่ยืดตัวขึ้น ยิ่งทำให้อีกฝ่ายรุกตาม ไม่รู้ว่าตอนนี้ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายรุกหรือรับแล้ว

รู้แต่ว่าตอนนี้ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ

จียงถอดเสื้อน้องเล็กออก เผลให้เห็นร่างผอมกับกล้ามเนื้อท้องของเขา

“ ยิ้มอะไรอ่ะพี่ ” คนตัวเล็กอายหน้าแดงก่ำ

“ เปล่าสักหน่อย นี่ ถอดเสื้อให้หน่อยสิ ” อายกันจนหน้าแดง ถึงแม้ว่าร่างกายมันจะแมนขนาดไหน แต่ตอนนี้ ร่างกายของซึงริก็อ่อนยวบตามพี่ชายแล้ว

ร่างเปล่าสองร่างบนเตียงนอนสีดำ

จียงระดมจูบทั่วร่างกายซึงริ บอกแล้วใช่ไม๊ว่า หวง หวงทุกที่ที่เป็นของซึงริ

แล้วย้อนขึ้นมาจูบอีกครั้ง

หน้าผาก

จมูก

ริมฝีปาก

ซอกคอ

หน้าอก

ท้อง

ต้นขา


……….



ทุกที่ที่เป็นของซึงริ จียงเป็นเจ้าของหมดนั่นแหละ

“อื้มมม พี่..ผมไม่ไหวแล้ว ” อันที่จริงถึงแม้จะคบกันมาตั้งนาน แต่เวลาที่มีอะไรกันแต่ละครั้ง มันก็ทำเข้าใจเต้นแรงแทบบ้าทุกที และถึงยังไงจียงเองก็ยังไม่เคยทำให้ซึงริเจ็บ ก็เพราะเพียงเหตุผลที่ว่า น้องยังเด็กเกินไป

“ พี่ก็ไม่ไหวแล้ว ” สองร่างที่นอนก่ายกันอยู่ 4 ขาที่พันกันนัวเนียไปหมด อวัยวะที่สัมผัสกัน ทุกส่วนของร่างกายที่กอดกันอยู่

รัก รักมาก หวง หวงมาก

“ ไหนว่าจะเป็นฝ่ายรุกไง ทำไมตอนนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ ”

“ บ้า พี่จียงอ่า~~ ”

“ ถ้าพรุ่งนี้มีอะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ พี่เอาคืนแน่หนักกว่านี้แน่ ”


เพราะรักมาก หรอกนะ อีซึงฮยอน เพราะพี่รักนายมาก คงทนไม่ได้ถ้าเห็นนายต้องอยู่กับคนอื่น

เพราะทุกอย่างของจียงเป็นของซึงริ

และก็เพราะทุกอย่างของซึงริเป็นชองจียง

…………………………………………………….



---------------------------------------------------------------TBC7th-Ep-