Monday, March 15, 2010

[SF]Embrace My Love.......{TEMP-G}-{1/2}-{NC-17}

Title :: Embrace My Love…..
Author :: zime_ii
Paring :: TOP x GD
Genre :: NC-17

1


2


3


4


5


6


ควอนจียงนอนมองเพดาน พลางนับดาวเรืองแสงที่ใครบางคนเอามาติดไว้ให้
วันนี้เป็นอีกวันที่รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ
เพราะเค้าทำให้คนคนหนึ่งโกรธ โกรธมากด้วย


จะง้อยังไงดีฟะ….

เห้อ…เพราะยัยมินจีคนเดียว ทำงานด้วยกันทั้งวันไม่พอ ชียังตื้อขอให้พาไปเลี้ยงราเมนหลังเลิกงานอีก
แล้วจะทำยังไงล่ะ จะให้ปฏิเสธว่า

พี่ชายไปไม่ได้หรอกนะ เพราะวันนี้พี่ชายมีนัดกับสามี
เฮือกกกกก เสียเชิงชายหมด

จนในที่สุดก็ต้องพาเธอไป
แต่ แค่นั้นไม่พอ หลังจากที่ฝาดราเมนไปชามเบ้อเร้อ

สาวน้อยเธอก็ไม่หยุดแค่นั้น

“ จียงโอปปา I really want some ice-cream *O* ” (กรุณาอ่านแบบเสียงอ้อนสุดๆ >> writer)
=___________________=”

“ มินจี ป่านนี้สามีพี่รอรากงอกแล้ว ”
อันนี้ตูพูดในใจ

เวรของกุใช่ไหมเนี่ย เฮ้อ~~ ดันเจือกต้องมาเป็นโปรดิวเซอร์ให้พวกเด็กสาวพวกนี้
จะทำไงได้ล่ะ ก็ดนตรี คือสิ่งที่ทำให้ชีวิตเค้ามีความสุขที่สุดนี่นา และมันก็เป็นความเต็มใจด้วย

แต่……
เทมโป้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตเค้ามีความสุขที่สุดเหมือนกันน้า
ขาดไม่ได้ ขาดใจเลยรู้ปะ

และเมื่อเวลาล่วงเลยไป กอมมินจีน้องสาวสุดน่ารัก น่าเขมือบคนนี้ก็ยัดไอศรืม จำนวนเกือบ 10 ถ้วยลงท้องน้อยๆ ของเธอเรียบร้อย ควอนจียงจึงรีบบึ่งรถไปส่งเธอ ณ สถานสงเคราะห์เด็กยากไร้ เอ้ยย
บ้านของสาวน้อย ทันที

จากนั้นควอนจียงก็บึ่งรถ มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่รอคอยเค้าอยู่ทันที
แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็กลับเจอ แต่โน้ตที่สามีสุดที่รักทิ้งไว้



จียง~~
พรุ่งนี้ 11 โมง ฉันมารับนายไปบริษัทล่ะกัน
Gud nite , Bye ~~



ลายมือเหมือนไก่เขี่ยของผู้ชายที่ตัวเองเรียกว่าสามี เขียนทิ้งไว้
โอ้วววว โอวววว โอ้มายกอดดดเนสสส
ควอนจียงอยากสกรีมมมดังๆๆๆๆ
มันงอนกุแน่ๆ เลยยย ถึงได้ไปไหนแบบนี้
ควอนจียงเดินถือโน้ตไปเล็กเดินวนไปวนมาในห้องอยู่นาน ร่างบางกระสับกระส่ายเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ รู้อยู่แล้วว่ากลับมาถึงบ้านต้องไม่เจอแน่ แต่ไม่รู้น่ะสิว่าไปไหน ไปบ้านแม่งั้นหรอ หรือว่าไปผับ หรือว่า

โอ้ยยๆๆๆ จียงคิดไม่ออก

ในเมื่อเกิดอาการอยู่ไม่สุข ควอนจียงก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากลองไปหาข้อมูลจากลูกน้องในวงดู

ก่อนอื่นลงไปถามยองเบ มันมองหน้าเหมือนกับว่า ‘เอ้า ไอ้บ้าเป็นสามีภรรยากันยังไง ไม่รู้ว่าสามีไปไหน’
เคาะประตูถามมักเน่ แล้วตามด้วย เอาเกมส์ไปแลกกะแดซอง
ซึ่งก็ได้คำตอบเหมือนกันหมดว่า

“ พี่เค้าบอกว่าแม่เค้าเรียกไปที่บ้านอ่ะ ”

ร้อยวันพันปีไม่เห็นยักจะเรียก แล้วมาเรียกอีวันที่จียงผิดนัดเนี่ยนะ
ตาย ควอนจียงอยากตาย ง้อมันนี่ยากยิ่งกว่าร้องแรพซะอีกนะว้อยเฮ้ย

ฮือๆๆๆๆๆๆ
ควอนจียงเครียด…
ลีดเดอร์เครียดดด กุจะทำไงดีว่ะ

So, กุต้องง้อย่างไรดี
คำถามนี้ที่พูดกับตัวเองเป็นรอบที่พันเห็นจะได้ แต่ไม่เห็นยักจะได้คำตอบสักที อย่างนี้มันน่าจะต้องมีช้อยซะแล้ว
จียงเริ่มหาช้อยให้กับตัวเอง ร่างบางนั่งหน้านิ่วอยู่บนเตียงอย่างเด็กๆ พึมพำกับตัวเองไม่หยุด



กอไก่ : โทรไปแร็พสดให้ฟัง เอาหวานๆ ให้ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตอนบอกรักกันใหม่ๆ ไปเลย


ขอไข่ : บุกไปที่บ้าน ไปเต้นท่าซนดามบิให้ดู พร้อมกับทำปากจู่สองที


คอควาย : ปล่อยไว้งี้แหละ ง้อก่อนเดี๋ยวเสียเชิงชายหมด (อ้าอ่ะ ไรท์เตอร์สอนภาษาไทยย่งย้งเอง อิอิ)



โธ่ โถ…..ไอ้หัวหน้าควายเอ้ยยยย (เฮ้ยย…พูดใหม่ได้นะลีดเดอร์ >> TY”DS”SR”TOP)
ไม่ได้เรื่องสักข้อ ทำอย่างกะสอบวัดปลายภาคป.4 มานั่งเลือก ก ข ค ง


เชี่ยเอ้ยยยยย…กุจะทำไงดีฟระ
จียงเอามือขยี้หัวแรงๆ สองสามที ก่อนที่จะมุดลงไปใต้ผ้าห่ม
แล้วหลังจากนั้นไม่ถึง 3 วิ ก็ถีบผ้าห่มออกไวปานความเร็วแสง
เงยหน้าขึ้นมามองเพดาน นับดาวเรืองแสงซะงั้น



ควอนลีดเดอร์….นายช่วยควบคุมตัวเองหน่อยได้ม้ายยย อย่าแสดงให้โลกรับรู้เลย ว่านายน่ะติ๊งต๊อง~~~


ไม่ได้โว้ยยยยยย ควอนจียงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ได้

ไม่ได้ว้อยยยยยยยยยย

TTTT^TTTT

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

เสียงอาละวาดของจียงดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ทั้งทุบผ้าห่ม ถีบผ้าห่ม มุดผ้าห่ม แถมยังมีคำพูดแปลกลอยมาเป็นช่วงๆ อีกด้วย

“ ไอ้บ้า นี่แนะ ไม่ต้องมานอนที่นี่อีกเลยนะ ชิส์ ”

……..


“ เฮิ่มม กลับมาล่ะหน้าดู อยากไปมากนักใช่มั้ย บ้านแม่อ่ะ ไปเร้ยยย ”


……..


“ ฮือออออ ไอ้คนบ้า ฉันขอโทษก็ได้ ขอร้องล่ะ กลับมาเถ๊อะ~~~~ ”


……..

ทำนองนี้แหละ…
ก็แหม ห้องผมอยู่ติดกับห้องมันนี่ครับ แบบนี่นะเป็นบ่อย เวลาที่พี่เทมโป้งอนกลับบ้านเมื่อไหร่
คุณเธอได้ออกอาการควายเห็นสีแดงทันที บ้างก็ส่งเสียงสครีมอย่างกับปลาวาฬออกลูก
สุดท้าย พอผมเข้าไปปลอบ มันก็แหกปากกลับมาว่า

“ ไอ้เตี้ย!!!!!! ไมต้องมายุ่งเลย ”

นั่นแหละประโยคที่เพื่อนรักร่วม 10 ปีมันมอบให้ผม

ว่าแล้ว ผมว่าไปปลุกอารมณ์เปลี่ยวมันหน่อยดีกว่า เวลาเห็นมันหงุดหงิด งุ่นง่าน แล้วมันสะใจบอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ …….

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””


“ เฮ้ย ไอ้จี ฉันมีหนังเรื่องใหม่ว่ะ ดูด้วยกันม่ะ ”
ไอ้เพื่อนรักยองเบ มันเข้ามาแบบไร้มารยาทสุดๆ
คนกำลังทำร้ายร่างกายเตียง หมอน ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน อย่างเมามัน

แล้วเมื่อกี้มันว่าไรนะ หนังเรื่องใหม่ ให้ตายดิ….
มันแกล้งกันชัดๆ นี่หว่า

“ ฉันไม่มีอารมณ์ว่ะยองเบ นายไปดูห้องนายดิ ”
จียงกอดผ้าห่มที่เข้าทำมันเป็นกลมๆ ไว้แน่ นั่งทำปากมู่ทู่ เหมือนเด็กน้อยๆ โดนแม่ทิ้งไม่มีผิด
ยองเบคิดในใจ

นี่หรอว่ะ เพื่อนที่กุคบมาเป็น 10 ปี มันเป็นคนแบบนี้อ่านะ



แต่มีหรอที่ยองเบจะสน เค้ากลับมุ่งหน้าตรงไปยังเครื่องเล่นดีวีดีตรงหน้าแล้วยัดแผ่นดีวีดีที่เตรียมมาลงไปทันที
จากนั้นก็นั่งลงอย่างสมใจที่ปลายเตียง

“ เอาน่า ดูเป็นเพื่อนหน่อย ไม่อยากดูคนเดียวว่ะ รู้สึกมันโดดเดี่ยวว~~~ ”

ไอ้เตี้ย ไมมึงต้องลากเสียงยาวด้วยว่ะ
โอ้ยยยย ควอนจียงอยากเป็นลม ร่างบางหน้านี่บูดขึ้นเป็นสองเท่า สามีสุดที่รักไม่รู้หนีกลับบ้านไปไหน ยังต้องมาดูหนังอย่างว่ากับไอ้เพื่อนบ้านี้อีก

“ ไอ้แทควอน ”
จียงส่งเสียงน้อยๆ ไปที่เพื่อนรัก พร้อมกับยื่นเท้าข้างหนึ่งออกไปเขี่ยๆ ที่ก้นของเจ้าของชื่อ

“ อะไร อะไรล่า ฮึ่ย..เอาเท้าออกไปน่า ชั้นไม่ใช่พวกยาโออินะว้อยย ”
อย่าคิดว่านั่นมันคือจุดอ่อนของทงยองเบ เพราะมันไม่ใช่หรอกลีดเดอร์ เจ้าของร่างบึก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้สายตาจดจ้องแต่ จอทีวีที่กำลังฉายสิ่งที่ต้องการดู

“ ไอ้ทงยองเบ ”
เท้าข้างสวยของจียงเริ่มขยับเปลี่ยนที่ไปที่หลัง แรงเขี่ยก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

“ ไอ้ลีดเดอร์จียง ฉัน….ในนามของ แทยัง ขอร้อง…. ถ้าไม่ดูก็ช่วยนั่งเงียบๆ ได้ม่ะ ” แทยังคว้าเอาหมอนมากอดไว้ แล้วไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพราะตอนนี้ ดารานำของหนังเรื่องนี้ปรากฎขึ้นแล้ว


“ ไอ้เพื่อนชั่วเอ้ยย ”


สุดท้ายก็สิ้นสุดเสียงของจียง
กลายเป็นว่าทั้งห้องเกิดความเงียบสงัด มีเพียงแต่เสียงประกอบฉากของหนังที่กำลังฉายผ่านจอทีวีขนาดพลาสมาเท่านั้น


“ ไอ้เวรรรเอ้ยย ”

ควอนจียงสบถเบาๆ เมื่อหนังเริ่มดำเนินไปถึงช็อตเด็ดเรื่อยๆๆ
สองแขนกอดผ้าห่มแน่น
สองตาก็หลบอยู่ใต้ผ้าห่ม นึกในใจว่า ทำไมต้องมาดูอะไรแบบนี้กับไอ้เตี้ยนี่ด้วยว่ะ

แก้มใสเริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ



….เวลาแบบนี้ต้องอยู่คนเดียว นี่มันทรมานนะเฟ้ย…..
เออ กุไม่ได้อยู่คนเดียวนี่หว่า กุอยู่กับไอ้เตี้ย แต่…แล้วไงล่ะ เซงงง เซงเป็ด เมื่อไหร่มันจะออกไปจากห้องกุว่ะเนี่ย


….ไอ้เทมโป้ ขอร้องล่ะ กลับมาเถอะ….



….ควอนจียงคนนี้ไม่ไหวแล้ว….





แอด~~~~


อย่างกับสวรรค์แกล้ง เชื่อมั้ย ว่าคนที่อยากให้อยู่ด้วยกันตอนนี้ มันอยู่ที่หน้าประตู
เทมโป้เหลือบมองสิ่งที่หนึ่งเพื่อนรัก และหนึ่งคนรักกำลังดูอยู่

หนอย…ไม่เคยคิดจะง้อกันรึไง เวลาที่เค้าไม่อยู่ กลับมานั่งดูหนังเรทอาร์แบบนี้เนี่ยนะ เทมโป้คิดในใจ
ก่อนที่จะหันมามองหน้าคนรักที่นอนมุดหน้าอยู่บนเตียง
โกรธก็โกรธ น้อยใจก็น้อยใจ แต่แค่เห็นท่าทางน่ารักของคนร่างบางนั่นแล้วก็แทบอดใจไม่ไหว
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นายนั่นหน้าแดงขนาดไหน

เห็นแล้ว ก็อยากจะกระโดดขึ้นเตียงไปกอดให้รู้แล้วรู้รอด
แต่….

ไม่ได้ มันต้องเล่นตัวกันหน่อย
วันนี้ทั้งวัน เค้าอุตส่าห์ยอมปล่อยตัวจียงเข้าบริษัท
รออยู่ที่บ้านคนเดียวตั้งนาน รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววจะกลับบ้านสักที
ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคิดว่าจียงไปไหนหลังเลิกงาน

นอกจาก พายัยกอมมินจีไปเลี้ยงไอติม

ทำไมนะ ทำไม ไม่รู้จักปฏิเสธเค้าซะบ้าง…….

“ เอ่อ โทษที ฉันลืมโทรศัพท์ไว้อ่ะ ” เทมโป้พูดสั้นๆ ก่อนเดินไปที่หัวเตียง เพื่อที่จะหยิบโทรศัพท์
คนตัวใหญ่เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอน ระยะห่างระยะประชิด
ทำให้ร่างบางที่นั่งจุมปุกอยู่ได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากตัวเค้า

อยากจะซุกเข้าไปในแผงอกนั้น….

….แต่ แมร่งงง ไม่พูดกับกุสักคำ อย่างนี้งอนกุแน่แท้แล้วสินะ …
…ฮือออออ แล้วกุจะง้อไงดีว่ะ….



~~I got u under my skin~~
เสียงเรียกเค้าของโทรศัพท์ใครสักคนดังขึ้น
ควอนลีดเดอร์แทบอยากยกโคมไฟหัวนอนขึ้นทุ่ม ไอ้แทควอน
ดู ดู๊มันตั้งเสียง หัวหน้าวงอยากจะบ้าตาย ไอ้เพลงอ่ะ ไม่ใช่ของวงตัวเองไม่ว่า
ทำมายยยย ทำม๊ายยยย

มันต้องมา under my skin ตอนนี้…….

“ ยอเบเซโย~~~ ”
“ อ่า ฮัลโหลๆ เฮ้ยซุนจูหรอ เออ…. เออดีว่ะ อยากเจออยู่เหมือนกัน ”
ไอ้เพื่อนเตี้ย เดี๋ยวนี้ชอบออกไปดริ้งค์เป็นประจำ ส่วนขาร่วมก๊วน ก็เป็นใครไปไม่ได้
ก็ไอ้พวกศิลปินแถวๆ นี้ล่ะ
ในทีวีล่ะแข่งกันยังกะอะไร แต่นอกจอ นี่ขอบอกว่าซี้ปึก

ยองเบส่งเสียงคุยโทรศัพท์เสียงดัง โดยไม่เกรงใจบรรยากาศคู่รักที่อยู่เบื้องหลังเลยแม้แต่น้อย
บรรยากาศของคนสองคนที่ใจเต้นแรง เพราะอดทนในความน่ารักของอีกฝ่ายไม่ไหว
มิหนำซ้ำ ยังเพิ่มความทรมานใจด้วยดีวีดีที่ฉายสดอยู่อีก

เฮือกกก….
ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะเทมโป้…..
สองตาของคนร่างบางจดจ้องจอทีวีอย่างไม่ลดละ ไม่ใช่เพราะว่าอยากดูนะ แต่เป็นเพราะว่าไม่อยากหันมาสบตา ไอ้คนตัวใหญ่ข้างๆ นะสิ มันจ้องอย่างจะจับกินกันตรงนี้ซะให้ได้

“ ฮะ ว่าไงนะ มักเน่หรอ อ้อ ได้ๆ ดิ โอเคเดี๋ยวเอามันไปด้วย เออ คราวนี้นายเลี้ยงด้วย ..เพราะไรนะหรอ ก็ฉันเอาเพลง นายเป็นริงโทนไง เออ จริงเว้ยย เฮ้ยไอ้พี่เทม ฉันไปก่อนละ รู้ว่านายสองคนต้องเคลียร์กันคืนนี้ แต่อย่ารุนแรงกับเพื่อนสาวฉันมากนะพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ อ้อ ซุนจูนายไปเจอที่ร้าน Blacker เลย….. ~~~ ”

มันพูดเองเออเอง แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป

“ เฮ้ย อย่าให้น้องกินนะเว้ยยย ” จียงตะโกนไล่หลังไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะทำหน้าบูดอีกครั้ง

ก็เพราะไอ้ประโยคแต่ละประโยคที่มันทิ้งท้ายไว้นะสิ




….อย่ารุนแรงกับเพื่อนสาวฉันมากนะพี่….



ไอ้เชี่ยเอ้ยยยย….
ครายยยย ครายยยยย ใครเพื่อนสาวแกว่ะ ไอ้ยองเบ
ถ้าหมายถึง ฉันละก็ คิดผิดคิดใหม่ได้นะเว้ย



ควอนจียงคนนี้น่ะ แมนเต็มร้อย…….




…..
……….หรอ!!


เออ นั่นแหละ แมน ก็บอกว่าแมนไงเล่า
ไรท์เตอร์ตะเองอย่ามองเค้าอย่างนั้นเซ้ *O* (หุหุ>> writer)

และเมื่อดงยองเบ ออกไปจากห้องหอนี้ไปเรียบร้อยแล้ว สองคนที่ยังเหลือก็ให้แต่ความเงียบสนิทต่อกัน
เทมโป้เดินไปที่ปลายเตียง แล้วปิดทีวีลง

อย่างเค้าไม่ต้องดูเรื่องแบบนี้หรอก
ก็สัญชาตญาณมันมีอยู่เต็มตัวนี่นา

ร่างสูงนั่งลงไขว่ห้างที่ปลายเตียง
ในขณะที่ร่างบางยังคงมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม มีเพียงแต่เสียงพึมพำเล็กๆ ว่าจะง้อคนตรงหน้ายังไงดี

จียงเอนตัวลงใต้ผ้าห่ม พร้อมๆ กับดึงหมวกไหมพรหมลงมาปิดตา ตามมาด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่


ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง


“ นะ… นายโกรธฉันหรอ ”
“ กลับบ้านกี่โมง ”


ทั้งสองเสียงประสานกัน


“ นาย … นายตอบฉันมาก่อนสิ ” ควอนจียงเอ๋ยขึ้นเบาๆ ใต้ผ้าห่ม
“ ฉันถามนายก่อนไม่ใช่รึไง ” เทมโป้สวนกลับทันควัน



…..ไอ้สามีบ้า….


“ เราถามพร้อมกันต่างหาก….อ้ากกก ” จียงสวนกลับอย่างไม่เกรง แต่ท้ายประโยคเค้าก็ต้องตกเพราะเมื่อโผล่หน้าออกจากผ้าห่ม สามีสุดที่รักก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

..เมื่อกี้…มันนั่งอยู่ตรงนู้นไม่ใช่หรอว่ะ …ลิงเรียกปู่เลยนะเว้ยเฮ้ยย


“ นาย เห็นฉันเป็นผีรึไง ”
คนร่างสูงเอ๋ยถามอย่างขัดใจ อะไรกัน เห็นหน้าใกล้ๆ ร้องตกใจอย่างกับเห็นผี

“ กะ…ก็ ใครให้นายเข้ามาใกล้ๆ แบบนี้ล่ะ เฮ้อออ ตกใจหมะ…. ”



…อื้ออ~~~…..


เทมโป้ก้มลงจุมพิตคนตรงหน้าอย่างไว ก็แค่อยากจะขอโทษที่ทำให้ตกใจ….
รสชาติความหวานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง จูบกี่ครั้ง กี่ครั้ง ก็ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเลี่ยน
รัก ยิ่งรัก ยิ่งหลง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่คำว่าโงหัวไม่ขึ้นมันเป็นอาการของเค้าไปแล้ว


“ อื้อออ เดี๋ยวก่อนเทมโป้ ”

ควอนลีดเดอร์ใช้มือเรียวดันแผงอกของผู้ชายร่างสูงตรงหน้าไว้


…อย่าเพิ่งเซ้ ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลย…




.
.
.
.


TBCEP2/2~~
___________________________________________________


zime_ii : ฮาโหลๆ อันยองๆ ผู้อ่านทุกท่าน อะแฮ่ม อิส้มกลับมาอีกแล้ว :p ทุกคนนน อ่านเรื่อง Breath G-ri ของส้มกันรึยัง แฮ่ๆ ขอโปรโมทสักนิด เอาน่ะ เข้าเรื่องๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งไว้นานแล้วค่ะ ก่อนที่สาวๆ จะเดบิ้วซะอีก นานมากเลยนะ 55+ ส้มเอามารีโพสใหม่ หลายๆ คนคงจะอ่านกันแล้วเนาะ แต่ไงก้ช่วยอ่านอีกรอบก้ดีฮ่าๆ แต่ถ้าหากใครเพิ่งเคยอ่านละก้ หากอ่านไปเรื่อยๆ แล้วคิดว่า เอ๋? เอนซีอยู่ไหน รับรองว่าพาสหน้า ได้เลือดตกแน่ ! ฮ่าๆๆๆ นี่ถือเป็นคำขู่รึเปล่า ?? ไม่หรอกเนาะ ไงก็ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^

6 comments:

Ma Tory said...

ทงยองเบเพื่อนสาว(?)นายนี่น่ารักเนอะ ๕๕๕๕
ไม่น่าเชื่อเลยว่ามินจีจะเป็นพวกเดียวกับจียง-__-;;

เรื่องกินนี่แหละ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน อ๊าก! อิจฉาอ่า!><
โหย เล่นมาเปิดหนังแบบนั้น ยองเบนายนี่ก็หื่นใช่ย่อยนะนี่ >.,<

เทมจู่โจมเข้าใส่จียงไวมาก!>////<
เดี๋ยวไปเตรียมทิชชู่มาก่อนดีกว่า เดี๋ยวพาสหน้าอ่านแล้วจะเลือดกำเดาไหล ๕๕ -.,-

Anonymous said...

ฮาาาาาา เพื่อนเบ้ นายนี่มันโหดร้ายทารุณกับเพื่อนสาวทุกทีสิน่า

อารมณ์ปล่ง อารมณ์เปลี่ยวอาร๊ายยยยยย > <

ชอบเอาความจริงมาพูดเล่นอยู่เรื่อย ฮาาาาาา


และแล้วเพื่อนเบ้ผู้แสนดีก็จากไป หึหึหึ - -+

เพราะฉะนั้นก็.......ลุยโลดมิสเตอร์ทีโอพี ฮิฮิฮิ

PunchChu=) said...

อัยย๊ะเพื่อนสาว 555555
ลิงเอ้ยยยย ขี้งอลไปแล้วน่าาาา !
จียงอ่า น่ารักจัง 5555 ยองเบ้มาแกล้งเพื่อนทำไมๆๆๆ

Anonymous said...

ชอบมากค่ะ
จียงเขินน่ารักมากกก

Anonymous said...

หืม ในอารมณ์ของคนเหงาอย่างควอน จียง ปะทะกับ คนหื่นอย่างเชว ซึงฮยอน
ศึกครั้งนี้จะร้อนแรงขนาดไหนเนี่ย คึคึ ><

mememe said...

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

Post a Comment

 
 
Copyright © {{z i m e _ i i}}
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com