[SF]Embrace My Love.......{TEMP-G}-{1/2}-{NC-17}

Title :: Embrace My Love…..

Author :: zime_ii

Paring :: TOP x GD

Genre :: NC-17

1

2

3

4

5

6

ควอนจียงนอนมองเพดาน พลางนับดาวเรืองแสงที่ใครบางคนเอามาติดไว้ให้

วันนี้เป็นอีกวันที่รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ

เพราะเค้าทำให้คนคนหนึ่งโกรธ โกรธมากด้วย

จะง้อยังไงดีฟะ….

เห้อ…เพราะยัยมินจีคนเดียว ทำงานด้วยกันทั้งวันไม่พอ ชียังตื้อขอให้พาไปเลี้ยงราเมนหลังเลิกงานอีก

แล้วจะทำยังไงล่ะ จะให้ปฏิเสธว่า

พี่ชายไปไม่ได้หรอกนะ เพราะวันนี้พี่ชายมีนัดกับสามี

เฮือกกกกก เสียเชิงชายหมด

จนในที่สุดก็ต้องพาเธอไป

แต่ แค่นั้นไม่พอ หลังจากที่ฝาดราเมนไปชามเบ้อเร้อ

สาวน้อยเธอก็ไม่หยุดแค่นั้น

“ จียงโอปปา I really want some ice-cream *O* ” (กรุณาอ่านแบบเสียงอ้อนสุดๆ >> writer)

=___________________=”

“ มินจี ป่านนี้สามีพี่รอรากงอกแล้ว ”

อันนี้ตูพูดในใจ

เวรของกุใช่ไหมเนี่ย เฮ้อ~~ ดันเจือกต้องมาเป็นโปรดิวเซอร์ให้พวกเด็กสาวพวกนี้

จะทำไงได้ล่ะ ก็ดนตรี คือสิ่งที่ทำให้ชีวิตเค้ามีความสุขที่สุดนี่นา และมันก็เป็นความเต็มใจด้วย

แต่……

เทมโป้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตเค้ามีความสุขที่สุดเหมือนกันน้า

ขาดไม่ได้ ขาดใจเลยรู้ปะ

และเมื่อเวลาล่วงเลยไป กอมมินจีน้องสาวสุดน่ารัก น่าเขมือบคนนี้ก็ยัดไอศรืม จำนวนเกือบ 10 ถ้วยลงท้องน้อยๆ ของเธอเรียบร้อย ควอนจียงจึงรีบบึ่งรถไปส่งเธอ ณ สถานสงเคราะห์เด็กยากไร้ เอ้ยย

บ้านของสาวน้อย ทันที

จากนั้นควอนจียงก็บึ่งรถ มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่รอคอยเค้าอยู่ทันที

แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็กลับเจอ แต่โน้ตที่สามีสุดที่รักทิ้งไว้

จียง~~

พรุ่งนี้ 11 โมง ฉันมารับนายไปบริษัทล่ะกัน

Gud nite , Bye ~~

ลายมือเหมือนไก่เขี่ยของผู้ชายที่ตัวเองเรียกว่าสามี เขียนทิ้งไว้

โอ้วววว โอวววว โอ้มายกอดดดเนสสส

ควอนจียงอยากสกรีมมมดังๆๆๆๆ

มันงอนกุแน่ๆ เลยยย ถึงได้ไปไหนแบบนี้

ควอนจียงเดินถือโน้ตไปเล็กเดินวนไปวนมาในห้องอยู่นาน ร่างบางกระสับกระส่ายเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ รู้อยู่แล้วว่ากลับมาถึงบ้านต้องไม่เจอแน่ แต่ไม่รู้น่ะสิว่าไปไหน ไปบ้านแม่งั้นหรอ หรือว่าไปผับ หรือว่า

โอ้ยยๆๆๆ จียงคิดไม่ออก

ในเมื่อเกิดอาการอยู่ไม่สุข ควอนจียงก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากลองไปหาข้อมูลจากลูกน้องในวงดู

ก่อนอื่นลงไปถามยองเบ มันมองหน้าเหมือนกับว่า ‘เอ้า ไอ้บ้าเป็นสามีภรรยากันยังไง ไม่รู้ว่าสามีไปไหน’

เคาะประตูถามมักเน่ แล้วตามด้วย เอาเกมส์ไปแลกกะแดซอง

ซึ่งก็ได้คำตอบเหมือนกันหมดว่า

“ พี่เค้าบอกว่าแม่เค้าเรียกไปที่บ้านอ่ะ ”

ร้อยวันพันปีไม่เห็นยักจะเรียก แล้วมาเรียกอีวันที่จียงผิดนัดเนี่ยนะ

ตาย ควอนจียงอยากตาย ง้อมันนี่ยากยิ่งกว่าร้องแรพซะอีกนะว้อยเฮ้ย

ฮือๆๆๆๆๆๆ

ควอนจียงเครียด…

ลีดเดอร์เครียดดด กุจะทำไงดีว่ะ

So, กุต้องง้อย่างไรดี

คำถามนี้ที่พูดกับตัวเองเป็นรอบที่พันเห็นจะได้ แต่ไม่เห็นยักจะได้คำตอบสักที อย่างนี้มันน่าจะต้องมีช้อยซะแล้ว

จียงเริ่มหาช้อยให้กับตัวเอง ร่างบางนั่งหน้านิ่วอยู่บนเตียงอย่างเด็กๆ พึมพำกับตัวเองไม่หยุด

กอไก่ : โทรไปแร็พสดให้ฟัง เอาหวานๆ ให้ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตอนบอกรักกันใหม่ๆ ไปเลย

ขอไข่ : บุกไปที่บ้าน ไปเต้นท่าซนดามบิให้ดู พร้อมกับทำปากจู่สองที

คอควาย : ปล่อยไว้งี้แหละ ง้อก่อนเดี๋ยวเสียเชิงชายหมด (อ้าอ่ะ ไรท์เตอร์สอนภาษาไทยย่งย้งเอง อิอิ)

โธ่ โถ…..ไอ้หัวหน้าควายเอ้ยยยย (เฮ้ยย…พูดใหม่ได้นะลีดเดอร์ >> TY”DS”SR”TOP)

ไม่ได้เรื่องสักข้อ ทำอย่างกะสอบวัดปลายภาคป.4 มานั่งเลือก ก ข ค ง

เชี่ยเอ้ยยยยย…กุจะทำไงดีฟระ

จียงเอามือขยี้หัวแรงๆ สองสามที ก่อนที่จะมุดลงไปใต้ผ้าห่ม

แล้วหลังจากนั้นไม่ถึง 3 วิ ก็ถีบผ้าห่มออกไวปานความเร็วแสง

เงยหน้าขึ้นมามองเพดาน นับดาวเรืองแสงซะงั้น

ควอนลีดเดอร์….นายช่วยควบคุมตัวเองหน่อยได้ม้ายยย อย่าแสดงให้โลกรับรู้เลย ว่านายน่ะติ๊งต๊อง~~~

ไม่ได้โว้ยยยยยย ควอนจียงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ได้

ไม่ได้ว้อยยยยยยยยยย

TTTT^TTTT

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

เสียงอาละวาดของจียงดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ทั้งทุบผ้าห่ม ถีบผ้าห่ม มุดผ้าห่ม แถมยังมีคำพูดแปลกลอยมาเป็นช่วงๆ อีกด้วย

“ ไอ้บ้า นี่แนะ ไม่ต้องมานอนที่นี่อีกเลยนะ ชิส์ ”

……..

“ เฮิ่มม กลับมาล่ะหน้าดู อยากไปมากนักใช่มั้ย บ้านแม่อ่ะ ไปเร้ยยย ”

……..

“ ฮือออออ ไอ้คนบ้า ฉันขอโทษก็ได้ ขอร้องล่ะ กลับมาเถ๊อะ~~~~ ”

……..

ทำนองนี้แหละ…

ก็แหม ห้องผมอยู่ติดกับห้องมันนี่ครับ แบบนี่นะเป็นบ่อย เวลาที่พี่เทมโป้งอนกลับบ้านเมื่อไหร่

คุณเธอได้ออกอาการควายเห็นสีแดงทันที บ้างก็ส่งเสียงสครีมอย่างกับปลาวาฬออกลูก

สุดท้าย พอผมเข้าไปปลอบ มันก็แหกปากกลับมาว่า

“ ไอ้เตี้ย!!!!!! ไมต้องมายุ่งเลย ”

นั่นแหละประโยคที่เพื่อนรักร่วม 10 ปีมันมอบให้ผม

ว่าแล้ว ผมว่าไปปลุกอารมณ์เปลี่ยวมันหน่อยดีกว่า เวลาเห็นมันหงุดหงิด งุ่นง่าน แล้วมันสะใจบอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ …….

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

“ เฮ้ย ไอ้จี ฉันมีหนังเรื่องใหม่ว่ะ ดูด้วยกันม่ะ ”

ไอ้เพื่อนรักยองเบ มันเข้ามาแบบไร้มารยาทสุดๆ

คนกำลังทำร้ายร่างกายเตียง หมอน ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน อย่างเมามัน

แล้วเมื่อกี้มันว่าไรนะ หนังเรื่องใหม่ ให้ตายดิ….

มันแกล้งกันชัดๆ นี่หว่า

“ ฉันไม่มีอารมณ์ว่ะยองเบ นายไปดูห้องนายดิ ”

จียงกอดผ้าห่มที่เข้าทำมันเป็นกลมๆ ไว้แน่ นั่งทำปากมู่ทู่ เหมือนเด็กน้อยๆ โดนแม่ทิ้งไม่มีผิด

ยองเบคิดในใจ

นี่หรอว่ะ เพื่อนที่กุคบมาเป็น 10 ปี มันเป็นคนแบบนี้อ่านะ

แต่มีหรอที่ยองเบจะสน เค้ากลับมุ่งหน้าตรงไปยังเครื่องเล่นดีวีดีตรงหน้าแล้วยัดแผ่นดีวีดีที่เตรียมมาลงไปทันที

จากนั้นก็นั่งลงอย่างสมใจที่ปลายเตียง

“ เอาน่า ดูเป็นเพื่อนหน่อย ไม่อยากดูคนเดียวว่ะ รู้สึกมันโดดเดี่ยวว~~~ ”

ไอ้เตี้ย ไมมึงต้องลากเสียงยาวด้วยว่ะ

โอ้ยยยย ควอนจียงอยากเป็นลม ร่างบางหน้านี่บูดขึ้นเป็นสองเท่า สามีสุดที่รักไม่รู้หนีกลับบ้านไปไหน ยังต้องมาดูหนังอย่างว่ากับไอ้เพื่อนบ้านี้อีก

“ ไอ้แทควอน ”

จียงส่งเสียงน้อยๆ ไปที่เพื่อนรัก พร้อมกับยื่นเท้าข้างหนึ่งออกไปเขี่ยๆ ที่ก้นของเจ้าของชื่อ

“ อะไร อะไรล่า ฮึ่ย..เอาเท้าออกไปน่า ชั้นไม่ใช่พวกยาโออินะว้อยย ”

อย่าคิดว่านั่นมันคือจุดอ่อนของทงยองเบ เพราะมันไม่ใช่หรอกลีดเดอร์ เจ้าของร่างบึก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้สายตาจดจ้องแต่ จอทีวีที่กำลังฉายสิ่งที่ต้องการดู

“ ไอ้ทงยองเบ ”

เท้าข้างสวยของจียงเริ่มขยับเปลี่ยนที่ไปที่หลัง แรงเขี่ยก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

“ ไอ้ลีดเดอร์จียง ฉัน….ในนามของ แทยัง ขอร้อง…. ถ้าไม่ดูก็ช่วยนั่งเงียบๆ ได้ม่ะ ” แทยังคว้าเอาหมอนมากอดไว้ แล้วไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพราะตอนนี้ ดารานำของหนังเรื่องนี้ปรากฎขึ้นแล้ว

“ ไอ้เพื่อนชั่วเอ้ยย ”

สุดท้ายก็สิ้นสุดเสียงของจียง

กลายเป็นว่าทั้งห้องเกิดความเงียบสงัด มีเพียงแต่เสียงประกอบฉากของหนังที่กำลังฉายผ่านจอทีวีขนาดพลาสมาเท่านั้น

“ ไอ้เวรรรเอ้ยย ”

ควอนจียงสบถเบาๆ เมื่อหนังเริ่มดำเนินไปถึงช็อตเด็ดเรื่อยๆๆ

สองแขนกอดผ้าห่มแน่น

สองตาก็หลบอยู่ใต้ผ้าห่ม นึกในใจว่า ทำไมต้องมาดูอะไรแบบนี้กับไอ้เตี้ยนี่ด้วยว่ะ

แก้มใสเริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ

….เวลาแบบนี้ต้องอยู่คนเดียว นี่มันทรมานนะเฟ้ย…..

เออ กุไม่ได้อยู่คนเดียวนี่หว่า กุอยู่กับไอ้เตี้ย แต่…แล้วไงล่ะ เซงงง เซงเป็ด เมื่อไหร่มันจะออกไปจากห้องกุว่ะเนี่ย

….ไอ้เทมโป้ ขอร้องล่ะ กลับมาเถอะ….

….ควอนจียงคนนี้ไม่ไหวแล้ว….

แอด~~~~

อย่างกับสวรรค์แกล้ง เชื่อมั้ย ว่าคนที่อยากให้อยู่ด้วยกันตอนนี้ มันอยู่ที่หน้าประตู

เทมโป้เหลือบมองสิ่งที่หนึ่งเพื่อนรัก และหนึ่งคนรักกำลังดูอยู่

หนอย…ไม่เคยคิดจะง้อกันรึไง เวลาที่เค้าไม่อยู่ กลับมานั่งดูหนังเรทอาร์แบบนี้เนี่ยนะ เทมโป้คิดในใจ

ก่อนที่จะหันมามองหน้าคนรักที่นอนมุดหน้าอยู่บนเตียง

โกรธก็โกรธ น้อยใจก็น้อยใจ แต่แค่เห็นท่าทางน่ารักของคนร่างบางนั่นแล้วก็แทบอดใจไม่ไหว

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นายนั่นหน้าแดงขนาดไหน

เห็นแล้ว ก็อยากจะกระโดดขึ้นเตียงไปกอดให้รู้แล้วรู้รอด

แต่….

ไม่ได้ มันต้องเล่นตัวกันหน่อย

วันนี้ทั้งวัน เค้าอุตส่าห์ยอมปล่อยตัวจียงเข้าบริษัท

รออยู่ที่บ้านคนเดียวตั้งนาน รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววจะกลับบ้านสักที

ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคิดว่าจียงไปไหนหลังเลิกงาน

นอกจาก พายัยกอมมินจีไปเลี้ยงไอติม

ทำไมนะ ทำไม ไม่รู้จักปฏิเสธเค้าซะบ้าง…….

“ เอ่อ โทษที ฉันลืมโทรศัพท์ไว้อ่ะ ” เทมโป้พูดสั้นๆ ก่อนเดินไปที่หัวเตียง เพื่อที่จะหยิบโทรศัพท์

คนตัวใหญ่เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอน ระยะห่างระยะประชิด

ทำให้ร่างบางที่นั่งจุมปุกอยู่ได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากตัวเค้า

อยากจะซุกเข้าไปในแผงอกนั้น….

….แต่ แมร่งงง ไม่พูดกับกุสักคำ อย่างนี้งอนกุแน่แท้แล้วสินะ …

…ฮือออออ แล้วกุจะง้อไงดีว่ะ….

~~I got u under my skin~~

เสียงเรียกเค้าของโทรศัพท์ใครสักคนดังขึ้น

ควอนลีดเดอร์แทบอยากยกโคมไฟหัวนอนขึ้นทุ่ม ไอ้แทควอน

ดู ดู๊มันตั้งเสียง หัวหน้าวงอยากจะบ้าตาย ไอ้เพลงอ่ะ ไม่ใช่ของวงตัวเองไม่ว่า

ทำมายยยย ทำม๊ายยยย

มันต้องมา under my skin ตอนนี้…….

“ ยอเบเซโย~~~ ”

“ อ่า ฮัลโหลๆ เฮ้ยซุนจูหรอ เออ…. เออดีว่ะ อยากเจออยู่เหมือนกัน ”

ไอ้เพื่อนเตี้ย เดี๋ยวนี้ชอบออกไปดริ้งค์เป็นประจำ ส่วนขาร่วมก๊วน ก็เป็นใครไปไม่ได้

ก็ไอ้พวกศิลปินแถวๆ นี้ล่ะ

ในทีวีล่ะแข่งกันยังกะอะไร แต่นอกจอ นี่ขอบอกว่าซี้ปึก

ยองเบส่งเสียงคุยโทรศัพท์เสียงดัง โดยไม่เกรงใจบรรยากาศคู่รักที่อยู่เบื้องหลังเลยแม้แต่น้อย

บรรยากาศของคนสองคนที่ใจเต้นแรง เพราะอดทนในความน่ารักของอีกฝ่ายไม่ไหว

มิหนำซ้ำ ยังเพิ่มความทรมานใจด้วยดีวีดีที่ฉายสดอยู่อีก

เฮือกกก….

ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะเทมโป้…..

สองตาของคนร่างบางจดจ้องจอทีวีอย่างไม่ลดละ ไม่ใช่เพราะว่าอยากดูนะ แต่เป็นเพราะว่าไม่อยากหันมาสบตา ไอ้คนตัวใหญ่ข้างๆ นะสิ มันจ้องอย่างจะจับกินกันตรงนี้ซะให้ได้

“ ฮะ ว่าไงนะ มักเน่หรอ อ้อ ได้ๆ ดิ โอเคเดี๋ยวเอามันไปด้วย เออ คราวนี้นายเลี้ยงด้วย ..เพราะไรนะหรอ ก็ฉันเอาเพลง นายเป็นริงโทนไง เออ จริงเว้ยย เฮ้ยไอ้พี่เทม ฉันไปก่อนละ รู้ว่านายสองคนต้องเคลียร์กันคืนนี้ แต่อย่ารุนแรงกับเพื่อนสาวฉันมากนะพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ อ้อ ซุนจูนายไปเจอที่ร้าน Blacker เลย….. ~~~ ”

มันพูดเองเออเอง แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป

“ เฮ้ย อย่าให้น้องกินนะเว้ยยย ” จียงตะโกนไล่หลังไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะทำหน้าบูดอีกครั้ง

ก็เพราะไอ้ประโยคแต่ละประโยคที่มันทิ้งท้ายไว้นะสิ

….อย่ารุนแรงกับเพื่อนสาวฉันมากนะพี่….

ไอ้เชี่ยเอ้ยยยย….

ครายยยย ครายยยยย ใครเพื่อนสาวแกว่ะ ไอ้ยองเบ

ถ้าหมายถึง ฉันละก็ คิดผิดคิดใหม่ได้นะเว้ย

ควอนจียงคนนี้น่ะ แมนเต็มร้อย…….

…

…..

……….หรอ!!

เออ นั่นแหละ แมน ก็บอกว่าแมนไงเล่า

ไรท์เตอร์ตะเองอย่ามองเค้าอย่างนั้นเซ้ *O* (หุหุ>> writer)

และเมื่อดงยองเบ ออกไปจากห้องหอนี้ไปเรียบร้อยแล้ว สองคนที่ยังเหลือก็ให้แต่ความเงียบสนิทต่อกัน

เทมโป้เดินไปที่ปลายเตียง แล้วปิดทีวีลง

อย่างเค้าไม่ต้องดูเรื่องแบบนี้หรอก

ก็สัญชาตญาณมันมีอยู่เต็มตัวนี่นา

ร่างสูงนั่งลงไขว่ห้างที่ปลายเตียง

ในขณะที่ร่างบางยังคงมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม มีเพียงแต่เสียงพึมพำเล็กๆ ว่าจะง้อคนตรงหน้ายังไงดี

จียงเอนตัวลงใต้ผ้าห่ม พร้อมๆ กับดึงหมวกไหมพรหมลงมาปิดตา ตามมาด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

“ นะ… นายโกรธฉันหรอ ”

“ กลับบ้านกี่โมง ”

ทั้งสองเสียงประสานกัน

“ นาย … นายตอบฉันมาก่อนสิ ” ควอนจียงเอ๋ยขึ้นเบาๆ ใต้ผ้าห่ม

“ ฉันถามนายก่อนไม่ใช่รึไง ” เทมโป้สวนกลับทันควัน

…..ไอ้สามีบ้า….

“ เราถามพร้อมกันต่างหาก….อ้ากกก ” จียงสวนกลับอย่างไม่เกรง แต่ท้ายประโยคเค้าก็ต้องตกเพราะเมื่อโผล่หน้าออกจากผ้าห่ม สามีสุดที่รักก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

..เมื่อกี้…มันนั่งอยู่ตรงนู้นไม่ใช่หรอว่ะ …ลิงเรียกปู่เลยนะเว้ยเฮ้ยย

“ นาย เห็นฉันเป็นผีรึไง ”

คนร่างสูงเอ๋ยถามอย่างขัดใจ อะไรกัน เห็นหน้าใกล้ๆ ร้องตกใจอย่างกับเห็นผี

“ กะ…ก็ ใครให้นายเข้ามาใกล้ๆ แบบนี้ล่ะ เฮ้อออ ตกใจหมะ…. ”

…อื้ออ~~~…..

เทมโป้ก้มลงจุมพิตคนตรงหน้าอย่างไว ก็แค่อยากจะขอโทษที่ทำให้ตกใจ….

รสชาติความหวานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง จูบกี่ครั้ง กี่ครั้ง ก็ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเลี่ยน

รัก ยิ่งรัก ยิ่งหลง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่คำว่าโงหัวไม่ขึ้นมันเป็นอาการของเค้าไปแล้ว

“ อื้อออ เดี๋ยวก่อนเทมโป้ ”

ควอนลีดเดอร์ใช้มือเรียวดันแผงอกของผู้ชายร่างสูงตรงหน้าไว้

…อย่าเพิ่งเซ้ ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลย…

.

.

.

.

TBCEP2/2~~

___________________________________________________

zime_ii : ฮาโหลๆ อันยองๆ ผู้อ่านทุกท่าน อะแฮ่ม อิส้มกลับมาอีกแล้ว :p ทุกคนนน อ่านเรื่อง Breath G-ri ของส้มกันรึยัง แฮ่ๆ ขอโปรโมทสักนิด เอาน่ะ เข้าเรื่องๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งไว้นานแล้วค่ะ ก่อนที่สาวๆ จะเดบิ้วซะอีก นานมากเลยนะ 55+ ส้มเอามารีโพสใหม่ หลายๆ คนคงจะอ่านกันแล้วเนาะ แต่ไงก้ช่วยอ่านอีกรอบก้ดีฮ่าๆ แต่ถ้าหากใครเพิ่งเคยอ่านละก้ หากอ่านไปเรื่อยๆ แล้วคิดว่า เอ๋? เอนซีอยู่ไหน รับรองว่าพาสหน้า ได้เลือดตกแน่ ! ฮ่าๆๆๆ นี่ถือเป็นคำขู่รึเปล่า ?? ไม่หรอกเนาะ ไงก็ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^