[SF]Let me hear your word......{GRI}-{Intro-01/02}

Title :: Let me hear your words……

Author :: zimeii

Paring :: Bbang-Sang

Intro

ความรักคืออะไร........

จะเปรียบมันกับอะไร.........

ท้องฟ้า ลมหายใจ ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ สายรุ้ง ความเศร้า ความสุข ชีวิต

ความรักเปรียบกับสิ่งพวกนั้นได้จริงๆ น่ะหรอ................

เปรียบได้สิ ถ้าหากจะเปรียบ เปรียบสักอย่างที่เหมือนความรักของเรา...............

ลองคิดดูสิว่า อยากจะเปรียบมันกับอะไร.........

ความรักของพี่คืออะไรหรอฮะ............

ความรักของพี่ก็คือนายยังไงล่ะ.........ซึงริ

แล้วความรักของซึงริล่ะ คืออะไร.......

ถามได้........ ความรักของผมก็คือพี่เหมือนกันนั่นแหละ........

อะไรกัน นายเลียนแบบพี่นี่นา.......

แล้วเพราะอะไรถึงได้คือผมล่ะฮะ.......

เพราะถ้าหากไม่มีนาย อย่างอื่นก็คงตามมาไม่ได้ยังไงหล่ะ พี่ก็คงไม่มีชีวิต ไม่มีลมหายใจ ไม่มีพลัง ไม่มีจิตใจ ไม่มีอะไร สำหรับพี่มันเปรียบกับอะไรไม่ได้หรอก เพราะนายน่ะ มีค่ากว่าสิ่งพวกนั้นเป็นไหนๆ.....

ฮ่ะๆ.....ผมว่าพี่ตอบไม่ตรงคำถามนะฮะ ผมให้พี่เปรียบเทียบว่าความรักของเราคืออะไรต่างหากนะ

แล้วที่พี่ตอบแบบนี้ ซึงริว่า มันไม่โรแมนติกกว่ารึไง หืมม......

ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไรซึงริถึงตอบเหมือนพี่ล่ะ......

ก็เพราะเหตุผลเดียวกับพี่นั่นแหละ.....

เอ๊ะ ยังไงกัน แล้วไหนบอกพี่ว่ามันไม่ตรงคำถามไง กวนกันแบบนี้ ต้องรับโทษสักหน่อยแล้วมั้ง.....ซากียา

อ๊ะ....อ่ะ ....อย่าเชียวนะ พี่จียง...

ห้ามไม่ทันแล้วหล่ะ ซึงริยา................

################################

-EPi1-

“ ซึงริ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ พี่คิดว่าพี่จะกลับไปขอคืนดีกับเธอ ”

....เพล้ง.....

“ เป็นอะไรไปซึงริ ”

“ ........ ”

ถ้าพี่ตัดสินใจแบบนั้นแล้ว ก็อย่าถามผมเลยฮะว่าผมเป็นอะไร ผมว่าพี่เองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ถ้าที่ผ่านมา มันคือการฆ่าเวลาของพี่ ผมก็อยากจะขอร้อง .........ขอแค่เดินออกไปจากชีวิตของผมให้เร็วที่สุด เพราะสิ่งที่พี่ทำมันก็คือการฆ่าผมทั้งเป็นเหมือนกัน

“ ซึงริ!! ” พี่จียงร้องเรียกชื่อผมจากในบ้าน ในขณะที่ผมก็ใส่รองเท้า เตรียมจะกลับบ้านตัวเอง พอกันที อย่ามัวคิดว่าเค้ารักเราอีกเลย แค่ที่เค้าพูดเมื่อกี้ มันก็ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว เลิกทำตัวโง่สักทีเถอะ อีซึงริ

“ ขอให้โชคดีล่ะกันฮะ พี่จียง” ผมหันหน้ากลับมาโค้งให้พี่จียงหนึ่งที ก่อนจะหันหลังกลับออกมา

.

.

.

11:00 PM

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด~~

“ อีฮันนา!! เปิดประตูบ้าน ฮันนา!! อีฮันนา ” ร่างบางยืนกดออดรัวมือ ความโมโหแล่นพล่านให้จุกอก โกรธ โกรธมาก เสียใจ เสียใจมาก ทำไมถึงได้หลงเชื่อทุกคำพูดของเค้า ทำไมถึงหลงซื่อสัตย์ ทำไมถึงได้หลงงมงายในความรัก สุดท้ายผลที่ได้กลับมาคืออะไรล่ะซึงริ ผลที่ได้กลับมาคืออะไร??!

“ เปิดแล้ววว กดอยู่ได้ ฮันนารู้ตั้งแต่ออดแรกแล้ว แล้วทำไมกลับบ้านอ่ะ ไหนว่าช่วงนี้พี่อยู่บ้านพี่จียงไม่ใช่หรอ”

“ อย่าถามอะไรฉันได้มั้ย ”ซึงริเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าไปในบ้าน ในสภาพเปียกปอน เพราะฝนที่วิ่งตากกลับมา ต่อหน้าน้องสาวที่รัวคำถามใส่เป็นชุด ทะเลาอะไรกันกับไอ้พี่ข้างบ้านนั่นอีกสิ

“ ไม่ถามก็ได้ แล้วทำไมต้องตวาดกันด้วย” ฮันนามองตามพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองๆ อย่างไม่เข้าใจ พอน้องสาวย้ายเข้ามาเรียนที่โซล แทนที่พี่ชายคนเดียวจะคอยอยู่ดูแล กลับหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับแฟน ทั้งๆ ที่บ้านใกล้กันแค่นี้ ทำไมต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาด้วย สาวน้อยคิดในใจ

“ อย่าเรียกพี่นะ ” ซึงริเดินเข้าห้องนอนของตัวเองที่ไม่ได้มานอนเป็นแรมปี ร่างบางหันไปบอกน้องสาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังของประตูที่ถูกปิดอย่างแรง ฮันนาบุ้ยปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเอง

พอเข้าห้องมาได้ ซึงริก็ไม่รอช้าที่จะกระโดดลงนอนบนเตียง เตียงของตัวเองที่แทบจะไม่เคยนอนเลย ผ้าปูที่นอนที่ถูกปูไว้อย่างเป็นระเบียบ ข้าวของที่ตั้งวางไว้ฝุ่นเกาะให้เต็มไปหมด ร่างบางขดตัวเข้ากับผ้าห่ม ก่อนจะปล่อยให้เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะ

ซึงริมันโง่มากเลยใช่มั้ยพี่จียง ซึงริมันโง่ใช่มั้ย..........

ประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ปลอกหมอนที่เปียกชื้นขึ้นเรื่อยๆ อีซึงริ ก็ยังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุด ร่างบางคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ นานา ร่วมปีที่เกิดขึ้น หากวันนั้น วันที่เค้าไม่เข้าไปปลอบใจพี่ชายข้างบ้านที่อกหักจากผู้หญิงคนนั้น วันนี้ก็คงไม่ต้องมานอนร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้หรอก คิดไปแล้วเวลาแบบนี้เค้าควรจะสุขสันต์วันเกิดให้คนที่เค้ารักเป็นคนแรกด้วยซ้ำ

...พี่จียงฆ่าผมทั้งเป็นชัดๆ....

12:03 AM

ปัง ปัง ปัง!!

“พี่ซึงริ!! พี่จียงโทรศัพท์มา เค้าจะคุยกับพี่ เปิดประตูหน่อยสิ พี่ซึงริ ”

“ ......... ” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนใต้ผ้าห่ม ทำแบบนั้นแล้วยังจะโทรมาหากันอีกเนี่ยนะ พี่จียง นี่พี่จียงเห็นซึงริเป็นอะไรกันแน่ จะทำร้ายกันไปถึงไหน แค่ที่ผ่านมา พี่ยังใช้ผมเป็นตัวฆ่าเวลาไม่พออีกหรอ

“ พี่ซึงริ!!!!! ปัง ปัง ปัง ”

“ ........ ”

“ พี่จียงคะ ฮันนาเรียกให้แล้ว สงสัยว่าพี่เค้าคงจะหลับไปแล้วล่ะมั้งคะ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฮันนายังไม่นอน อ้อ โอเค ค่ะ อันยองค่ะ ”

.........ออกไปให้พ้นจากชีวิตผมสักทีเถอะ ควอนจียง ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า ออกจากชีวิตของเค้าสักทีเถอะ อีซึงริ

.

.

.

.

08:18 AM

สายฝนยังสาดเทลงมาไม่หยุด วันนี้เป็นวันเกิดพี่จียง พูดไปแล้วน้ำตามันก็มาออกันที่ตา ซึงริผิดอะไรกันนะ เห้อ ถึงแม้จะไม่อยากจะคิด แต่สมองมันก็ยังคงคิดวนไปวนมาไม่หยุด ผมนั่งที่โซฟาในห้อง พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง จากมุมนี้ มองเห็นบ้านของพี่จียงได้อย่างชัดเจน หยดน้ำฝนยังคงเกาะให้เต็มกระจกไปหมด ผมลากนิ้วไปตามไอน้ำที่เกิดขึ้น

ควอนจียง.......อีซึงริ

ตาผมพร่าไปหมด ให้ตายสิซึงริ เมื่อคืนยังร้องไห้ไม่พอรึไง จะฟูมฟายให้คนที่ไม่ได้รักตัวเองทำไม วันนี้เค้าจะไปง้อแฟนเก่าเค้าแล้ว สาธุขออย่าให้เค้าสมหวัง เห้อ ก็ยังมีหน้าคิดว่าเค้าจะกับมาหาเราอีกนะซึงริ นายนี่มันคิดเข้าข้างตัวเองชะมัด มันคงไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว เลิกโง่สักทีน่าซึงริ

ร่างบางคว้าเอาของจากในกระเป๋ากางเกงออกมา สร้อยคอผู้ชายสองเส้นที่ลักษณะเหมือนกันทุกประการ ต่างกันแค่จี้ที่ห้อยอยู่เท่านั้น เส้นหนึ่งเป็นตัวอักษรเขียนว่าจีริ เป็นภาษาอังกฤษ อีกเส้นเป็นวงกลมที่เป็นรูโปร่งเขียนคำเดียวกัน เจ้าของสร้อยถอนหายใจออกมา พลางประกอบจี้ของสร้อยทั้งสองเส้นเข้าด้วยกัน

“ แล้วผมควรจะเอาของขวัญวันเกิดนี่ไปให้ใครดี ”

ร่างบางกำสร้อยคอทั้งสองเส้นเข้าในมือ ก่อนเริ่มต้นสะอึกอื้นอีกครั้ง คนตัวเล็กชันเข่าขึ้นร้องไห้ มือที่กำของขวัญวันเกิดคนรักแน่น กอดเข้าหาตัวเองอย่างสุดเสียใจ โดยไม่สนใจอะไรรอบข้างทั้งสิ้น ต่อให้โลกภายนอกจะวุ่นวาย จอแจแค่ไหน เสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังติดต่อกันไม่หยุด ก็ไม่ได้เรียกความสนใจให้ร่างบางที่สะอื้นไห้ได้เลย ไม่รู้ว่าเพราะหูที่อื้อ จากอาการร้องไห้ หรือเพราะคนตัวเล็กกำลังจมอยู่ในภวังความเศร้ากันแน่ที่เป็นสาเหตุ

06:19 pm

“ ผีตายซากกก!!!! ” ลีฮันนาพังประตูห้องพี่ชายเข้ามา พลางตะโกนลั่น ซึงริที่ยังคงนั่งกอดเข่าบนโซฟาข้างหน้าต่าง ร่างเล็กปลายตามองเล็กน้อย ก่อนจะหันมองออกนอกหน้าต่างดังเดิม

“นี่พี่ยังไม่ออกไปไหนอีกหรอเนี่ย อยู่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนนี่นะ” สาวน้อยวี๊ดลั่น เธออุตส่าห์เตรียมอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะก่อนออกไปเรียน กลับมาทุกอย่างยังคงสภาพเดิม ถึงแม้ว่าเธอกับพี่ชายจะทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ความเป็นห่วงเป็นใยที่เธอมีให้พี่ชายก็ไม่น้อยเหมือนกัน ร่างน้อยมุ้ยปาก ก่อนเดินเข้าไปหาพี่ชาย

“ ทำไมไม่เคลียร์กับพี่เค้าให้รู้เรื่อง วันนี้วันเกิดพี่เค้าไม่ใช่รึไง ” ฮันนาต่อว่าพี่ชายที่เอาแต่นั่งร้องไห้ สาวน้อยเห็นน้ำตาพี่ชายเอ่อระเรื่อในเบ้าตา แล้วแทบอยากจะทึ้งหัวตัวเอง นี่เธอมีพี่ชายที่อ่อนแอขนาดนี้เลยหรอ

“ อย่าพูดถึงพี่เค้าอีกได้มั้ย ฮันนาพี่ขอร้องล่ะ พี่อยากอยู่คนเดียว ”

“ โธ่เอ้ย ฮันนาก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าพี่กับพี่จียงทะเลาะอะไรกัน แต่ถ้าฮันนาเป็นพี่ซึงริ ฮันนาจะไม่เอาแต่นั่งซึมกะทืออยู่แบบนี้หรอก รู้บ้างมั้ยพี่ ว่ามันน่าสมเพชแค่ไหน ชิส์ อยากจะร้องไห้ตาย เศร้าให้ตายก็เชิญ ฮันนาไม่สนแล้ว!! ” ฮันนาพูดยาวรวดเดียวจบ ก่อนออกจากห้องไป ทิ้งให้พี่ชายที่น้ำตาอาบหน้านั่งซึมต่อไป

10:49 pm

‘พี่รักซึงรินะครับ สัญญาว่าพี่จะรักซึงริตลอดไป’

‘ ซึงริ อยู่แบบนี้ตลอดไปนะ ’

‘ พี่จียง คิดถึงซึงริที่สุดเลย ’

‘ภูมิใจมั้ยที่ได้อยู่ข้างพี่ ’

‘ พี่จะดูแลนายตลอดไป ’

‘ อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ ’

‘ความรักของพี่ก็คือนายยังไงล่ะ ซึงรี’

‘ ซึงริ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ พี่คิดว่าพี่จะกลับไปขอคืนดีกับเธอ ’

เวลาผ่านไปใกล้หมดเวลาของวันเกิดจียง ซึงริก็ยังคงนั่งเหม่อล่องลอยไม่มีสติ ป่านนี้เค้าคงรักกันสุขใจน่าดู จะไปคิดถึงคำบอกรักพวกนั้นอีกทำไม เฮ้อ คิดวนไปวนมา ซ้ำซาก ทำร้ายตัวเองซะเปล่า จะทำใจยังไงต่อไปกับชีวิตดี จะทำยังไงให้ลืมเค้าสักที

ร่างบางมองไปยังบ้านของคนที่เค้ารัก แล้วเห็นรถของคนที่คิดถึงจอดอยู่ ในใจก็ได้แต่คิดว่าเค้ากำลังทำอะไรกันอยู่

.......แต่พี่จียงฮะ ซึงริทำใจไม่ได้เลย มันจะเป็นอะไรมั้ย ถ้าซึงริจะยอมโง่.....โง่รักพี่ต่อไป แค่คิดว่าเรื่องพวกนั้น เป็นเรื่องที่พี่โกหกผม หัวใจมันก็บีบตัว เจ็บเหลือเกิน แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ

......ช่วยหลอกผมต่อทีเถอะ ได้ไหมฮะ........

.

.

.

.

.

.

.

11:39 pm

ปัง ปัง ปัง!!!!

“ พี่ซึงริ ฮันนาจะไม่พูดนะ เอากระดาษนี่ไป มีคนฝากข้อความถึงพี่อ่ะ”

ซึงริหันมองตามเสียงน้องสาว แล้วก็ต้องมองต่ำลงพื้น เมื่อเห็นเศษกระดาษใบเล็กๆ ถูกยื่นเข้ามาในห้อง ร่างบางขยับตัวไปหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาอ่าน

-ซึงริจะให้พี่เอาของไปให้ที่บ้าน รึว่าจะมาเก็บเอาเอง เพราะว่าพรุ่งนี้ เธอจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่-

ร้ายกาจ!!!!

ควอนจียง นายทำร้ายกันเกินไปแล้ว มากเกินไปแล้ว........

ร่างบางขยำกระดาษในมือยับยู้ยี้ ก่อนจะออกจากห้องอย่างโมโห

“ ฮันนา!!! พี่จะไปเก็บคืนนี้แหละ อยากมีความสุขกันนักใช่มั้ย หึ จะได้มีความสุขกันให้ตายเลย ”

“ จะไปไหนน่ะ พี่....พี่!! “ ฮันนาที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ตะโกนเรียกพี่ชายอย่างตกใจ แต่ไม่ทันไรพี่ชายตัวดีของเธอก็วิ่งพรวดออกนอกบ้านไปทันที

สองเท้าบางวิ่งมุ่งหน้าไปที่บ้านของจียงอย่างรวดเร็ว ซึงริเปิดประตูเข้าบ้านอย่างรีบร้อน อารมณ์โมโหแล่นพล่านทั้งตัว เค้ารู้สึกโกรธ ทั้งวันวันนี้เค้าเอาแต่จมกับความทุกข์ คิดนู้นคิดนี้สารพัด แม้กระทั่งคิดอยากจะให้คนที่หลอกทำร้ายเค้าตลอดมา ให้มาหลอกเค้าต่อที พอยิ่งเห็นว่ามาทำร้ายกันอีกได้ขนาดนี้ ร่างบางก็แทบอยากจะสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปให้หมด พร้อมกับตอกย้ำกับตัวเองทันทีว่า

....หึ ซึงริ นายเจ็บปวดพอรึยังล่ะ....

เมื่อซึงริเดินเข้าไปในตัวบ้าน พลางมองเห็นรถมินิสปอร์ตคันสวยจอดอยู่สองคัน ก็อดคิดไม่ได้ว่า เพิ่งกลับมากันล่ะสิ มากันสองคนด้วยสิเนี่ย หึ พี่จียง พี่มันปีศาจร้ายชัดๆ

ซึงริเดินเข้ามาถึงภายในตัวบ้าน ไฟในบ้านไม่มีดวงไหนกำลังทำงานสักดวง นั้นยิ่งทำให้ร่างบางอดคิดไปต่างๆ นานาๆ ไม่ได้ว่าเค้าสองคนนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนร่างเล็กสนใจ ซึงริมุ่งหน้าจะขึ้นไปเก็บของข้างบนทันที แต่ทว่า ทันทีที่คนตัวเล็กเดินหน้าออกไป ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมีสองมือเข้ามารวบเอวเค้าเข้าไปกอดจากด้านหลัง

สัมผัสอุ่นที่ยังคงจำได้เสมอ ถ้าไม่ใช่เค้าคนคนนี้ จะเป็นใครอื่นที่ไหนได้.....

“ พี่จียงง! ” เสียงเบาเอ่ยขึ้นมาในลำคอ

“ ซึงริ พี่ขอโทษ ” ความคิดในหัวของร่างบางสับสนไปหมด เมื่อได้ยินคำกระซิบจากคนที่สวมกอดอยู่ข้างหลัง

“ ทำไม.... ”

__________________________________________________TOBEEPi2

เอ๋?

มันยังไง รีดเดอร์งงกันรึป่าววววค่ะ ดูเหมือนมันจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับอินโทรที่ผ่านมาเลย

เอาเป็นว่า อินโทร นั้นเป็นเหตุการณ์การหนึ่งที่เกิดก่อนหน้าเหตุการณ์เหล่านี้มานานมากแล้ว

เข้าใจกันตามนี้น้ออออ ฮ่ะฮ่า