[LFY] I Know Nothing Else But Love {Chap1}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI




-Chapter 1-

เอี๊ยดดดดด~ เสียงล้อเสียดกับพื้นถนนดังลั่นไปทั่วบริเวณ ทันทีที่จียงเหยียบเบรค

“ ที่นี่ที่ไหน นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ” ร่างบางขมวดคิ้วย่น พลางเอ่ยถามผู้ชายที่ฉุดกระชากลากถูเค้ามาจนถึงที่นี่ ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นที่สุด คิดถึงเหตุการณ์ในลิฟท์แล้วมันน่าเจ็บใจชะมัด ทำเหมือนกับว่าเค้าเป็นนักโทษ ฆ่าคนตายร้อยศพอย่างนั้นแหละ ถึงได้ทำกันแบบนั้น นี่ถ้ามีกุญแจมือ อีตาบ้านี่ก็คงจับเค้าใส่ไปแล้ว ซึงริคิดในใจพลางเหลียวตามองคนข้างๆ

“ บ้านพี่ ทำอย่างกับไม่เคยมา จะแกล้งความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลยรึไงฮะ ซึงฮยอน ”

ปัง – เมื่อพูดจบ จียงก็เดินลงจากรถด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น ความรักที่มีมากล้นทำให้เค้าต้องทำแบบนี้ ถึงแม้ซึงฮยอนจะไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็เถอะ เสียงประตูที่ปิดแรง ยิ่งทำให้คนที่ยังนั่งอยู่ในรถ ตีหน้าบึ้งขึ้นไปอีก

“ ฉันชื่อ ซึงริ เว้ยย ไม่ใช่ซึงฮยอน ฮึ้ย ” ร่างบางบ่นอุบอิบในคอ ก่อนจะมองตามไอ้คนเจ้าอารมณ์ที่คอยพูดจาเหน็บแนมเค้าอยู่ตลอดอย่างหงุดหงิด

“ อ๊ะ สวัสดีค่ะ คุณหนูจียง ทำไมวันนี้มาที่นี่ล่ะคะ ”

“ หวัดดีครับป้าซูยอน วันนี้ผมนอนที่นี่ครับ แล้วเดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ผมจะไปอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม ฝากป้าช่วยให้คนไปเก็บของซึงฮยอนที่คอนโดเค้าด้วยนะครับ เราสองคนจะย้ายไปอยู่ที่นั่นถาวรเลย ”

จียงที่กำลังเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ หันไปบอกป้าแม่บ้านที่เลี้ยงดูเค้ามาตั้งแต่เด็ก

“ ได้ค่ะคุณหนู ว่าแต่วันนี้คุณซึงฮยอนไม่ได้มาด้วยหรอคะ ” ป้าซูยอนถามจียงด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วสองคนจะต้องเดินเข้าบ้านพร้อมกัน

จียงเลิกคิ้วขึ้นอย่างเอ๊ะใจ
“ มาสิ....หือ ”

“ นี่ซึงฮยอนยังไม่ลงมาอีกหรอ ” จียงหันไปถามป้าซูฮยอนอีกครั้ง ก่อนจะนึกเฉลียวใจขึ้นมา ...อย่าบอกนะ ว่าคิดจะหนีพี่อีกแล้ว....

“ อะไรนะคะ คุณซึงฮยอนยังอยู่บนรถหรอคะ ป้าให้คนรถเอารถไปเก็บแล้วนี่นา ไม่เห็นมีคนอยู่บนรถเลย ”

“ ป้าว่าอะไรนะ !! ไม่มีคนอยู่บนรถงั้นหรอ ” เสียงนุ่มตวาดขึ้นเสียงดัง ก่อนจะหันหลังจ้ำอ้าวออกไปด้านนอกของบ้าน

จียงกวาดสายตามองทั่วบริเวณหน้าบ้าน จนสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่กำลังเดินกึ่งวิ่งออกไป ไม่รอช้า เค้ารีบวิ่งตามไปทันที

“ ซึงฮยอน !!!! ”

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ซึงฮยอน ”

“ ห้ามเปิดประตูให้เค้าออกไปนะ ” ร่างผอมตะโกนบอกคนสวนที่ทำท่าทีจะเปิดประตูให้ร่างเล็กที่วิ่งไปถึงประตูรั้วแล้ว ซึงริหันมาแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก ก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาหาลู่ทางหนี บรรดาคนงานในบ้านเริ่มออกมาจับกลุ่มมองกันทันที มันก็คงจะเป็นเรื่องแปลกที่อยู่ๆ คู่รักของเจ้านายก็มาทะเลาะกันให้เห็นแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ จับเค้าไว้นะ ถ้าจับเค้าไม่ได้ ฉันไล่พวกนายออกแน่ ” จียงตะโกนสั่งลั่นอีกครั้ง แน่นอนอยู่แล้วเมื่อเจ้านายน้อยคนเล็กของบ้าน สั่ง พวกเค้าก็ต้องทำตาม คนสวนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นจึงเข้ารวบตัวซึงริก่อนที่ร่างบางจะหนีไปซะก่อน ร่างบางจึงตกอยู่ในความควบคุมของคนสวนในที่สุด

“ นายแน่มากนะซึงฮยอน ” ไม่นานจียงก็วิ่งมาถึงตัวซึงริ เสียงนุ่มเอ่ยอย่างเย้ยหยัน มือหนาคว้าเอาข้อมือบางที่ยังคงมีรอยแดงเพราะเหตุการณ์ที่คอนโดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพาร่างบางเดินกลับทางที่วิ่งออกมา

“ ปล่อยฉันนะ !!! ”
ซึงริพยายามสะบัดมือกาวที่ยึดข้อมือเค้าไว้แน่นออก แต่ก็ไม่สำเร็จ

“ อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังกับนายนะซึงฮยอน พี่ไม่ได้อยากจะทำร้ายนายนักหรอกนะ ” จียงยึดเอามือบางขึ้นแนบอก ร่างเล็กถลาเข้าชิดตัวเค้า ใบหน้าห่างกันเพียงแค่เอื้อม

“ แล้วที่นายทำนี่ไม่ได้เรียกว่าทำร้ายรึไง ” สองมือบางผลักร่างที่สูงกว่าไม่เท่าไหร่ออกห่างตัว แต่มือของจียงก็ยังคงไม่หลุดออกจากเค้าอยู่ดี

“ ถือว่าพี่เตือนนายแล้วนะ ” จียงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เค้าหันไปทิ้งสายตาดุกับร่างบาง ก่อนจะฉุดร่างบางนั้นเดินต่อ ท่ามกลางสายตาของคนงานที่ยังคงจับกลุ่มกันแอบมองอยู่

“ ปล่อยนะ ”

“ หยุดดิ้น แล้วเดินตามพี่มาดีๆ ทำไม่ได้รึไง ”

“ ฉันไม่ไปอยู่กับคนเลวๆ อย่างนายหรอกน่า ”

“ คนเลวงั้นหรอ ใครกันแน่ล่ะที่เลว... ”

ทันทีที่จียงได้ยินดังนั้น มือที่ยึดข้อมือเล็กอยู่ก็บิดเอาร่างบางนอนราบลงกับกระโปรงรถที่จอดอยู่ทันที จียงมองลึกเข้าไปในสองตาของซึงริด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโกรธ ทั้งรัก ทั้งแค้น ถึงแม้ว่าคนใต้ร่างจะไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้นเลยก็ตาม ซึงริ ย่นคิ้วไม่พอใจ พลางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้อ้อมกอดนั้น

“ พูดอีกทีสิ คนเลวอย่างนั้นหรอ อีซึงฮยอน”

“ โอ้ย ฉันเจ็บนะ ”

“ ก็พี่ต้องการให้นายเจ็บไง ”

“ ใช่ นายมันคนเลว นายบังคับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันไม่เต็มใจ ”

ซึงริจ้องตาสู้กลับจียงทันที ก็แน่ล่ะ เค้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้มาก่อน พอเจอหน้ากันก็มีแต่เรื่องไม่ชวนประทับใจ แต่ถึงถ้าคิดไปแล้ว ถ้าเค้าไม่ได้กลายเป็นตัวแทนน้องชายฝาแฝดของตัวเอง ยังไงน้องชายของเค้าก็ต้องโดนแบบนี้เหมือนกัน

แต่เมื่ออีกฝ่ายเห็นสายตาแข็งกระด้างของร่างบาง ก็อดคิดไม่ได้เลยว่า ร่างบางไม่มีแม้แต่ความรักหลงเหลือให้เค้าอีกแล้ว ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่มันคอยตอกย้ำตลอดเวลา ทำไมซึงฮยอนจะต้องหลอกทำร้ายเค้าต่างๆ นาๆ ด้วย ทำไมจะต้องเป็นเค้าที่ถูกทำร้าย ทำไมคนที่ทุ่มเทความรักให้มากกว่าชีวิตของตัวเอง ผลที่ได้รับกลับมามันถึงเจ็บปวดแบบนี้

“ หึหึ ไม่เต็มใจงั้นหรอ ไหนนายลองบอกพี่หน่อยได้มั้ย ที่ผ่านมานายเคยรักพี่บ้างรึเปล่า ” เสียงนุ่มเอ่ยออกมาบางเบา ปลายประโยคแทบจะกลืนหายเข้าไปในลำคอ ไม่รู้ว่าร่างบางนั้นจะสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่เค้ามีได้บ้างรึเปล่า

ร่างบางเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะพูดกลับไปอย่างท้าทาย

“ เพราะนายเป็นคนแบบนี้ไง ฉันถึงไม่รักนาย ดีนะที่ฉันไม่เคยรักนายเลย ไม่งั้นฉันคงเสียใจแน่ๆ คนอย่างนายมันก็มีดีแค่เห็นแก่ตัว ทำได้แม้แต่กระทั่งบังคับจิตใจคนอื่น ” ไม่รู้อะไรสั่งให้ซึงริพูดออกไปแบบนั้น วูบหนึ่งร่างเล็กก็รู้สึกได้ถึงความเศร้าที่มีอยู่ในสองตาของคนตรงหน้า พลางคิดในใจว่า เค้าคงไม่ได้พูดแรงเกินไปหรอกนะ

“ อย่างนั้นเองน่ะหรอ พี่เข้าใจแล้วล่ะ นายมีอะไรจะพูดอีกมั้ย ”
แต่ไม่ทันที่ความรู้สึกสงสารหรือความรู้สึกอะไรจะเข้ามาในจิตใจของร่างบาง ท่าทางและการกระทำที่เค้าได้รับจากคนตรงหน้า ก็ทำให้เค้าย้ำกับตัวเองว่า คนตรงหน้านี่ไม่ใช่คนดีแน่ๆ

“ รู้แล้วก็ดี ปล่อยฉันสักทีสิ ”

“ พี่บอกนายไปว่าอะไร จำไม่ได้รึไง นี่น่ะ มันแค่บทเริ่มต้นของการรับโทษของนาย ไม่ใช่รึไง ”

“ ชั่วร้ายที่สุ......อื้ออ ~~ ”

จียงเองก็คงไม่คิดเหมือนกันว่า ร่างบางจะหัวรั้นได้ขนาดนี้ ในเมื่อไม่มีทางเลือก จียงก็คงต้องหาวิธีสยบคนตัวเล็กนี่ให้เงียบสักที

ริมฝีปากหนาตรงเข้าบดขยี้ริมฝีปากบางทันที มือหนากดข้อมือบางแนบกับกระโปรงรถ พยายามควบคุมแรงดิ้นของร่างบางอย่างที่สุด ลิ้นหนากวาดต้อนทุกอณูของช่องปากอย่างว่องไว ความหวานที่ได้ลิ้มรสเป็นครั้งแรก ที่แม้จะเป็นการบังคับก็ตาม แต่มันก็หอมหวานจนจียงรู้สึกได้ถึงความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วร่างกายของตัวเอง ส่วนอีกฝ่าย ร่างบางพยายามส่ายหัวหนี สองเท้าพยายมเหยียบเท้าคนตรงหน้าให้รู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะจียงไม่มีท่าทีจะปล่อยเค้าเลย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ซึงริถูกยึดครองจากริมฝีปากของจียง จนร่างเล็กแทบขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน ซึงริอ่อนตัวยวบไปตามแรงของจียง ถ้าไม่ใช่ว่าสองมือหนาประคองตัวเค้าอยู่ล่ะก็ ร่างบางคงไถลลงไปกองกับพื้นแน่

จียงรวบตัวร่างบางเข้าหาตัวเอง ในใจพร่ำบอกให้เอ่ยคำขอโทษกับน้อง เค้าไม่เคยทำร้ายซึงฮยอนแบบนี้แม้แต่สักครั้ง ยิ่งกับในที่สาธารณะแบบนี้แล้ว เค้ายิ่งไม่มีทางคิดจะทำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากเค้าเลย

” สะใจดีมั้ยล่ะ ” ริมฝีปากแดงเจ่อเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง ในอ้อมกอดของจียง หัวใจที่ยังคงเต้นแรง กับการหายใจที่หอบหนัก ทำให้เค้ายังคงต้องอาศัยบ่าคนตรงหน้าเพื่อประคองให้ตัวเองยืนได้ต่อไป

“ พี่...ขะ ..ขอทะ... ”

ฮวบบบ~~

“ พาซึงฮยอนเข้าบ้านด้วยนะครับป้า ”
จียงปล่อยให้คำพูดสำนึกผิดจมลงในจิตใจ ก่อนจะทิ้งให้ซึงริล้มฮวบลงกองกับพื้น จียงหันไปสั่งป้าแม่บ้าน แล้วเดินเข้าบ้านไป ซึงริที่นั่งกองอยู่กับพื้น น้ำตาเอ่อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

....ร้องไห้ทำไม จะร้องไห้ทำไม ซึงริ นายจะร้องไห้ทำไม .....
....ทำไมต้องรู้สึกใจหายวูบแบบนี้ด้วย ทำไมต้องรู้สึกแย่ขึ้นมาทันทีแบบนี้ด้วย น่าอับอาย น่าอับอายสิ้นดี...

“ เป็นอะไรมั้ยคะ คุณซึงฮยอน ” ป้าซูยอนเดินเข้ามาประคองให้ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้น พลางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณฮะ ”

“ นี่คงจะทะเลาะกันครั้งแรกสินะคะ ถึงได้รุนแรงแบบนี้ ป้าว่า อย่าไปถือสาคุณหนูเธอเลย จริงๆ แล้วเค้าไม่ใช่คนแบบนี้ คุณซึงฮยอนก็รู้นี่คะ ” ป้าแม่บ้านรูปร่างอวบเอ่ยต่อ ในขณะที่พยุงร่างบางเดินเข้าบ้าน

....เค้าไม่ใช่คนแบบนี้ แต่เลวร้ายกว่านี้รึยังไง ป้าบอกว่านี่เป็นการทะเลาะกันครั้งแรกอย่างนั้นหรอ คงไม่ได้หมายความว่าซึงฮยอนไม่เคยทะเลาะกับไอ้บ้านี่หรอกนะ....

“ แต่ก่อน เราไม่เคยทะเลาะกันหรอครับ ” ซึงริเอ่ยออกไปอย่างสงสัยทันที

“ คุณซึงฮยอนก็ถามแปลกๆ อย่างกับจำอะไรไม่ได้อย่างนั้นแหละค่ะ ” แต่เค้าก็ดันลืมคิดไปว่า เค้าเองควรจะเป็นคนที่รู้ดีกว่าคนอื่นสิ ซึงริยิ้มแหยๆ ก็ความผิดพลาดนั้น ก่อนจะแก้ตัวออกไปว่า

“ บางทีมันก็เป็นสิ่งที่ไม่น่าจดจำหรอกฮะ ”

“ โธ่ คุณซึงฮยอนคะ แต่ก่อนป้าก็เห็นคุณหนูทั้งสองรักกันออกจะหวานชื่น ทำไมวันนี้มาตัดพ้อแบบนี้ได้ล่ะคะ ไม่เอาๆ ค่ะ เดี๋ยวป้าพาขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอนดีกว่า ”

“ ฮะ ขอบคุณฮะ ” ซึงฮยอนพยักหน้ารับคำของป้าแม่บ้าน พลางคิดถึงทุกคำพูดของเธอไปด้วย


#
#
#
#


“ หลับไปแล้วหรอครับ ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง พร้อมๆ กับเอ่ยถามป้าซูยอนที่กำลังดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นห่มร่างบางของซึงริ

“ ค่ะคุณหนู เธอคงเพลียมากนะคะ เธอบอกกับป้าว่าอยากนอนพักผ่อนคนเดียว ป้าเลยพาเธอมาที่ห้องนอนของคุณหนูนี่แหละค่ะ ตอนแรกป้าจะให้ทานอะไรสักหน่อย แต่เธอก็ไม่ยอมเลย ”

“ หรอครับ ”

“ คราวนี้ ป้าว่าคุณหนูทะเลาะกันแรงเกินไปนะคะ ทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกๆ ที่ทะเลาะกันด้วยซ้ำ คุณหนูไม่น่าทำกับเธอถึงขนาดนี้เลย ”

“ ไม่รู้สิครับป้า ” จียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสับสน ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆ ตัวของซึงริ

“ ใจเย็นๆ หน่อยสิคะ คุณหนูมีปัญหาอะไรกัน ก็ค่อยๆ คุยกันก็ได้ป้าว่า เราไม่เห็นจะต้องไปทะเลาะกันให้เด็กๆ ข้างล่างมันเห็นเลย เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องสนุกปากให้เค้านินทากันเปล่าๆ ”

“ ผมไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกครับ ใครจะพูดยังไงก็ช่าง .....พักหลังๆ นี้ เราคงห่างกันด้วยล่ะมั้งครับ อีกอย่างผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเค้า..... เค้า เฮ้อ ช่างมันเถอะครับป้า ” จียงพูดพลางเอื้อมมือไปลูบแก้มเนียนใส สิ่งที่เค้าเพิ่งรู้ยังคงตอกย้ำในใจอยู่เสมอ....ซึงฮยอนมีคนรักอยู่แล้ว และซึงฮยอนก็หลอกใช้เค้าเพื่อคนรักของตัวเอง .... ความจริงที่ทิ่มแทงจิตใจให้เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา

“ เอาเป็นว่า ค่อยๆ คิดนะคะคุณหนู ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ป้าเชื่อว่ามันจะต้องมีทางออกที่ดีแน่ค่ะ ” หญิงแม่บ้านสูงอายุเดินเข้ามาตบบ่าจียงเบาๆ อย่างให้กำลังใจ

“ ขอบคุณมากครับป้า ”

“ งั้นป้าไม่กวนแล้วนะคะ ”

“ ครับ ” จียงส่งยิ้มให้ป้าซูยอนเป็นเชิงลา ก่อนจะหันหน้ามามองคนที่เค้ารักข้างเดียวที่กำลังหลับสนิทอยู่ มือหนาลูบแก้มใสนั้นเบาๆ แล้วจึงค่อยๆ ไล่ลงมายังริมฝีปากที่ยังคงให้สีแดงระเรื่อจากจูบที่ผ่านมาอยู่

“ พี่ขอโทษ ซึงฮยอน....ที่พี่.. ”

“ ...... ”

“ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้จูบแรกของเราเป็นแบบนี้ ”

จียงมองใบหน้าเนียนใสที่หลับตาพริ้มด้วยความรัก ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เค้าแค่เพียงต้องการจะสื่อความรู้สึกของเค้าที่มีทั้งหมดในตอนนี้ผ่านจูบนี้

“ สักวันนึง นายคงจะรักพี่ เหมือนที่พี่รักนายใช่มั้ย ซึงฮยอน.... ”

มือหนาเอื้อมปัดปอยผมที่ปกหน้าร่างบางออก จียงจ้องมองเค้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย แววตาที่มีแต่ความโศกเศร้า เพราะความรักที่ผิดหวัง สิ่งที่เค้าต้องการมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือความรัก

จียงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง พลางดึงผ้าห่มห่มซึงริอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ซึงริเบิกตากว้างทันทีที่สิ้นเสียงปิดประตู ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มือขวาถูกยกขึ้นทาบหน้าอกของตัวเองด้วยความเป็นอัตโนมัติ ณ ตำแหน่งหัวใจ ที่มันเต้นถี่เหลือเกิน

.....ให้ตายสิ นี่นายเป็นอะไรอ่ะซึงริ ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ นั่นมันก็แค่จูบ ...จะจูบแรกของเรา หมายความว่ายังไงอ่ะ ทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ทำไมถึงได้รู้สึกว่านายนั่นอ่อนโยนขนาดนี้ เมื่อกี้นี้ นั่นมันอะไรกัน ......

เพราะซึงริได้ยินทุกคำพูด รับรู้ทุกการกระทำ ร่างบางหอบหายใจเหนื่อยเพราะอาการตื่นเต้น พลางคิดฟุ้งซ่านถึงเหตุการณ์ต่างๆ นาๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมด

---- ครืด ครืด -----

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทำให้ซึงริสะดุ้งเพราะความตกใจทันที มือบางรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

“ จูอึน <3 “

“ จูอึนงั้นหรอ คนรักของซึงฮยอนมันนี่ ” เมื่อนึกขึ้นได้ ซึงริก็รีบกดรับสายทันที

“ หวัดดีครับ ”

( พี่นี่ฉันเองนะ )

“ ซึงฮยอนน!!!! ”

(ใช่ฉันเอง)

“ นายอยู่ไหนวะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ รู้มั้ยฮะว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง!!! ”

(โห ใจเย็นก่อนพี่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน)

“ สนามบิน!! ”

( อื้อ ก็ฉันบอกพี่แล้วไงว่าฉันจะไปยุโรป )

“ ซึงฮยอน ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะไปยุโรปทำไม แต่ขอร้องเถอะ นายช่วยกลับมาเดี๋ยวนี้เลย นายรู้มั้ย ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่จียงของนาย แล้ว....เห้อ ซึงฮยอน ฉันไม่อยากจะโกรธนายหรอกนะ แต่กลับมาแก้ไขปัญหาของนายเองเถอะ ”

( ฉันก็คิดไว้แล้วล่ะว่าพี่จียงจะต้องมาหาฉันแน่ ฉันถึงได้รีบออกมาแบบนั้นไง แต่ตอนนี้มันไม่ทันแล้วล่ะพี่ ฉันกลับไปไม่ได้ จูอึน.. )

ซึงริฟังน้องชายพูดอย่างหงุดหงิด เค้าไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง แต่ต้องมาเจอเหตุการณ์บ้าๆ นั่นทั้งวัน ถ้าพูดไปแล้ว มันก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว เรื่องราวมันเป็นมายังไงกันแน่

“ จูอึน ผู้หญิงคนนี้มันทำไม เธอเป็นอะไรกับนายนักหนา นายทำเรื่องอะไรไว้ เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ ”

( จูอึน ป่วยเป็นโรคมะเร็งในสมอง... )



#
#
#
#

โปรดติดตามตอนต่อไป..