[LFY] I Know Nothing Else But Love {Intro-chapter}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI

แนะนำ กัน งงนะคะ
zime_ii .. หลายคนคงอ่านแล้ว แต่ว่าอ่านอีกก้ได้เนอะ 55 ขอบคุณค่า^^



อีซึงริ

ฝาแฝดผู้พี่ของอีซึงฮยอน ซึงริเพิ่งกลับมาจากการเรียนต่อที่อเมริกา แต่ก็ต้องมารับบทเป็นน้องชายฝาแฝดของตัวเองด้วยความจำเป็น



อีซึงฮยอน

ฝาแฝดผู้น้องของอีซึงริ สิ่งที่เค้าทำกับเพื่อคนรัก เป็นจุดเริ่มต้นให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด




ควอนจียง

ควอนจียง จียงรักซึงฮยอนมาก เค้าเองก็ให้ทุกอย่างได้กับคนที่รัก แต่เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกแทงข้างหลัง ความรักของเค้าจึงถูกแสดงออกในทางตรงกันข้าม




ชเวซึงฮยอน

เทมโป หรือท้อป แฟนเก่าของซึงริ





แดซอง และ แทยัง

ทั้งสองคนเป็นเพื่อน ซึงฮยอน ซึงริ จียง และท้อป


.................................


-Intro Chapter -


“ เอ๋ ทำไมไม่ล็อกห้องเนี่ย ซึงฮยอน ฉันมาแล้ว ซึงฮยอน วู้วว ในที่สุดก็ได้กลับมาถึงเกาหลีสักที ”
ร่างบางถอดรองเท้าวางลงบนชั้นวางรองเท้า สองมือถือข้าวของพะรุงพะรัง กระเป๋าเสื้อผ้าที่ลากมาอย่างทุลักทุเล ของทุกอย่างถูกวางลงในห้องนั่งเล่นทันที ความอ่อนล้าจากการเดินทางข้ามทวีป ทำให้เค้าทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวนุ่มอย่างว่องไว

“ ซึงฮยอน~~~~~ ฉันมาแล้วววว นายอยู่ไหนเนี่ย ”
ซึงริ ตะโกนลั่นคอนโด เพื่อเรียกหาน้องฝาแฝดของตัวเอง

กุกกัก กุกกัก
เสียงรื้อข้าวของในห้องดังขึ้นเป็นจังหวะๆ

“ ไอ้ซึงฮยอน ฉันอุตส่าห์หอบสังขารกลับมาจากอเมริกา นายยังไม่มาต้อนรับอีกหรอวะ ทำอะไรอยู่ในห้องวะนั่น ”
ร่างบางบ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา สองตาหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“ พี่ซึงริ !!!! ”
แต่ไม่ทันจะได้พักสายตาสักเท่าไหร่ ร่างบางก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของคนที่เค้ารอจะให้มาทำการต้อนรับอยู่

“ทำไมจะต้องเรียกเสียงดังด้วย ฉันเหนื่อยจะแย่ ”

“ อย่าเพิ่งมาเหนื่อยตอนนี้ได้มั้ยพี่ ลุกขึ้นมาคุยกับฉันก่อน เร็ว ฉันไม่มีเวลาแล้ว ”

“ ไม่มีเวลาอะไร นายนัดเดทกับสาวที่ไหนรึไง ”
ซึงริหรี่ตามองน้องฝาแฝดที่มีลักษณะเหมือนเค้าทุกประการด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“ นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะพี่ ฟังนะ ต่อไปนี้ พี่จะต้องเป็นอีซึงฮยอน ส่วนฉันจะเป็นอีซึงริ ”
ร่างบางไม่ต่างกันนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางรีบร้อน มือบางขว้าเอาสองมือของพี่ชายฝาแฝดมากุมไว้ ก่อนจะเอาโทรศัพท์ของตัวเองยัดลงในมือพี่ชาย

“ นี่โทรศัพท์ฉัน เอาเก็บไว้นะ แล้วฉันจะติดต่อกลับมา ”

“ เห้ย นายหมายความว่าไง ฉัน....ฉันจะเป็นอีซึงฮยอน อะไรวะ ยังไง ฉันไม่เข้าใจ ”
ฝาแฝดผู้พี่ที่ยังคงเหนื่อยล้า สมองยังประมวลไม่ทัน เอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“ เอาน่าพี่ รายละเอียดบางส่วน ฉันเขียนใส่สมุดไดอารี่ที่อยู่ในห้องนั่นแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องไปแล้ว ฉันขอโทษด้วยนะพี่ ”
ซึงฮยอนลุกขึ้นโค้งคำนับให้พี่ชาย ก่อนจะหมุนตัวออกนอกห้อง

“ เห้ย เดี๋ยวดิ แล้วนายจะไปไหน ”

“ ไปยุโรป ผมจะไปอยู่ที่นั่นสักพัก ”

“ แล้วนายจะไปกับใคร ไปนานแค่ไหน ”

“ พี่ซึงริ ฉันขอโทษ ตอนนี้ ฉันไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องไปแล้ว แล้วฉันจะโทรกลับมานะพี่ ”
ซึงฮยอนหันมาพูดรัวเป็นชุดเมื่อได้ยินคำถามเหล่านั้น ร่างบางโค้งให้พี่ชายฝาแฝดอีกครั้ง ก่อนจะหอบเอาข้าวของสัมภาระ ออกนอกห้องไป
.
.
.
.
.
.
“ อะไรของมันวะ ให้ฉันเป็นซึงฮยอนเนี่ยนะ บ้าหน่า! นี่มันเล่นอะไรของมันอยู่วะเนี่ย ”
ร่างบางนั่งลงโซฟาอีกครั้ง มือขาวเนียนยกขึ้นเกาศรีษะอย่างฉงน

“ เออ ไดอารี่ในห้อง รายละเอียดบางส่วน! ”
เมื่อนึกขึ้นได้ ซึงริ ก็ตรงเข้าไปในห้องนอนของน้องทันที

“ อยู่ไหนเนี่ย ”
ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วห้อง ก่อนที่จะสะดุดกับไดอารี่เล่มสีดำที่วางอยู่บนเตียง

เค้าค่อยๆ เปิดออกดูทีละหน้า จนกระทั่งเจอหน้าที่น้องชายเขียนไว้ให้
“ ถึงพี่อีซึงริ จากฉัน อีซึงฮยอน~ ”


‘ พี่ซึงริ ฉันขอโทษ ที่ต้องทำแบบนี้ ฉันอยากจะให้พี่เป็นฉันสักพัก ฉันทำไม่ดีไว้กับคนๆ หนึ่ง เค้ารักฉันมาก แต่ฉันไม่เคยรักเค้าเลยสักนิด ฉันไม่ได้ชอบผู้ขาย..... ใช่! คือ คนๆ นั้นเค้าเป็นผู้ชาย พี่จียง.... เค้าเป็นคนดีคนหนึ่งนะพี่ บางทีพี่อาจจะชอบเค้าก็ได้ แต่ฉันทำทุกอย่างพังหมดเลย ทำลายความรู้สึกของเค้า ฉันทำร้ายกาจไว้กับเค้าจริงๆ เค้าเพิ่งรู้ความจริงทุกอย่างเหมือนวันก่อนนี้เอง ฉันไม่รู้จะทำยังไง ยังไงคนที่ฉันรักก็ต้องมาก่อน ฉันต้องพาเธอไปรักษา ฉันถึงต้องไปยุโรป ขอโทษด้วยนะพี่ แล้วฉันจะติดต่อกลับมา ’

มือบางค่อยๆ ปิดสมุดลง ก่อนประมวลเรื่องราวทั้งหมด

..... มันหมายความว่ายังไงวะ คนที่ฉันรัก ทำลายความรู้สึก คนดีคนหนึ่ง นี่มันจะให้ฉันรับเคราะห์แทนมันหรอวะเนี่ย แล้วมันทำอะไรไว้บ้างวะ โอ้ยยยย ไอ้น้องเวรเอ้ย ฉันไม่น่ากลับมาเลย ให้ตายสิ แล้วนี่ฉันจะทำไงต่อล่ะทีนี้ ......


“ ซึงฮยอน !!!! ”

ไม่ทันที่ซึงริจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกชื่อ น้องชายของเค้าซะก่อน ซึงริหันหลังไปตามเสียงนั้น ก่อนจะพบเจ้าของเสียงนั้น ชายรูปร่างผอมแต่งตัวดีทันสมัย ผมสีทองสว่างบ่งบอกได้ถึงสไตล์ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ขอบตาที่ถูกทาให้ดวงตากลายเป็นสโมกกี้อาย ยิ่งทำให้เค้าเห็นชัดได้ถึงอารมณ์โกรธที่คนตรงหน้ากำลังมีอยู่ ซึงริมองเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ชั่ววินาทีหนึ่ง เหมือนจังหวะของหัวใจเค้าเต้นแรงขึ้น

“ ไปกับพี่เดี๋ยวนี้ !!” ผู้ซึ่งเพิ่งมาเยือนไม่รอช้า ตรงเข้าฉุดข้อมือบาง แล้วลากออกมาจากห้องนอนทันที

“ เห้ย เดี๋ยวดิ นายเป็นใครเนี่ย แล้วมาจับฉันทำไม ปล่อยยยนะ ”

ซึงริสะบัดมือหลุดออกจากเค้าได้ทันที เมื่อถูกลากมาถึงห้องนั่งเล่น ร่างบางมองเค้าด้วยความไม่พอใจ ไม่ต่างกันกับอีกฝ่ายที่สายตาก็กวาดมองรอบๆ ห้องอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน

“ ฮึ นี่ขนาดเตรียมเก็บข้าวของจะหนีพี่เลยหรอ ” เสียงนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยันตัวเอง.... นี่คงเกลียดพี่มากสินะ นายทำทุกอย่างเพื่อที่จะอยู่กับคนที่นายรักได้ พี่ก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะอยู่กับนายได้เหมือนกัน ซึงฮยอน

“ เดี๋ยวก่อนนะ นายเป็นใครไม่ทราบ อยู่ดีดีก็มาฉุดกระชากลากถูฉัน มันเจ็บนะ ” ซึงริผู้ที่ยังไม่ได้ตระหนักถึง “ พี่จียง ” ในไดอารี่ จึงอาละวาดออกไป

“ ทำไม พอฉันรู้ความจริงของนายกับจูอึน นายก็จะทำเป็นจำฉันไม่ได้เลยรึไง ”

“ จูอึน ?? ” ซึงริเอ่ยถามเบาๆ กับตัวเองอย่างสงสัย....จูอึน จูอึน คือใครวะ

“ คนรักของนายไงซึงฮยอน คนที่ทำให้นายหลอกพี่ได้ทุกอย่าง ”

....เดี๋ยวก่อนนะ ซึงฮยอน จูอึน คนรักของซึงฮยอน หลอกพี่ ถ้างั้น ไอ้ผู้ชายตรงนี้ก็คือ “ พี่จียง ” อ่ะดิ ให้ตายเหอะ อีซึงริ ความซวยมันมาหานายไวเหลือเกิน..

“ ไปกับพี่เดี๋ยวนี้ ” จียงไม่ปล่อยให้ซึงริคิดอะไรอีกต่อไป มือหนาขว้าเอาข้อมือบางของอีกฝ่ายขึ้นมาทันที

“ โอ้ยๆ ฉันเจ็บนะ ทำไมต้องลากกันแบบนี้ด้วย ”
...ทำยังไงดีเนี่ย ซึงรินายจะไปกับไอ้บ้านี่ไม่ได้นะ ถ้าไป นายมีแต่คำว่าซวย กับซวยเลยทีเดียว...
ซึงริคิดในใจ ก่อนคิดหาทางหนีทีไล่ที่พอจะทำได้

“ถ้าฉันปล่อยนาย นายก็คงจะต้องหนีฉันไปแน่”
จียงพูดย้ำอีกครั้งกับชายร่างเล็กที่ตัวเองคิดว่าเป็นซึงริ ก่อนจะฉุดลากออกไปนอกห้อง

“ โอ้ยยย พี่จียง~~ ”
........เอาว่ะ ยังไงก็ต้องลองดู ลองใช้ไม้นี้ดูละกัน ซึงฮยอนบอกว่า ผู้ชายคนนี้รักมันมากนี่นา เค้าคงต้องแคร์ความรู้สึกซึงริ น่าดู ......

“ พี่จียง ถ้าพี่ลากฉันอย่างนี้ ฉันก็เจ็บแย่สิ พี่ไม่กลัวฉันจะเจ็บรึไง ”
อีซึงริเอ่ยเสียงอ่อน พร้อมๆ กับสีหน้าที่บ่งบอกได้ถึงความเจ็บ และก็ดูเหมือนว่าจะได้ผล จียงผ่อนแรงบีบข้อมือลง


-ผลั่ก-


ร่างบางรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดผลักจียงร่วงลงพื้น พร้อมกับออกตัววิ่งหนีอย่างเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้

“ อีซึงฮยอน !!!!! ”

ร่างสูงเมื่อถูกผลักให้ล้มลงพื้น ตะโกนเรียกร่างบางทันทีที่ตั้งสติได้ จียงรีบลุกขึ้นและวิ่งตามไปทันที

.....ขอร้องล่ะ อย่าตามฉันทันเลย ข้อร้องล่ะ ข้อร้อง.....

ซึงริวิ่งออกมาจนถึงหน้าลิฟท์ของคอนโด มือบางเร่งกดลิฟท์อย่างรีบร้อน พลางมองซ้ายขวาหาคนที่กำลังหนี

“ ซึงฮยอน!!!! ”

-ติ๊ง-

แต่ก็โชคร้าย เสียงลิฟท์เปิดและเสียงของจียงก็ดันดังขึ้นพร้อมกัน ไม่เท่านั้น เจ้าตัวยังมาถึงตัวซึงริอย่างว่องไว

จียงรวบตัวของซึงริเข้าหาเค้าทันที อีกฝ่ายจึงพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นเพื่อเข้าไปในลิฟท์ แต่แรงดิ้นและแรงรั้งที่ต่อสู้กันอยู่นั้นกลับทำให้เค้าทั้งสองคนล้มลงบนพื้นลิฟท์

ซึงริจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของจียงทันที

มือหนาคว้าเอาคางมนให้หันมามองหน้าตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างมีชัยว่า

“ ซึงฮยอน นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นของการรับโทษของนาย จำไว้ซะนะว่า ทุกอย่างที่นายทำกับพี่ นายจะต้องได้ชดใช้แน่!! ”

#
#
#
#

โปรดติดตามตอนต่อไป