[LFY] I Know Nothing Else But Love {Special-NC}

Title :: I know nothing else but love
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI

ตอนพิเศษ Special NC-1x

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

เสียงหัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงดังก้องไปทั่ว หากแต่ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใคร

.....ของอีซึงริ หรือของควอนจียง....

นัยน์ตาสีน้ำตาลสว่างจ้องลึกไปที่คู่ตาสวยสีไม่ต่างกันด้วยความรัก จูบที่เพิ่งผละออกมาเมื่อครู่ ยังคงให้ความร้อนแรงกับเค้าได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากแดงเจ่อของร่างบางเผลอขึ้นเล็กน้อย ยิ่งชวนให้เค้าอยากกลับไปลิ้มรสอีก

จียงคลี่ยิ้มบางก่อนค่อยๆ ยกร่างเล็กที่ตัวเองนอนทับอยู่ในแนวขวางของเตียงให้ลุกขึ้นนั่ง

การมาฮันนีมูนด้วยกันครั้งนี้ ทำให้เค้ามีความสุขมากกว่าสิ่งอื่นใด จียงไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้ ร่างโปร่งจัดท่าทางนั่งของตัวเองให้อยู่ในท่าขัดสมาธิ แล้วหันหน้าเข้าหาร่างบางที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงท่านั่งให้อยู่ในท่าเดียวกัน

“ พี่จียงไม่หนาวหรอฮะ ” เสียงเล็กเอ่ยถาม พลางลูบแขนตัวเองไปมา .....นี่ขนาดซึงริใส่เสื้อยืดอยู่ด้วยนะ ยังหนาวเลย พี่จียงไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่บ็อกเซอร์อย่างนั้น ไม่หนาวบ้างรึไง...

“ อยู่กับนาย เครื่องพี่ร้อนตลอดเวลาแหละ.... ”

“ บ้า! ” อุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะคำตอบที่เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว พี่จียงของซึงริคว้าเอาคู่มือบางไปกุมไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปลิ้มรสหวานที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มอีกครั้ง หวานจนไม่อยากจะผละออกไปไหน มือหนาค่อยๆ เลื่อนจากมือบางแล้วประคองใบหน้าเนียนใสนั้นไว้ ไม่ต่างกันที่แขนบางก็ค่อยๆ เลื่อนไปโอบรอบคอของจียง ละขึ้นไปยังท้ายทอยที่ผมพึ่งถูกโกนออกไปนาน เรือนผมสีดำสนิทที่พึ่งจะทำสีมาใหม่ถูกมัดจุกเอาไว้เรียบๆ จียงค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง

“ ร้อนจริงๆ ให้ตายสิ ”จียงแกล้งส่ายหัวอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังยิ้มไม่หุบ มือหนาเอื้อมไปหยิบหมวกไหมพรหมที่หัวเตียงขึ้นมาใส่ลวกๆ ก่อนจะหันกลับมาหาร่างบางที่นั่งหน้าแดงเพราะเขินเค้าอยู่

“ พี่จียงอ่ะ ”

“ หืมม .....พี่ว่าเราหาอะไรสนุกๆทำกันเหอะ อ่า...... พี่ว่าเรามาเล่นเกมส์พูดความจริงกันดีกว่าซึงริ ”

“ เกมส์พูดความจริง ? ” ซึงริทวนคำพูดของคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มทะเล้นอย่างสงสัย

“ อื้อ เกมส์พูดความจริง ”

คิ้วบางย่นเข้าหากันเล็กน้อย พลางคิดถึงเกมส์ที่ว่า มองใบหน้าคนรักตรงหน้าที่แสนเจ้าเล่ห์แล้วอดจะหวั่นใจไม่ได้ว่า ....ท่าทางงานนี้เค้าคงจะต้องเสียเปรียบอีกแน่ๆ เพราะตั้งแต่เค้าทั้งคู่เดินทางมาถึงที่อเมริกา ก็ไม่มีวันไหนสักวันเลยที่ซึงริจะไม่เสียเปรียบคนตรงหน้านี้

“ ไม่เอาอ่ะ ซึงริไม่ไว้ใจพี่จียง ”

“ ฮึ้ย ได้ไง ไม่เอาอ่ะซึงริ เล่นกันเถอะ ”

“ พี่จียงบอกมาก่อน ว่าพี่คิดอะไรอยู่ ”

“ งื้อ ป่าวนะ พี่ไม่ได้คิดไรเลย อะไรอ่า ทำไมซึงริเห็นพี่เป็นคนแบบนี้เนี่ย ” ร่างโปร่งดึงคู่มือบางมากุมไว้ แล้วทำปากยู่เหมือนกำลังน้อยใจ

“ น้า เกมส์นึงเอง นะครับที่รัก ” พยายามทำหน้าตาน่ารักออดอ้อนร่างบางตรงหน้าสุดชีวิต จนซึงริต้องยอมจนได้

......ให้มันได้อย่างนี้สิน้า พี่จียงนะพี่ ทำไมซึงริต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเลย......

“ งั้นก็ ถามมาสิฮะ ” ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ ร่างบางก็จำใจต้องเออออห่อหมกไปกับคนตรงหน้า อากาศเย็นของค่ำคืนกลางเมืองนิวยอร์ค ที่แม้แต่เครื่องฮีทเตอร์ในห้องยังช่วยบรรเทาไม่ได้มาก ซึงริเลยหันไปหาผ้าห่มผืนบางมาคลุมไหล่ตัวเองไว้ ก่อนจะชันเข่าขึ้นกอด

“ ซึงริเริ่มชอบพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่....? ” มือบางชะงักเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามนั้น ซึงริสูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วสบตาคนตรงหน้าอย่างจริงจัง ปากบางยิ้มหวานเอ่ยถามกติกากับคนตรงหน้า

“ เกมส์นี้โกหกไม่ได้ใช่มั้ยฮะ... ”

“ ถ้านายโกหกอีก พี่ลงโทษนายสาหัสแน่.. ”

“ คิกคิก งั้นหรอฮะ ”

“ งั้นถ้า ซึงริอยากได้บทลงโทษ ซึงริก็ต้องโกหกใช่ปะ ” เสียงหวานแกล้งแหย่จียงอย่างท้าทาย

“ซึงริ!” ร่างโปร่งตรงเข้าหาซึงริอย่างว่องไว เล่นเอาร่างบางเอามือดันแผงอกกว้างแทบไม่ทัน มือหนึ่งต้องท้าวข้างหลังกับเตียงไว้ ไม่งั้นคงได้หงายหลังลงไปนอนแน่ จียงใช่อีกมือหนึ่งประคองหลังซึงริไว้ ส่วนอีกมือก็เปลี่ยนมาเชยคางมนแทน ท่าทางของทั้งคู่ตอนนี้เลยดูหมิ่นเหม่มาก แก้มเนียนของจียงขึ้นสีแดงอ่อนๆ เพราะความใกล้กันของลมหายใจ และคำพูดท้าทายของร่างบางเมื่อครู่

“ นี่พี่จียงเขินเป็นด้วยหรอฮะ ” ซึงริเลื่อนมือที่ดันแผงอกกว้าง ขึ้นมาลูบแก้มสีแดงระเรื่อของคนรัก แล้วเอ่ยถามอย่างขันๆ หัวเราะออกมาน้อยๆ แล้วโน้มคอคนตรงหน้าเข้ามาใกล้เข้าไปจนจมูกชนกัน

สองตาสบกันอย่างหวานซึ้ง

“พี่ว่า ซึงริรับบทลงโทษเลยเถอะ ไม่ต้องเล่นเกมส์แล้ว ” จียงเอ่ยออกมาอย่างขัดใจ

“ ไม่เอาอ่ะ ซึงริเปลี่ยนใจละ ซึงริอยากเล่นมากกว่าแล้ว พี่จียงไปนั่งดีดีก่อนเถอะฮะ ” จียงจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย แล้วกดจมูกลงบนแก้มขาวเนียน

“ แต่พี่ทนไม่ไหวแล้วอ่ะ..... ”

“ ฮิ ก็พี่จียงอยากเล่นเกมส์ไม่ใช่หรอ ”

“ ตอนนี้พี่อยากเล่นกับนายมากกว่าแล้วอ่ะ.......... ” ลมหายใจอุ่นกระซิบเข้าให้ที่ข้างหูเบาๆ มือหนาที่ซุกซนถูกย้ายตำแหน่งเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวของซึงริตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ ร่างเล็กร้องเสียงหลงพรางแอ่นตัวขึ้นทันทีที่ถูกสัมผัสเย็นจากมือคนตรงหน้า

“ อ้ะ พี่จียงอ่ะ ”

“ หืมม... ” หืมมที่ข้างหูอีกครั้ง ก่อนดันร่างบางลงแนบกับเตียง แต่เป็นเพราะว่าเค้าทั้งคู่นอนอยู่ในแนวขวาง เลยทำให้กระหม่อมบางของซึงริเลยออกนอกเตียงไป จียงเลยใช้มือหนึ่งประคองศรีษะร่างบางไว้

“ พี่ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ นะ ” คู่ตาเรียวสบตาซึงริซึ้ง

“ หรอฮะ.. ” ร่างบางทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ แล้วยิ้มกวนๆ

“ ซึงริอ่า~ ”

“ ลุกขึ้นนั่งดีดีก่อนเถอะฮะ .......นะฮะ” ซึงริเอ่ยเสียงอ้อน จนจียงต้องยอมจนได้ เค้าลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ซึงริเองก็ลุกขึ้นนั่งตาม และเป็นเพราะกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเล็กที่ร่างบางใส่อยู่ทำให้จียงเหลือบไปเห็นรอยแดงๆ ที่ต้นขาอ่อนนั้นเข้าให้

“ ซึงริโดนอะไรกัดมาอ่ะ ” ขาขาวถูกมือหนาจับแยกออกเพื่อดูรอยแดงๆ ด้านในของต้นขาทันที จียงลูบเบาๆ ที่รอยแดงนั้น แล้วต่อว่าซึงริ

“ ปล่อยให้อะไรมากัดแบบนี้ได้ไง หือ ” จียงยังลูบรอยแดงนั้นไปมา โดยที่ไม่ได้เงยหน้าดูซึงริเลยว่า ตอนนี้ซึงริเกร็งไปถึงไหนๆ แล้ว

“ ........ ” ร่างบางเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะสัมผัสเย็นที่ใกล้กับจุดอ่อนไหวทำเอาหัวใจเค้าเร่งการทำงาน จนอยากจะหยุดหายใจ ใจหนึ่งก็อยากจะบอกออกไปว่าคนตรงหน้าทำอย่างนั้นได้ยังไง รู้มั้ยว่ามันล่อแหลมต่ออารมณ์ของเค้ามาก แต่อีกใจก็กลับรู้สึกดีแปลกๆ

เมื่อไม่ได้คำตอบ จียงเลยเงยหน้ามองน้อง และเค้าก็ได้เห็นกับใบหน้าสีแดงเนียนที่ไม่ได้ซ่อนความรู้สึกได้เลย ริมฝีปากหนาหัวเราะออกมาน้อยๆ อย่างรู้ทัน

“ พี่ว่า.....พี่เอาพิษออกให้ดีกว่า ”

“ อ้ะ...พี่จียงอย่า ”

ถึงจะเอ่ยปากห้าม แต่ก็ไม่ทำอะไรไม่ได้ เพราะสัมผัสเปียกๆ กดลงบนผิวขาวเนียนของต้นขาอ่อนอย่างรวดเร็ว มือหนามือหนึ่งจับขาของซึงริไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ส่วนอีกมือก็รู้งานเป็นอย่างดี เป็นอัติโนมัติอย่างไวที่จะเลื่อนเข้าไปใต้บ้อกเซอร์ตัวบางนั่น

ไม่นานรอยแดงๆ ก็ปรากฏชัดขึ้นยิ่งกว่าเก่า จียงผละริมฝีปากออก แล้วเงยหน้ามองซึงริอีกครั้ง

“ ซึงริว่า...มันยิ่งดูน่ากลัวกว่าเก่าอีก อ้ะ พี่จียง อย่าจับตรงนั้นสิ ” เพราะอีกมือที่ยังเล่นซุกซนอยู่ใต้บ็อกเซอร์ เลยทำให้ซึงริต้องร้องห้ามเบาๆ เพราะความเสียว

“ ไม่ชอบหรอ... ”

“ ไม่ใช่ไม่ชอบ..แต่ว่า ”

“ แต่ว่าอะไร หืมม ”

“ ....ก็มันตื่นเต้นนี่นา ”

“ ฮ่ะๆ ป่านนี้แล้ว ยังตื่นเต้นอีกหรอ ”

“ ก็... ” เพราะความขัดเขินในกิจกรรมที่จียงทำให้ซึงริอยู่ เลยทำให้เค้าพูดออกมาอย่างลำบาก จียงเห็นอย่างนั้น เลยไม่รอช้า กดริมฝีปากไปที่ ปลายสุดของแกนกลางซึงริอย่างไว ถึงจะมีผ้าบางๆ กั้นผ่านอยู่อีกชั้น แต่มันก็เรียกให้อวัยวะตรงนั้นตื่นตัวได้อย่างรวดเร็ว

“ จะทำยังไงดีน้า....ที่จะไม่ให้ซึงริของพี่ตื่นเต้นแบบนี้ ”

“ พี่จียงอ่า ไม่เอาแล้ว ซึงริไม่เล่นแล้ว ”

ซึงริดึงขาตัวเองออกมา แล้วรีบหนีคนตรงหน้า เข้ามาอยู่ในผ้าห่ม แล้วคลุมโปงทันที มือบางกุมที่หน้าอกตัวเองอย่างพยายามควบคุมสติ

.......อ้ากก ให้ตายสิ พี่จียง เห้อ พี่ไม่น่ามาด้วยเลยอ่ะ โอ้ยยย ซึงริไม่ไหวแล้วอ่ะ .....

พยายามข่มใจ แล้วนอนขดตัวงออย่างกลั้นอารมณ์สุดฤทธิ์

จียงมองคนรักตัวเองที่ยังคงทำพฤติกรรมแบบเด็กๆ กับเค้าเสมอทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน แล้วส่ายหัวไปมา

.......ไม่เห็นจะต้องทนอย่างนั้นเลย ก็แค่ปลดปล่อยออกมามันจะยากอะไร.....

“ ซึงริ~~ ”จียงลากเสียงยาวๆ แล้วดึงผ้าห่มผืนอุ่นออก ร่างโปร่งย้ายตัวเองไปนอนตะแคงข้างหน้าซึงริที่นอนขดตัวอยู่

“ อย่าแกล้งพี่สิ ”

“ ใครแกล้งพี่ พี่นั่นแหละ แกล้งซึงริอ่ะ ”

“ ฮ่ะๆ พี่ไปแกล้งซึงริตอนไหน ”

ซึงริมองคนข้างๆ ด้วยหัวใจที่ยังเต้นโครมคราม ข้างในลึกๆ ยังไม่อยากจะเชื่อ ว่าตอนนี้ คนที่ชื่อควอนจียง จะเป็นของอีซึงริจริงๆ ไม่ใช่อีซึงฮยอนอีกแล้ว

“ พี่จียง.....ไม่อยากรู้คำตอบที่พี่ถามแล้วหรอฮะ ”

“ หืมม อยากรู้สิ ไหนลองตอบมาสิ ”

“ ซึงริชอบพี่.....ตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่รักซึงฮยอนมากแค่ไหน ไม่สิ มันคงเป็นคนรู้สึกสงสารมากกว่า แต่มันเปลี่ยนเป็นรักตอนไหนซึงริก็ไม่รู้ ”

“ สงสารงั้นหรอ ” จียงเอ่ยถามแล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้น้องเรื่อยๆ แขนยาวยืดออก แล้วเปลี่ยนท่าทางให้ร่างบางนอนทับแขนของตัวเองแทน ก่อนจะขยับร่างกายให้ชิดกันมากขึ้น

“ ฮะ.....ซึงริเห็นตาพี่เศร้ามากเลย บางครั้งตอนนี้ ซึงริยังอดคิดไม่ได้เลย ว่าตอนนี้พี่จียงรักซึงริได้เท่ากับที่รักซึงฮยอนรึยัง ”

“ หืมม ทำไมซึงริชอบคิดอย่างนี้น้า ”

“ ก็มันน่าคิดนี่นา ซึงริกับซึงฮยอนหน้าตาเหมือนกันนี่ฮะ ใครจะรู้ว่าพี่อาจจะแคร์แค่นั้นก็ได้ ”

“ เอ๋ พี่ว่าเราคุยกันเรื่องนี้รู้เรื่องแล้วน้า ”

“ ก็ซึงริ... ”

“ จะให้พี่ย้ำกับนายอีกสักกี่ล้านรอบก็ได้ .......เชื่อใจพี่สิซึงริ ”

“ .........แต่ว่า ”

“ พี่รักนาย ควอนจียงรักอีซึงริ รัก รักมากที่สุด รัก รักจนยอมให้ได้ทุกอย่าง รัก รักมาก รัก รักจริงๆ ”

“ พี่จียงอ่า ”

“ ห้ามคิดอย่างนั้นอีกรู้มั้ย หืม ”

หลังจากที่พูดจบ จียงก็พลิกตัวขึ้นมองหน้าร่างบาง ก่อนจะประทับริมฝีปากของตัวเองเข้าหาซึงริ และเริ่มจูบร้อนแรงอีกครั้งอย่างช้าๆ ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากบางอย่างง่ายดาย กวาดต้อนทุกอณูความหวานทุกซอกทุกมุม ลิ้นบางก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี ซุกซนเล่นอยู่ในปากของพี่ชายอย่างสนุก มือบางเลื่อนไปตามไหปลาร้าของจียง ก่อนจะย้ายไปโอบรอบคอของพี่ชาย การแลกลมหายใจของเค้าทั้งคู่ผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งจียงต้องผละออกจนได้

“ จูบเก่งขึ้นนะเรา เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องพักหายใจแล้วหรอ ”

“ พี่จียงอ่า ” ปากแดงช้ำเอ่ยออกมาอย่างเขินๆ มือบางทุบเข้าที่บ่าของจียงเบาๆ

“ พี่จียงอ่า พี่จียงอ่า เวลาเขินซึงริพูดเป็นแค่คำนี้คำเดียวรึไง ”

“ พี่จียงอ่ะ ”

“ ฮ่าๆๆๆๆ ที่รักของพี่น่ารักที่สุดเลยอ่ะ พี่ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แบบนี้มันต้องโดนลงโทษหนักๆ ”

“ พี่จียงเองก็เหมือนกันแหละ เอะอะ เอะอะ ก็ลงโทษ ลงโทษ เห็นซึงริเป็นอะไรกัน ” ซึงริพูดเสียงบึ้งๆ เล็กน้อย ในขณะที่จียงเองกำลังเปลี่ยนท่าทางมาคล่อมรางบางเอาไว้ ซึงริได้แต่นอนมองคนตรงหน้า แล้วเอานิ้วเกี่ยวขอบบ็อกเซอร์จียงไปมา

“ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ซึงริอยากเกิดมาเป็นคนรักของพี่ทำไม ”

“ ซึงริไม่ได้อยากเกิดมาเป็นอย่างนี้สักหน่อย ”

“ หือว่าไงนะ ” จียงทำตาดุๆ เล็กน้อยทันทีที่ได้ยินคำพูดของน้อง ก่อนจะประทับจูบเข้าที่ซอกคอขาว ซึงริเอนคอไปอีกทางเพื่อความสะดวกของคนตรงหน้า

“ ซึงริไม่ได้อยากเกิดมาเป็นอย่างนี้งั้นหรอ...หืมม ” กระซิบเข้าที่ข้างหู แล้วเม้มเบาๆ ที่ติ่งหู อย่างหยั่งเชิง ลิ้นหนาละลากลงมาตามซอกคอ แล้วหยุดอยู่แค่นั้น

“ อะ..อื้อ ใครบอกว่าซึงริอยากเกิดมาเป็นคนรักของพี่กัน ” ร่างบางแอ่นตัวขึ้นเล็กน้อยเพราะอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นจากการกระทำของจียงเมื่อครู่ แต่ปากก็ยังคงท้าทายคนตรงหน้าต่อไปไม่เลิก

“ พูดอีกทีสิ ไม่ต้องการงั้นหรอ.. ” ละริมฝีปากหนาขึ้นไปยังซอกคอขาวเนียนอีกด้าน แล้วเลื่อนขึ้นไปกระซิบเข้าที่หูอีกข้าง เล่นเอามือบางต้องจิกเข้าที่ไหล่ของจียงเบาๆ

“ มะ..อ้ะ...ไม่..ซึงริไม่เคยต้องการเลย อ่ะ พี่จียงอ่า~ ” ผิดต่างกันโดยสิ้นเชิงกับคำพูดและการกระทำ มือบางลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างอย่างต้องการ จียงผละจากซอกคอขาวแล้วสบตาซึงริด้วยความรัก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุข

“ ซึงริของพี่ โกหกไม่เนียนเลยนะ ”

“ พี่ก็รู้นี่ฮะ ว่าซึงริแค่โกหก ........ที่จริงแล้วซึงริแค่อยากท้าทายพี่เล่นเท่านั้นแหละ ”

“ อยากรับบทลงโทษขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ตื่นเต้นแล้วหรอ ”

“ ป่าวสักหน่อย ซึงริบอกไปแล้วนี่ฮะ ว่าซึงริไม่เคยต้องการเลย... ”

ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหน ร่างบางถึงได้ลืมความตื่นเต้นของตัวเองที่มีตั้งแต่แรกไปจนได้ จบคำพูดที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสเน่ห์ ริมฝีปากอวบอิ่มก็ถูกครอบครองอีกครั้ง ร้อนและแรงมากกว่าเดิม ไม่นานเสื้อผ้าที่ติดตามตัวอยู่ก็หายไปหมดจากการช่วยกันของทั้งคู่

มือหนาค่อยๆ จับขาบางข้างหนึ่งแยกออก แล้วไล่มือไปตามต้นขาขาวเนียนนั่น จนกระทั่งถึงจุดหมายที่สำคัญ โดยที่ไม่ได้หยุดการแลกลิ้นข้างบนเลย ซึงริเองมือไม้ก็ไม่ได้อยู่สุข มือบางเองก็พยายามย้ายไปหาแกนกลางของร่างกายพี่ชายเหมือนกัน

ต่างฝ่ายต่างประเล้าประโลมกันอย่างอ่อนโยน....

ผ่านไปนาน จนแต่ละฝ่ายแข่งกันแสดงความต้องการออกมาเต็มที่ ซึงริหันหน้าหนีผละจูบที่เร่าร้อนออก แล้วหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า

“ พี่..จียง... ”

“ หืมม ” อาการไม่ได้ต่างกันสักนิดกับจียง เหงื่อยเม็ดเล็กๆ เริ่มเกาะตามหน้าผากของจียง มือหนาดึงหมวกไหมออก แล้วตามไปประกบปากกับร่างบางต่อ

“ ซึงริ...ไม่ไหวแล้ว ” ลมหายใจร้อนเอ่ยรดกันไปมา จียงยิ้มออกมาบางๆ ก่อนแยกขาอีกข้างของซึงริออก จดจ่อปลายสุดของแกนกาย ร่างบางยกตัวขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้สิ่งอำนวยความสุขเข้าไปอยู่ในร่างกายของตัวเองช้าๆ จนสุดทาง จียงเอนตัวลงทาบร่างบางแล้ว เริ่มใส่จังหวะเข้าออก

“ อ้ะ พี่ ...อ้ะ พี่จียง... ”

“ แน่นมากเลยอ่ะ...อ่า...ซึงริ ”

“ อือ...อื้อ ....พี่..อ้ะ... ”

เสียงครางและเสียงหายใจดังก้องให้ทั่วห้อง ประสานกับเสียงกระแทกกันของผิวเนื้อ ถ้าจะเปรียบเทียบ ก็คงจะเหมือนบทเพลงรักที่ทั้งสองพึงและพอใจบรรเลงมันขึ้นมา ความคับแน่น และอุ่นร้อนของช่องทางแคบทำให้จียงยิ่งอยากจะขยับการกระแทกให้เร็วขึ้น ร่างโปร่งดันตัวขึ้นแล้วยกขาของซึงริขึ้นพาดบ่า แต่หากว่าจะกลัวร่างบางตรงหน้าเจ็บเกินไป เค้าเลยยังสม่ำเสมอกับจังหวะอยู่

แต่เหมือนมองตาแล้วรู้กัน ซึงริที่กำลังจิกผ้าปูที่นอนแน่น เลยพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่า

“ อ่ะ...ไม่ต้องกลัวซึงริ..อื้อ..เจ็บหรอกฮะ... ”

“ แน่ใจ...หรอ...อ่า..ซึงริ ”

คำตอบที่ได้กลับมาคือการพยักหน้าน้อยๆ ของซึงริ ไม่รอช้า จียงก็เร่งจังหวะทันที ร่างบางครางไม่ได้ศัพท์จนต้องขว้าเอาผ้าห่มมากัดปากไว้ น้ำตาเล็ดน้อยๆ อยู่ที่หางตาเพราะความเจ็บ แต่ก็มีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนตรงหน้า

..

..

..

..

“ อ่ะ....อ่ะ....อ้ะ..... ”

~

“ อือ...อ่า.....อ๊ะ... ”

.~

.

เมื่อปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อย จียงก็ทิ้งตัวลงทับร่างบางอย่างหมดแรง น้ำเหนียวแห่งความสุข เลอะให้ทั่วหน้าท้องของเค้า และตามที่นอนเต็มไปหมด เสียงหายใจหอบเหนื่อยยังคงดังสลับไปมาระหว่างเค้าทั้งสองคน

“ มีความสุข...ใช่มั้ยฮะ...พี่จียง ” มือบางวางมือลงบนท้ายทอยของจียงที่ซบอยู่บนหน้าอกของเค้าเบาๆ ลูบไปมาด้วยความรัก

“ มาก.....มากเลยล่ะ ”

“ ซึงริรักพี่ที่สุดเลยฮะ ”

“ แน่นอน ...พี่ก็รักเราเหมือนกัน ”

..........ENDED