[LFY]Awsome Time " G-ri"Temp-dae {Ep2}

Title :: Awsome Time “ With u With me …..
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI “ TOP x DAE
Genre :: Romactic



{2nd-EP-}



“ แดซอง..ฉันผิดหวังใช่ไหม ” ทอปฮยองพูดด้วยน้ำเสียงสั่น แล้วก้มหน้าลงต่ำ เมื่อเขาเห็นว่าแดซองไม่ได้ตอบอะไรสักคำ ปกติแล้วแดซองเป็นคนที่ยิ้มง่าย แต่แปลกว่าตอนนี้แดซองไม่ยิ้มเลย

“ ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ เพียงแต่…นายรับโดเรมอนตัวนี้ไว้ ” คงไม่อยากให้ตุ๊กตาเป็นหม่ายสินะไอ้ทอปฮยอง ใครจะไปกล้าตอบตอนนี้ จู่ๆ เล่นจู่โจมบอกรักกลางบ้านแบบนี้ ฉันก็ทำตัวไม่ถูกสิพี่

“ ….. ”

“ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันรักนายไปตอนไหน รู้แต่ว่า ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับนาย เวลาที่นายยิ้ม ทุกเวลา มันทำให้ฉันรู้สึกดี ”

“ รู้สึกว่าตรงนี้….. ” เทมโปจับมือแดซองขึ้นมาทาบหน้าอกซ้ายของตัวเอง

“ มันเต้นแรงเกินปกติ.. ”

“…..” แดซองยังคงอึ้งในคำพูดของพี่ใหญ่ของวง คนที่เค้ามองเห็นว่าเป็นคนมาดเข้มขนาดนั้น คนที่เค้ารู้สึกดีด้วยมาตลอดจะพูดอะไรหวานได้เพียงนี้

“ เป็นเพราะนาย นะแดซอง ” ก็รู้แล้วน่าว่าเป็นเพราะเรา แต่ก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าไอ้ความรู้สึกที่ดีที่มีให้พี่ใหญ่คนนี้เป็นแบบนั้นรึเปล่า


ฉันจะทำไงดีว่ะเนี่ย..ถ้ารับรักพี่เทมป์..แล้ว


จะเป็นยังไง




แดซองเอื้อมมือไปกอดตุ๊กตาโดเรมอนตัวใหญ่เข้าหาตัว การกระทำขนาดนี้คงไม่ต้องบอกแล้วล่ะว่าหมายความว่าไง




“ ขอบใจนะแดซอง ” เทมโปรวบตัวแดซองเข้ามากอดแน่นอย่างดีใจ ความสูงกว่าเล็กน้อยของเทมโป ทำให้แก้มของแดซองซบลงตรงบ่าได้พอดี

“ แต่ฉันยังไม่ให้คำตอบพี่นะ ขอเวลาให้ฉันคิดหน่อย ช่วงเวลานี้ฉันก็จะใช้กับพี่ ”

“ โอเค ฉันเข้าใจ ”

“ เย้ๆๆๆๆๆ ยาฮู้ๆๆๆ เทมป์ แด เทมป์ แด ” หัวหน้าวงเป็นคนแรกที่แสดงออกมาว่าเขาอยู่ตรงนี้ หลังจากที่ยืนมองมานาน

“ ไปหาวิธีบอกรักแบบนี้มาจากไหนเนี่ยพี่ ” แทยังตีไหล่คนสูงอย่างล้อเล่น เทมโปเลยเอามือเกาหัวอย่างเขินๆ

“ พี่ใหญ่มีความรักแล้วดีใจด้วยยครับ ” มักเน่น้อยก็ไม่รีรอที่จะแสดงความยินดี

“ แต่ว่าโดเรมอนมันน่ารักเกินห้ามใจว่ะ คืนนี้ฉันขอนอนกอดได้ไหมว่ะ ” จียงรีบแหย่เทมโปทันที

“ ไม่ได้ว้อยยย ” จะคนหรือตุ๊กตาก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ

“ ฮ่ะฮ่าๆๆๆ ไม่ทันไรก็หวงซะแล้ว whoaaa แดซองนายมีเจ้าของแล้ว ”

“ ฮ่าๆๆๆๆ ” ทุกคนหัวเราะพร้อมกันอย่างสนุกสนาน แดซองก็ได้แต่เขินม้วนไปม้วนมา นี่พวกนายทั้งหลายรู้อาการของฉันมั้ยเนี่ย อยู่ดีดีก็โดนบอกรัก แถมยังโดนแซวต่างๆ นาๆ ขนาดนี้ รู้มั้ยเนี่ยว่าเขินนนน

“ เออ งั้นฉันขอเวลาไปสวีทหน่อยล่ะกัน ฮ่ะฮ่าๆๆๆ ” แล้วข้าวใหม่ปลามันก็เดินขึ้นไปข้างบน ทิ้งให้สามคนข้างหลังมองตามอย่างอิจฉา

“ งั้นเราก็ไปสวีทกันบ้างดีปะมักเน่ ”

“ พูดตลกไปได้พี่จียงอ่า อ้อ ผมลืมของไว้ในห้องครัวเดี๋ยวไปเอาก่อนนะครับพี่ ”

“ อะ..อ่ะหรอ ..อืมม ” ทำเป็นหนีไปได้ซึงริ คิดว่าพี่รู้ไม่ทันรึไง เอาไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเอาคืนให้หมด

“ แล้วนายอ่ะ..จะไป ” จียงหันไปพูดกับแทยัง เพียงแต่เห็นแววตาเศร้าของเขาเท่านั้นแหละ น้ำเสียงสดใสก็หยุดลงทันที

“ นายน่ะเก่งมากเลยนะแทยัง หัวเราะได้ขนาดนั้น แค่คิดฉันก็คงทำแบบนายไม่ได้ ” ปีหนึ่งผ่านมาแล้วสินะ ที่แทยังบอกจะตัดใจจากนายนั้นให้ได้

“ เรื่องอะไรล่ะที่ฉันเก่ง ” แววตาเศร้าเปลี่ยนกลับมาสู่โหมดปกติ ในใจเผ้าบอกแต่เพียงว่าเรื่องทั้งหมดนั้น ลืมไปได้หมดแล้ว

“ แล้วมีกี่เรื่องล่ะที่นายเก่ง ” จียงเห็นท่าทางอวดดีของเพื่อนก็อดไม่ได้ที่จะโมโห ลืมไม่ได้แล้วหลอกตัวเองว่าลืมได้ แบบนี้มันเจ็บกว่าลืมได้จริงตั้งเยอะ

“ ไอ้หัวหน้า ฉันน่ะลืมไปหมดแล้ว ไม่งั้นฉันจะเรียกนายมาดูเขาถูกบอกรักหรอก”

แดซอง คนที่เขารู้สึก แอบรัก ตลอดมา ปีหนึ่งแล้วที่รู้ดีว่าวันนี้จะต้องมาถึง รู้ดีว่าเทมโปคิดยังไงกับแดซอง รู้ดีว่าแดซองเองก็คิดยังไงกับพี่ใหญ่ รู้ดีว่ายังไงก็คงไม่อาจทำร้ายเพื่อนได้ ดังนั้นจึงไม่เคยคิดจะบอกออกไป มีเพียงแต่จียงเท่านั้นที่รู้ คนเดียวเท่านั้นที่รู้ ความลับงี่เง่านี่

“ ให้มันจริงเถอะ ลืมได้อ่ะ อย่าให้ฉันเห็นว่านายเศร้าล่ะกัน ไม่งั้นอ่ะนายตายแน่ เฮอะ..ไปหามักเน่ดีกว่า ” จียงทำท่าเอานิ้วปาดคอเพื่อขู่แทยัง ก่อนที่จะเดินออกไป

“ ความรู้สึกนั้นนะ ขอแค่ให้เขามีความสุข แค่ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้ เป็นเพื่อนกันตลอดไปแบบนี้ ฉันเองก็ไม่ต้องเศร้าแล้วล่ะ ควอนจียง ”
แทยังพูดขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่าหัวหน้าควอนจะหยุดฟังก่อนเดินจากไป

เฮ้อ เรื่องของนายมันเศร้า ให้คิดแบบนี้ตลอดแล้วกัน ลืมให้ได้แล้วกัน จะได้ไม่ต้องมีใครต้องเจ็บ ไม่ต้องมีปัญหาอะไร

“ ตามมาทำไมเนี่ย ไม่กลับห้องตัวเองล่ะ ” แดซองนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ตามติดๆ กับเทมโปที่นั่งลงข้างๆ

“ ขอนอนแปปนึงนะ ฉันรู้สึกง่วงจังเลย ฮ้าวววว ” อ้าปากกว้าง แถมนอนลงบนตักอีก อ้ากกก อย่าทำหน้าหล่อแบบนั้นซิ นี่ฉันกำลังใจเต้นให้กับผู้ชายด้วยกันหร้อออ

“ ไปนอนที่อื่นซิ ร้อยวันพันปี ไม่เคยอยากนอนที่นี่ ” แดซองพูดพร้อมกับดันหัวเทมขึ้น ว้อยย ทำไมมันหนักงี้ว่ะ อ้อลืม หัวกอลลิล่าก็เงี้ย

“ แล้ววันนี้มันเหมือนวันอื่นรึไงเล่า ” เทมโปที่ลืมตาอยู่คว้าเอามือแดซองมากุมไว้ พลางหลับตาลง

“ ก็..ไม่เหมือน ”

“ ขอบใจนะแดซอง ”

“ ขอบใจอยู่นั้นแหละ เป็นนางงามรึไง จะขอบคุณทั้งประเทศเลยไม๊เล่า” นี่กำลังมองเห็นหน้ากอลลิล่าหล่อหรอรึไงเนี่ย ทำไมวันนี้มันดูมีเสน่ห์อย่างนี้ฟะ แดซองใช้มือปัดผมที่ปิดหน้าของเทมโปออก เฮ้ยยยย..มือมันไปเองง

เทมโปมีท่าทางตกใจเล็กน้อยเมื่อได้รับสัมผัสนั้น แดซองพอรู้ตัวก็รีบเอามือออกทันที แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าไว้ก่อน เจ้าของมือใหญ่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกว่า…

“ ทำต่อสิ ฉันชอบ ”

“ -/////- ” เทมโปลืมตามองหน้าแดซองที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มปริ หน้านี่แดงจนเห็นได้ชัดแล้ว

“ ถ้าประกาศไปทั่วประเทศได้ ฉันก็จะทำ ” เทมโปมองลงไปลึกในตาของคนตรงหน้าก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง รู้สีกดีจัง แดซองเองก็ได้แต่เขิน เกิดมาตั้งนานเพิ่งรู้สึกว่ามองผู้ชายด้วยกันมีเสน่ห์ก็วันนี้แหละ แถมยังต้องมาเจอคำพูดแบบนี้ ใครมันจะไปทนได้กัน

“ แล้วถ้าฉันตอบปฎิเสธล่ะเทมป์ ” แดซองถามเทมในขณะที่มือก็ลูบปอยผมให้ตามคำสั่ง

“ นายจะปฎิเสธฉันงั้นหรอ ”

“ ไม่มีทางหรอก ฉันน่ะออกจะหล่อขนาดนี้ นายน่ะยอมรับมาซะเถอะว่าหลงเสน่ห์ฉันแล้ว ไม่งั้นคงไม่ยอมให้ฉันนอนตักแบบนี้หรอกน่า ”

“ - -* ” มันรู้ทัน อ้ากก โดราแดซองอยากตาย
ทำไมถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้ เพราะว่าเป็นเพื่อนกันหรอกน่า ถึงได้ให้มานอนตักแบบนี้

แต่

เดี๋ยว


เพื่อนกันงั้นหรอ……มันไม่น่าจะใช่แล้วนะ

ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมาก ในเมื่อคนตรงหน้ามาขอความรักกันแล้ว เราเองก็ไม่ได้รังเกียจเค้า กลับมีความรู้สีกดีดีให้มาตลอดด้วยซ้ำ ถึงจะยังไม่แน่ใจก็เถอะว่ามันเป็นแบบไหน เพือน พี่ คนรัก รึเปล่า ก็ไม่เคยรู้เลย รู้สึกแต่ว่าชอบให้มาอ้อนแบบนื้ ชอบที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ชอบให้พูดหวานๆ แบบนี้ แล้วอย่างนี้เค้าเรียกว่ารักรึเปล่าอ่ะ

แดซองคิดวนไปวนมา พลางมองหน้าคนที่นอนหนุนตักอยู่ ทำไมมันถึงได้หล่อขนาดนี้ฟะ เหมือนกับว่าโดนสะกดจิต แดซองเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เทมโปเรื่อยๆ

“ นี่แด… ”

“ โอ๊ะ..อะ..ไรหรอ ” คนร่างใหญ่ลืมตาขึ้นเหมือนว่าจะถามอะไรสักอย่าง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของอีกคนใกล้เหลือเกิน คิดจะลักหลับรึไง แดซองเองก็ตกใจมากรีบชักตัวเองกลับเข้ามาในโหมดปกติทันที อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้เผลอจะทำอะไรไป

“ เปล่า หันหน้ามานี่สิ ” คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่ง แล้วรวบคอของคนที่นั่งอยู่แล้วเข้าหาตัวทันที เทมโปอมยิ้มน้อยๆ เขารู้แล้วล่ะว่าแดซองกำลังหลงเสน่ห์เขาแล้ว อีกอย่างโอกาสแบบนี้มีบ่อยที่ไหน

เทมโปไม่รอช้าที่จะประทับจูบให้กับคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะขัดๆ จูบกันง่ายๆ อย่างนี้ ก็เสียเชิงชายหมดสิ
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น แดซองก็จูบกลับด้วยซ้ำ ร่างใหญ่จึงเพิ่มแรงกดลงไป บดขยี้มากขึ้น จากจูบธรรมดา จนกลายเป็นจูบที่ร้อนแรง พอรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ไหวแล้ว จึงถอนริมฝีปากออก แล้วกอดอย่างอ่อนโยน

วันแรก เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน มากไปกว่านี้นายจะปฏิเสธฉันเอา

แค่นี้ก็มีความสุขแล้วแดซอง แค่ได้อยู่ข้างๆ นาย………



________________________________________TBP3rd-EP