[LFY]Awsome Time " G-ri"Temp-dae {EP8}

Title :: Awsome Time “ With u With me …..
Author :: zime_ii
Paring :: GD x VI “ TOP x DAE
Genre :: Romactic





{8th-Ep-}




…………………


“ ประธานยางครับ ”

“ครับ”

“ คือผมจะขอลางานสัก 2-3 วันน่ะครับ ”

“ ก็คือช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย”

“ ครับ ช่วงนี้มีแต่คิวงานของพี่จียงกับมักเน่ใช่ไหมครับ ”

“ครับสองสามวันคงไม่เป็นไร ”

“ ครับขอบคุณมากครับท่านประธาน ”

มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับแดซอง
ทางเลือกเดียวที่แดซองจะเจ็บคนเดียว
……………………………………………………………………………………………


ภาพของชายคนหนึ่งยืนอยู่ริมระเบียง เบื้องหน้าเป็นสายหิมะโปรยลงมาไม่หยุด

รู้สึกหนาวจับใจ ชายคนนั้นยืนกอดอกถูแขนตัวเองไปมา

ถ้าหากในตอนนี้มีใครสักคนเข้ามากอดก็คงดี

“ ซากียา ”
ชายอีกคนเอ๋ยเรียกชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมเดินตรงไปกอดชายคนนั้น

“ หนาวจะตาย ออกมาข้างนอกทำไม ” ผ้าห่มผืนบางลายโดเรมอนถูกยกขึ้นมาคลุมไล่ชายคนนั้น
“ ไม่รู้สิ ก็แค่อยากให้พี่ออกมากอดมั้ง ”

ชายอีกคนกระชับอ้อมกอดแน่น

“ แล้วตอนนี้อุ่นรึยัง ”
“ อืม อุ่นมากเลย ”

“ คงจะดีนะถ้าจะอุ่นอย่างนี้ตลอดไป ”
“ พี่ไม่มีวันให้นายหนาวหรอกน่า ”

ชายอีกคนประทับจูบไปที่หน้าผากชายคนนั้น ราวกับเป็นสัญญาว่าจะรักตลอดไป
.
..
..
…
…..
…….รักตลอดไป


เทมโปลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงนอน

ฝันร้าย นี่เทมโปเพิ่งในร้าย ตั้งแต่แยกจากแดซองมา เขาก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลย วันนี้ไม่มีคิวงานเลยว่างเป็นพิเศษ
แต่ก็ยังมีเรื่องมาให้ไม่สบายใจจนได้

แดซองอยากอยู่คนเดียว แดซองบอกกับเข้าอย่างนี้
แค่นั้นก็สร้างความเครียดมากพอแล้ว

แล้วไหนจะเมื่อกี้….

ฝันร้าย ชายคนนั้นคือคังแดซอง

แต่ชายอีกคนไม่ใช่เค้า




…..แต่กลับเป็นดงยองเบ

ให้ตายสิ นี่เขาฝันแบบนี้ได้ยังไง
ทนไม่ได้ แบบนี้ต้องไปหาแดซอง
เล่นให้เทมโปนอนคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง ฝันร้ายขนาดนี้ ยิ่งพาไม่สบายใจไปกันใหญ่
เฮ้อ เทมโปเครียดดดด

เทมโปลุกจากที่นอน มุ่งตรงไปที่ห้องแดซองทันที
ก็อก ก็อก ก็อก

…..เงียบ


ก็อก ๆๆ


…เงียบ
หรือว่านอนแล้วนะ นี่มันจะตีสามแล้วด้วย

ในเมื่อไม่เปิดประตู เทมโปก็ลองบิดลูกบิดดู

เอ๋??? ไม่ได้ล็อกประตู ทำไมสะเพร่าแบบนี้นะ
คงจะหลับแล้วแหละ ปิดไฟหมดทั้งห้องเลย

“ แดซอง ”

“ แดซอง ”

เทมโปลองนอนลงบนเตียง กะว่าจะกอดแดซองให้ตกใจสักหน่อย
แต่…ที่นอนกลับไม่มีใครเลย

…แดซองไปไหน
เทมโปเอื้อมมือกดสวิทซ์โคมไฟ เมื่อห้องสว่างจ้า ยิ่งทำให้เทมโปแน่ใจแล้วว่า ในห้องแดซองไม่มีใครอยู่เลย

เจ้าของห้องไปไหนกัน??

ตอนนี้ความเป็นห่วงแล่นขึ้นมาจุกอก แดซองหายไปไหน ประโยคนี้วนเวียนอยู่หลายรอบ
เข้าห้องน้ำรึเปล่า
หรือว่าอยู่ข้างล่าง

จะไปอยู่ที่ไหน ในเมื่อนี่มันตีสามแล้ว

นายไปไหนกันแน่คังแดซอง

….ปัง….

ในขณะที่ห้วงความคิดกำลังห่วงคนรักอย่างแทบคลั่ง เสียงดังของบางอย่างก็ดังขึ้นขัดความคิดทั้งหมด

เทมโปรีบวิ่งออกไปที่ระเบียงห้อง แล้วมองไปข้างล่างที่ลานจอดรถ

เสียงปิดประตูรถงั้นหรอ นั่นมันรถยองเบนี่ นายนั่นจะไปไหนตอนนี้

…





…………………..
แต่เมื่อรถเคลื่อนออกจากรั้วบ้าน คำตอบทุกอย่างที่คั่งค้างอยู่ในหัวของเทมโปก็ไหลออกมาหมด

คังแดซองที่นั่งอยู่ในรถดงยองเบ
รถที่กำลังขับออกไป

ทั้งคู่ไปด้วยกัน
เป็นไปได้ยังไงกัน

เทมโปยังคงไม่เข้าใจกับภาพที่เห็น เวลาตีสามกว่าพี่น้องธรรมดาที่ไหนจะออกจากบ้าน ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ยองเบจูบแดซอง เขาจะไม่คิดไปในทางที่ไม่ดีเลย

แล้วไหนจะฝันบ้านั่นอีกล่ะ

…..มันคงไม่ได้เป็นเหมือนในฝันหรอกนะ

เทมโปทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่

ที่เคยคิดไว้คือยองเบอาจจะมีใจให้แดซอง แต่มันก็เป็นแค่ข้อสันนิษฐาน
หรือว่าแดซองเองก็มีใจให้ยองเบ ไม่งั้นวันนั้นจะจูบกันหรอ

…
เป็นไปไม่ได้น่า…แล้วที่ผ่านมาแดซองจะมาอยู่กับเค้าทำไม

…
ถ้าเป็นอย่างนั้น ที่ผ่านมาแดซองเห็นเขาเป็นอะไร


….
คิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาแทบไหล เดี๋ยวนี้เทมโปอ่อนแอได้ขนาดนี้แล้วหรอ

งั้นคำตอบที่ยังไม่ให้ มันก็คือไม่สินะ…..




…………………………………………..

20 นาทีก่อนหน้านี้

แดซองที่กำลังถือยืนรอรถแท๊กซี่ที่เรียกมาอยู่
แค่อยากรู้สึกพักผ่อนสักพัก ไม่อยากที่จะเจอหน้าใคร

ในใจอ่ะ มันเลือกพี่เทมโปไปหมดแล้ว แต่ ก็ไม่อยากพี่ยองเบเสียใจ

ไม่ชอบ แดซองไม่ชอบทำให้ใครเสียใจ

สรุปที่คิดได้ก็คือ ให้แดซองเสียใจคนเดียวดีกว่า
นั่นคือ การไม่เลือกใครเลย

เป็นพี่น้องกันต่อไป

ไม่ต้องมีใครรักกับใครทั้งนั้น ถ้าทำแบบนั้นคงจะมีแค่แดซองคนเดียวที่เสียใจ

………………………( แดซองนี่มัน…..แบบนั้นมันก็เสียใจกันหมดนั่นแหละ __ ไรเตอร์ )

อ่ะ รถแท๊กซี่มาแล้ว

“ เดี๋ยว แดซอง ” ข้อมือที่กำลังเปิดประตูรถถูกคว้าไว้

ใคร…
“ อ่า ขอโทษนะครับ แต่เดี๋ยวผมไปส่งเค้าเอง ” ยองเบยื่นหน้าไปคุยกับโชว์เฟอร์ แล้วปิดประตูรถ

“ ปะ ไปกับพี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ”

“ เดี๋ยว…พี่ ”

0_0 โอ้วว อึ้ง ทึ่ง เสียว พี่ยองเบมาได้ไงอ่ะ บ้ารึเปล่านี่ คนยิ่งไม่อยากเจอหน้าอยู่ พอเห็นหน้าพี่แกแล้ว ความรู้สึกผิดมันจุกอกยังไงไม่รู้ เฮ้อ แล้วนี่จะพาเค้าไปไหน

ยองเบลากแดซองขึ้นรถโดยที่ไม่ฟังคำคัดค้านสักคำ
และพอรถเคลื่อนตัวออกจากบ้าน ความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมทันที ในตอนนี้เลยมีแต่เสียงเพลงสากลที่ดังอยู่เบาๆ
ยองเบเป็นผู้ชายที่มีความโรแมนติกสูง ใครจะรู้ว่าเวลาที่เค้าบอกรักจะเป็นยังไง มันจะหวานหยดเยิ้มขนาดไหน

อันนี้แดซองเองก็ไม่เคยรู้และก็ไม่คิดจะรู้ด้วย แดซองไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ก็แค่กลัว กลัวทนไม่ได้ที่ต้องเห็นยองเบเสียใจ

“ถึงขนาดลางานกับประธานยาง ไม่ผ่านผู้จัดการฮยองแบบนี้ นายคิดจะไม่ให้ใครรู้เลยรึไง ”
ยองเบเป็นคนทำลายความเงียบทั้งหมด
แดซองสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามนั้น พี่ยองเบรู้ได้ยังไง

“ ฉันแค่อยากพักผ่อนน่ะ แล้วนี่พี่จะพาฉันไปไหน ” แดซองวันนี้ไม่มีรอยยิ้มเลย นายเป็นอะไรของนายนะ

“ ทะเลาะกับท้อปฮยองหรอ ”
“ เปล่า ”

ทำไม่ถึงคิดว่าแดซองทะเลาะกับพี่เทมโปนะ รู้รึเปล่าตัวการที่ทำให้แดซองเครียดได้ขนาดนี้น่ะ พี่ชัดๆ

“ ตกลงพี่จะพาฉันไปไหน ”
“ ฉันก็จะไปส่งที่ที่นายจะไปไงล่ะ ”

“ ฉันอยากไปทะเล ไปส่งฉันที่ทะเล ”

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง
ไม่รู้ตอนนี้ใจยองเบเต้นแรงแค่ไหนแล้ว อยู่ดีดีก็คว้ากุญแจรถ ลุกขึ้นมาตอนเกือบตีสาม
ในใจก็บอกแต่ว่า จะต้องบอกความจริงกับแดซองให้ได้


แค่ให้รับรู้…..ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่
ก็แค่รับรู้เอง…..


“ อีกอย่าง ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายด้วย ”
ฉันควรจะบอกออกไปจริงๆ ใช่ไหม นายจะเข้าใจฉันใช่ไหม

“ อ่ะหรอ แต่เพลงนี้เพาะจังนะพี่ ” แดซองเลี่ยงความสนใจไปที่เครื่องเล่นเพลงแทน รู้ รู้อยู่แล้ว
ไม่อยากรู้มากไปกว่านี้แล้ว พี่ ขอร้องล่ะ อย่าบอกออกมาเลย

“ คือฉัน…มีเรื่องจะปรึกษาสิ เค้าเรียกว่าปรึกษามากกว่า ”
“ แล้วทำไมพี่ไม่คุยกับพี่จียงอ่า ไม่เอาอ่าฟังเพลงดีกว่าพี่ ”

“ ……… ” แค่บอกว่าปรึกษายังไม่ได้เลยหรอ แดซองวันนี้นายแปลกจริงๆ ทุกวันไม่เห็นเคยขัดใครเลยนี่นา
แล้วแบบนี้ฉันจะบอกนายได้ยังไง ทำแบบนี้ฉันจะกล้าบอกนายหรอ

“ อ่ะๆๆ นี่เพลงนี่เพาะ พี่ร้องได้ใช่ม๊า ” ดูเหมือนความพยายามของแดซองจะสำเร็จ แดซองพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว

…….
เสียงเพลงที่แดซองบอกว่าเพาะยังคงเล่นไปเรื่อยๆ ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ยองเบขับรถมา

ทะเลสีขาว….
ทะเลในฤดูหนาว….

หนาวจับใจจริงๆ
ยองเบจอดรถอยู่ริมชายหาด หิมะที่ปกคลุมทั่วทุกบริเวณโขดหิน ทำให้เห็นทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน บวกกับเวลาเช้ามืด ที่ให้บรรยากาศโรแมนติก หากคนที่มากับยองเบไม่ได้ถูกเค้ารักข้างเดียวแบบนี้ก็คงจะดีสิ

“ ถึงแล้วแดซอง ทะเลที่นายอยากมา ” ยองเบพูดเบาๆ แล้วหันไปมองแดซอง ที่ดูเหมือนว่ากำลังหลับ อย่าเพิ่งตื่นมานะ ฉันอยากจะบอกอะไรนายสักอย่างก่อน

ทะเลสีขาว
ตัดสินใจแล้วยังไงก็ต้องบอกออกไป คงจะเป็นที่นี่แหละ…สถานที่ที่ดงยองเบจะบอกรักคังแดซอง

“ แค่อยากให้นายรู้ไว้ไม่ผิดใช่ไหมแดซอง ”

….
“ ฉันน่ะชอบนายมานานมากแล้ว ”




“ นานจนตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มเมื่อไหร่….. ”

“ แอบรักนาย….ข้างเดียว ”

“ ฮึๆ ฟังดูตลกชะมัด ฉันรักนายข้างเดียว….ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้นะ… ”
“ นายรู้ไม๊..ทุกครั้งที่ฉันเห็นนายอยู่กับไอ้พี่เทมป์ ฉันอดอิจฉาไม่ได้เลย…ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆ ว่าฉันตัดใจจากนายได้แล้ว….แต่ยังไงก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า ”



“ ถ้าฉันบอกนายก่อนที่ท้อปฮยองจะบอกนาย ”

“ นาย… ”

“ นายจะรับรักฉันรึเปล่า…. ”


“ เฮ้อ…ยิ่งพูดยิ่งเน่านะว่ามั้ย แค่นี้เองแหละที่ฉันอยากจะบอก ”

“ ……ฮึก ฮึก ๆ ฮือ ”
คำบอกรักจบลงด้วยเสียงร้องไห้ของใครบางคน
ยองเบหันไปทางแดซองอย่างตกใจ
ตลอดเวลาที่ยองเบพูดแดซองไม่ได้หลับเลย แค่หลับตาเฉยๆ เท่านั้นเอง
“ ฉันขอ…ขอโทษพี่ ”
“ ขอโทษจริงๆ ”
ยองเบยังคงอึ้ง ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะได้ยินทุกอย่าง แดซองลืมตาขึ้นแล้วร้องไห้อย่างเด็กๆ

“ ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ฉัน ฮึกๆ ฉัน..ฮึก ฉัน ขอโทษ… ”

“미안합니다.”

ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ



……………………………
…………………………………………..TBC9th-Ep-